Onlangs nog mocht Lionel Messi de Europese Gouden Schoen in zijn propvolle prijzenkast zetten. Vandaag gaat hij alweer aan de slag in de Champions League met Barcelona, dat FC Kopenhagen ontvangt. ‘Barcelona is mijn thuis. ‘

Het is donderdag 30 oktober en vanavond ontvangt Lionel Messi officieel zijn Gouden Schoen, de prijs die aan de Europese topschutter wordt toegekend. Met 34 doelpunten voor Barcelona in het seizoen 2009/2010 haalde hij het met de vingers in de neus en volgt hij de Uruguayaan Diego Forlán op, die twee seizoenen geleden goed was voor 32 doelpunten bij Atlético Madrid.

De man ontmoeten die beschouwd wordt als de beste voetballer ter wereld, is een evenement op zich. De huldigingsceremonie van de Gouden Schoen vindt plaats in een oude brouwerij op enkele honderden meters van de Sagrada Familia in hartje Barcelona. In de hal van het gebouw is een rode loper uitgerold voor de genodigden. De Spaanse pers is massaal aanwezig. Ook de internationale pers staat hier te dringen, er zouden zelfs een Chinese en een Indonesische journalist zijn. Messi is een wereldfenomeen, zoveel is duidelijk. Buiten staan honderden fans te wachten om toch maar een glimp te kunnen opvangen van het Argentijnse dribbelwonder. Plots stijgt er gekrijs op. Zou Messi gearriveerd zijn? Nee, het is ‘slechts’ Carles Puyol. De kapitein van Barcelona woont de ceremonie bij in een casual outfit: jeans en een T-shirt.

Het is pas wanneer we in de zaal zitten waar de ceremonie plaatsvindt dat Lionel Messi zijn opwachting maakt. Hij is elegant gekleed, in kostuum met das. Sandro Rosell, de nieuwe voorzitter van Barcelona, spreekt hem toe. “We zouden je graag voor altijd houden. We gaan je niet laten vertrekken. Je bent een gouden speler, maar je bent ook een gouden mens, en dat is nog veel belangrijker dan alle trofeeën die je kunt winnen.” Messi krijgt daarop de microfoon en zegt: “Barcelona is mijn thuis en ik hoop er lang te blijven. En waarom niet er mijn carrière beeindigen?” Zijn we hier getuige van een belofte? Carles Puyol is in ieder geval erg opgetogen met de woorden van zijn ploegmaat. “Als hij heel zijn carrière bij Barcelona zou blijven, zou dat het beste zijn wat de club kan overkomen. Messi is de beste voetballer ter wereld. Anderen dénken misschien dat ze het zijn, maar hij ís het, zonder het van de daken te schreeuwen.”

Rond 20 uur ontvangt Messi dan zijn trofee, een voetbalschoen met een gouden laagje erop. Om de ceremonie af te sluiten, komt een charmante jonge dame het podium op, die ‘Leo’ uitnodigt om een paar pasjes tango te dansen. Maar daar bedankt de timide Argentijn vriendelijk voor. De tango zal voor een andere keer zijn.

Na de obligate fotosessie krijgen de journalisten van de ESM-bladen, waaronder Sport/Voetbalmagazine, de exclusieve kans om een resem vragen af te vuren op de jonge wereldster.

Wat betekent de Europese Gouden Schoen voor je?

Lionel Messi: “Alle trofeeën zijn speciaal en ik ben des te gelukkiger dat ik deze gewonnen heb omdat het er eentje was die ik nog niet had. Ik draag deze prijs op aan mijn ploegmaats. Zonder hen had ik nooit zoveel kunnen scoren. Het is een individuele trofee, maar de verdienste ervan is collectief.”

Je maakte vorig seizoen 34 doelpunten in een hoog aangeschreven competitie als de Spaanse. Dat is enorm veel. Kan je dat dit seizoen evenaren?

“Wie weet? Ik hoop van wel. Het zal moeilijk zijn, want het is inderdaad een vrij indrukwekkend totaal.”

Op 23-jarige leeftijd heb je al alles gewonnen waar een voetballer van droomt. Waar haal je nog de motivatie?

“Het zou erg zijn als ik op mijn leeftijd niet meer gemotiveerd zou zijn. Ik heb al veel gewonnen, maar ik wil nog meer winnen. Ik wil alles winnen wat er mogelijk te winnen is, of het nu op individueel of collectief niveau is, met Barcelona of met de Argentijnse nationale ploeg. Die trofeeën motiveren me.”

Nu je zelf over Argentinië begint: je lijkt je minder goed te voelen in het shirt van de nationale ploeg dan in dat van Barcelona. Hoe verklaar je dat?

“Het verschil is dat ik heel het jaar in Barcelona doorbreng. Ik train elke dag met mijn ploegmaats en we voelen elkaar honderd procent aan. Ik ben hier al heel lang. Als ik bij de nationale ploeg kom, ben ik omringd door andere ploegmaats en meestal hebben we niet veel tijd om de automatismen op punt te zetten.”

Had Diego Maradona moeten blijven?

“Ik weet dat hij zin had om te blijven. En dat hij nog altijd zin heeft om terug te komen. Maar het is niet aan de spelers om daarover te beslissen. Dat moet de AFA ( Asociación de Fútbol Argentino, nvdr) doen. Persoonlijk heb ik nooit problemen gehad met Maradona en heb ik er ook geen met de nieuwe bondscoach Baptista.”

