Terwijl AA Gent en Francky Dury uit elkaar gingen, nam Bojan Jorgacevic zijn trofee als meest verdienstelijke Buffalo in ontvangst. ‘De Belgische nationaliteit kan mij een beter gevoel geven.’

Sinds de knieblessure die hij tegen KV Mechelen opliep – een pijnlijke knieschijf na een hevig contact – waren alle argusogen op de fysieke paraatheid van Bojan Jorgacevic gericht. Maar inmiddels heeft hij zijn plaats onder de lat weer ingenomen. “Een mirakel”, lacht de doelman.

Hoe erg was het?

Bojan Jorgacevic: “Het was vreemd voor mij om voor het eerst zo lang aan de kant te moeten blijven. Ik had voordien maar drie of vier wedstrijden gemist: toen Sollied mij rust wou geven voor de bekerfinale, toen Preud’homme mij wou laten rusten en dan een of twee wedstrijden door een schorsing. Zes weken niet spelen maakte mij nerveus. Ik kreeg een harde trap op een slecht moment. De ploeg voelde zich zeker met mij in doel en we hadden vertrouwen achteraan. De blessure van Lepoint viel moeilijk te aanvaarden voor de groep. We misten een belangrijke speler in een belangrijke periode van de competitie. En dan viel ik ook uit. Iedereen zag dat de ploeg een extra dosis vechtlust miste.”

Waarom gaf je voor de wedstrijd op Anderlecht niet aan dat je pijn had?

“Aanvankelijk dacht ik dat het erger was dan de realiteit, maar ik kon de eerste week toch niet stappen. Iedereen kan in onze job geblesseerd raken en zeker met mijn stijl van keepen – ik ben nogal extreem als ik naar de bal ga. Maar waarom zou ik mijn stijl veranderen? Ik zal wel relaxen als ik mijn carrière beëindigd heb. ( lacht) Door twee maanden pijn ga ik mijn stijl niet veranderen. Ik heb een fout gemaakt door tegen Anderlecht te spelen, maar eigenlijk was het meer een wens om te spelen dan een fout. Ik dacht dat ik met de adrenaline en de concentratie van de wedstrijd de pijn zou kunnen verbijten, maar dat was verkeerd. In de opwarming voelde ik niks, maar toen de wedstrijd begon, maakte ik een paar bewegingen en bleek de pijn sterker dan ikzelf.”

En toen kwam de voorzitter de kleedkamer binnen omdat hij vond dat je niet helemaal fit was om te spelen.

“Ik accepteer dat ik een fout maakte, maar het heeft mij geleerd dat je beter niet speelt als je echt pijn voelt. Voor mij is het ook in Servië nooit een probleem geweest om eens met pijn te spelen, dus ik dacht dat het nu ook wel zou lukken. Ik nam zelfs geen inspuiting, want ik dacht dat ik sterker was dan de pijn. Maar het werd het tegengestelde. Mijn mening over wat nadien gebeurde in de kleedkamer is dat de voorzitter beter een paar dagen gewacht had alvorens mij iets te zeggen. Het gebeurde in de opwinding van de wedstrijd, dat begrijp ik wel. Ik ben een van de meest ervaren spelers en leiders in de ploeg, dus als de voorzitter als voorbeeld aan de jongere spelers wou laten zien dat niemand boven de groep staat en ongenaakbaar is, dan aanvaard ik dat. Ik zal blij zijn als jongere spelers daarvan leren. De voorzitter is als een generaal boven zijn soldaten: je moet aanvaarden wat hij vindt. Ik wil een eerlijke soldaat zijn en als ik moet sterven, dan als een trotse soldaat. Ik heb thuis geleerd dat ik ouderen moet respecteren, dus ik ga niet tegen de voorzitter in gaan, anders had het toch alleen maar de sfeer kunnen aantasten voor mijn eigen gelijk.”

Belg

Je contract is ondertussen nog altijd niet verlengd: je kreeg de week voor de laatste competitiewedstrijd tegen Anderlecht nochtans een voorstel voor drie jaar. Blijf je nu of niet?

