Al twee jaar wil Mémé Tchité weten of hij voor de Rode Duivels mag spelen. Morgen starten de pleidooien voor het hof van beroep in Brussel. ‘De FIFA neemt die zaak maar lichtjes op terwijl ze voor mij levensbelangrijk is.’

Het lijkt alsof Mémé Tchiténooit is weggeweest van de Belgische velden. In zijn eerste wedstrijd na zijn transfer naar Standard scoorde hij al na vijf minuten. Aloys Nong en Luigi Pieroni kijken ondertussen vanop de bank lijdzaam toe hoe de Burundese Rwandees – of was het nu de Congolese Belg? – van de Luikse voorhoede weer een gesel voor elke verdediging maakt. Drie maanden na zijn terugkeer maakt Tchité de balans op.

Geef toe dat je interviews haat, je moet er bijna naartoe gesleurd worden!

Mémé Tchité: “Dat klopt, ieder zijn ding. Als de club me verplicht om een interview te geven, dan doe ik dat omdat het deel uitmaakt van mijn beroep. Maar het doet me niets. Als men me vraagt om 200 handtekeningen te geven aan kinderen, geen probleem. Maar om mijn leven en mijn carrière uit de doeken te doen, bof …”

Je bent gelovig. Wat voor religieuze opvoeding heb je gekregen?

“Die was redelijk beperkt. Langs de kant van mijn vader zijn we moslim en langs die van mijn moeder katholiek. Ik zit in geen van beide kampen. Ik geloof in een goede god, en daar stopt het. Ze hoeven mij niet te vragen om een keuze te maken tussen het katholicisme of de islam, voor mij zijn de woorden in de bijbel en de koran ongeveer dezelfde. God vraagt je om hem te helpen en hij is er altijd om jou te steunen.”

Verliefd

Aan welke club had je de beste herinneringen toen je naar Spanje trok: Standard of Anderlecht?

“Aan België. Je mag me gek verklaren, maar ik ben verliefd op dit land. Ik voel me geen Rwandees, Burundees of Congolees; ik ben Belg.”

Oké, wat is dan je beste herinnering aan Anderlecht?

“Heel het seizoen 2006/07. Ik werd kampioen, tweede in de topschuttersstand ( met 20 doelpunten, nvdr), ik gaf tien assists. Ik werd ook Profvoetballer van het Jaar en won de Ebbenhouten Schoen.”

En het beste moment van je eerste passage bij Standard?

“De eerste wedstrijd van het seizoen 2005/06. De club wilde me verkopen, maar ik weigerde. Bijgevolg stond ik niet meer in de ploeg, zelfs niet tijdens vriendschappelijke wedstrijden. Maar net voor het begin van het kampioenschap zei Dominique D’Onofrio dat hij me ging laten spelen. Al na vier minuten scoorde ik tegen Lierse. Dat was mijn antwoord aan alle mensen van Standard die van mij af wilden.”

De Rouches hebben nu vijf aanvallers voor twee plaatsen. Aloys Nong zit vaak op de bank, net als Luigi Pieroni. Mbaye Leye is uitgeweken naar de flank. Zie je er die daar meer onder lijden dan anderen?

“Ja, ik merk dat Pieroni er last van heeft. Hij geeft alles en ik ben zeker dat hij zich afvraagt waarom hij niet in de basis staat. Ik weet wat het is. Ik heb het zelf ook meegemaakt. Soms lijkt het onrechtvaardig.”

Wat is je antwoord als we zeggen dat je niet altijd leeft voor je beroep?

“Ik heb de gekste dingen gelezen. Het kan me niets schelen! Ik weet hoe ik leef. Ik kan niet zeggen dat ik nooit uitga. Ik ben een mens, dus ik wil me amuseren. Zoals alle voetballers. Zoals Lionel Messi, Cristiano Ronaldo en Ronald Vargas. De kunst is om je momenten te kiezen. Dat kan ik, het is een van mijn sterke punten.”

Kon het je ook niets schelen toen de Spaanse pers schreef dat je nooit het prijskaartje van je transfer naar Santander gewettigd hebt?

“Ik heb er niet op gereageerd. Toen ik de club heb verlaten, heb ik alle aanvragen voor interviews geweigerd. Ik had geen zin om het spelletje van de Spaanse pers mee te spelen. Ze probeerden me in de val te lokken, maar pech voor hen. Ik herinner me liever de houding van het publiek dan de artikels in de kranten: ik ben de enige speler in de geschiedenis van Santander die een liedje op zijn naam had.”

Gevecht

Zal je ooit Rode Duivel worden?

( zucht) “Ik begrijp het spelletje van deFIFA niet. Ze blijven me beschuldigen van dingen die ik nooit gedaan heb. Rwanda heeft me enkele keren opgeroepen sinds ik in België speelde: ik heb nooit geantwoord. Burundi en Congo hebben ook geprobeerd mij in hun ploeg te krijgen, maar ook toen bewoog ik niet. Ik heb de Belgische nationaliteit aangevraagd, ik heb ze gekregen. Ik heb een paspoort en alles is in orde: waarom verbiedt men mij om bij België te spelen? Het is onrechtvaardig. Rwanda blijft volhouden dat ik ooit een aanvraag tot lidmaatschap heb getekend. Een grafoloog heeft aangetoond dat dat vals was. Trouwens, op het moment waarop ik die brief ondertekend zou hebben, was ik op Standard. Dat is bewezen. Het pijnlijkste is dat de FIFA die zaak lichtjes opneemt terwijl ze voor mij levensbelangrijk is.

“Ik blijf erin geloven, maar het is lang en zwaar. Het is ook triestig, want uiteindelijk is het een banale historie.”

Alleen bij Standard al zijn er problemen met de nationale ploeg voor Mehdi Carcela, Sinan Bolat, jij …

“Mijn situatie is anders: ik zeg al lang dat ik alleen voor België wil spelen. Als het niet bij de Duivels kan, zal ik nergens international zijn.”

Het is niet makkelijk voor de FIFA om je echte nationaliteit te achterhalen.

“Het is duidelijk dat het niet zo eenvoudig is … Mijn vader is een Rwandees, maar hij heeft ook Arabisch bloed. Mijn moeder is Congolese en ik ben in Burundi geboren. Maar nu beschouw ik mezelf als honderd procent Belg. De FIFA ziet enkel wat ze wil zien. Ze verhindert mij om voor België te spelen terwijl ik een Belgische identiteitskaart heb. En ze zou willen dat ik voor Rwanda speel, terwijl ik nooit een Rwandees paspoort heb gehad. Ze hebben mij ook toegestaan voor Burundi te spelen bij de -16, ook al heb ik nooit een Burundees paspoort in handen gehad. Enkel een voorlopig paspoort voor minderjarigen. Waar is de logica? Intussen heb ik al heel wat topwedstrijden met de Rode Duivels gemist sinds ik geblokkeerd word. Maar ik zal vechten tot het eind.”

door pierre danvoye

“Als ik niet voor de Rode Duivels mag spelen, zal ik nooit international zijn.”