“Op een paar details na waren we het eens. Ik voel mij hier gelukkig en ik wil blijven. Ik ben met Louwagie en mijn makelaar, Milan Broceta, overeengekomen dat het goed is dat ik blijf. Maar als ik teken en er komt morgen een club met een financieel voorstel waar Gent blij mee is, dan wil ik een transfer kunnen overwegen. Voor mij was het in eerste instantie belangrijk om fit te raken. Bovendien was het standpunt van de club ook om in de play-off niet met makelaars bezig te zijn. Dus op 18 mei zullen we nog eens samen zitten. Ik heb ook met mijn gezin overlegd, want als ik blijf, moeten zij hier ook willen blijven leven. Dat speelt ook mee. We zijn op goede weg om te tekenen. De wereld van het voetbal is een dirty world. Ik bedoel: er lopen veel slechte makelaars rond, mensen die je voor een transfer willen manipuleren … Daar krijg je elke dag telefoontjes genoeg voor. Maar ‘Bojan’ wil altijd fair blijven. Soms valt dat in je nadeel uit, soms in je voordeel. Maar als je goed doet, kan je wel altijd iedereen recht in de ogen kijken. Zo wil ik ook met de club omgaan.

“Mijn oudste dochter van vier gaat hier naar school en spreekt perfect Nederlands en mijn andere dochter begint in september met school. Ik spreek zelf al een beetje Nederlands – ik ga daarvoor naar school en mijn vrouw volgt ook Nederlandse les. Bovendien is mijn vrouw zwanger van ons derde kind – we zijn eruit dat we hier willen blijven. Mijn naturalisatie zal normaal binnenkort ook in orde zijn. De Belgische nationaliteit kan mij een beter gevoel geven. Ik ben dan ook geen buitenlander meer in de ploeg, dat is voor de club ook beter. En waarom niet ook? Dit land heeft mij al veel gegeven. Een schouderklop van een ploegmaat na de match of applaus van de supporters, dat kan je niet in geld uitdrukken. Voor dat gevoel kan ik blijven spelen.”

Michel Louwagie zei over die bewuste wedstrijd op Anderlecht: ‘Bij mij is daarna het licht op oranje gegaan – zo goed als op rood, zelfs. Maar ik ben van gedacht veranderd. Jorgacevic is een leider die Gent nodig heeft.’

“Dat betekent dat hij een menselijke kant heeft. In de vier jaar dat ik bij Gent speel, heeft Louwagie mij misschien al honderd keer laten merken dat hij een menselijke kant heeft. Iedereen spreekt over hem als hard en alleen op geld gericht. Maar daarmee alleen zou Gent niet staan waar het nu staat. Dat merkte ik ook tijdens mijn blessure: hij was van de ene kant kwaad op mij, maar hij zei ook dat hij begreep wat ik op Anderlecht had gedaan. Dat geeft mij ook kracht om terug te komen, omdat ik voel dat de club mij niet als een nummer behandeld.”

Barrière

Heb je de psycholoog met wie de club werkt, opgezocht in de periode dat je geblesseerd was?

“Ik denk dat hij de ploeg in de toekomst kan helpen, maar spelers hebben tijd nodig om hem te aanvaarden. In het begin was zijn komst een shock. Vooral de jonge spelers stellen zich vragen. Tussen de spelers en de psycholoog zit op dit moment een barrière. Later zullen we misschien meer open met hem praten, maar de groep heeft tijd nodig. Het werkt op dit moment nog niet.”

AA Gent besloot zaterdag de samenwerking met Dury stop te zetten. Tussen Preud’homme en de groep klikte het beter, hoor je soms.

( stilte) “Als je prof bent, hoef je je trainer niet graag te zien of te haten om een goede sfeer te hebben en goed te trainen. Iedereen moet zijn job doen. Als je een heel seizoen samenwerkt, is het normaal dat je af en toe anders denkt. Dat betekent daarom niet dat je niet accepteert wat goed is. Ik was nog bezig met interviews na de trofee van meest verdienstelijke speler die ik kreeg, maar toen ik in de kleedkamer kwam, hoorde ik dat hij dit de beste oplossing vond voor iedereen. Ik vind het niet objectief om in naam van de hele groep te spreken, dat hangt van elke speler afzonderlijk af. Ik vind hem een goede trainer met veel kennis van voetbal. Hij veranderde misschien niet altijd van mening als het mis ging, maar als je het mij vraagt, is dat een goede kant van hem.”

DOOR RAOUL DE GROOTE

“Gent behandelt mij niet als een nummer.”