Wat betekent het om voor Barcelona te spelen?

“Ik heb het al gezegd: Barça is mijn thuis. Ik ben naar hier gekomen toen ik nog klein was. Ik ben hier alle trappen van de ladder opgeklommen en vandaag sta ik aan de top.”

Wie verdient het om de volgende Gouden Bal te winnen? Jij? Of misschien Xavi? Of Iniesta?

Xavi en Iniesta verdienen het allebei. Als de trofee maar naar iemand van Barcelona gaat. Als een van die twee zou winnen, zou ik even gelukkig zijn als wanneer ik de prijs zou pakken.”

Altijd koppig

Hoe vaak heb je jezelf al afgevraagd: droom ik of beleef ik dit allemaal echt?

“Al dikwijls. Ik zou me dit allemaal nooit hebben kunnen inbeelden. Als ik in de spiegel kijk, denk ik vaak dat wat ik hier beleef niet echt is. Toen ik van Argentinië naar Barcelona verhuisde, dacht ik niet dat het zo goed zou gaan.”

Hoe denk je terug aan de dag dat je hier als twaalfjarige belandde?

“Die dag was heel hard voor mij en voor heel mijn familie.”

Je jeugdtrainers zeggen dat ze je nooit hebben zien wenen.

“Omdat ik weende wanneer ik alleen was. Ik sloot me thuis op en huilde wanneer niemand het kon zien, zelfs mijn vader niet. In sommige periodes waren alleen mijn vader en ik in Barcelona, en zat de rest van de familie in Argentinië. Dan hadden we het allebei zwaar. Het ontbrak ons nooit aan materiële dingen, maar aan affectie was er soms wel een gebrek.”

Als je nu terugkijkt, vond je het dan de moeite om die stap naar Barcelona te zetten? Of zeg je: als ik nu eens in Argentinië gebleven was, dan…

“Ik weet het niet. Het is nu eenmaal zo gegaan. Ik heb geen spijt van wat ik gedaan heb. Het was mijn beslissing, niemand verplichtte me om ze te nemen. Mijn ouders zegden: wat wil je? Ik wilde in Barcelona zijn omdat ik wist dat dat mijn kans was om voetballer te worden. Ik huilde, omdat ik veel dingen miste van Argentinië, omdat ik me alleen voelde zonder mijn broers en mijn moeder. Vooral Matías miste ik. Rodrigo is al ouder. Misschien hou ik nu zielsveel van hen omdat ze niet dicht bij me waren. Dat geldt ook voor mijn zusje…”

Je hebt verschillende trainers gehad. Van wie heb je het meest geleerd?

“Van allemaal. Zij zijn ervoor verantwoordelijk dat ik sta waar ik nu sta. Ze hebben me veranderd en dat ging niet zonder moeite. Ik heb het hen niet gemakkelijk gemaakt, ik ben altijd nogal koppig geweest. ( lacht) Bij Barcelona hebben ze me veel geleerd, maar ze hebben nooit geprobeerd om mijn speelstijl te veranderen. Hoewel… Toen ik hier aankwam, gaf ik haast nooit een pass, maar in veel wedstrijden mochten we de bal telkens maar twee keer raken.”

Deed je dat dan?

“Ik probeerde het, maar het kostte me moeite.”

Frank Rijkaard heeft je in de eerste ploeg gebracht. Welke invloed heeft de Nederlander op je carrière gehad?

“Een heel grote invloed. Je vergeet de coach die je gelanceerd heeft nooit. Ik heb het geluk gehad zijn pad te kruisen, hij heeft me vertrouwen gegeven en me begeleid bij mijn eerste stappen in de Liga. Ik zal nooit vergeten wat hij voor mij gedaan heeft. Zijn vertrek vond ik een spijtige zaak, temeer omdat we dat seizoen niets in de prijzenkast hadden kunnen zetten. Guardiola heeft het vertrouwen teruggebracht en in 2009 hebben we alles gewonnen.”

Vandaag de dag vergaat het Rijkaard iets minder goed bij Galatasaray…

“Frank is een grote trainer en een groot voetbalkenner. Dat heeft hij bij Barcelona bewezen. Ik weet zeker dat hij het tij zal keren.”

Guardiola zegt altijd dat hij niets is zonder jullie, de spelers.

“Dat is niet waar. Ik denk eerder dat het omgekeerd is, dat hij ons beter heeft gemaakt. Hij is heel menselijk en daarom erg geliefd bij de spelers. Altijd is hij met ons bezig. Als het aan mij ligt, mag hij nooit weggaan. Hij zou altijd bij Barcelona moeten blijven voor wat hij is, wat hij weet, hoe hij denkt…”

Toen Guardiola overnam, leek het wel of je belangrijker werd. Ronaldinho kreeg nooit zo veel verantwoordelijkheid.

“Misschien, maar dat is iets natuurlijks. Ronie, die ik altijd dankbaar zal zijn, ging weg, Deco vertrok, en toen was het aan mij om meer verantwoordelijkheid te krijgen op het veld.”

Niet ingewikkeld

Als je nu van alle ploegmaats die je gehad hebt er eentje moet uitpikken, wie zou dat dan zijn?

Silvinho was heel speciaal. Ik ben geen prater, eerder iemand die luistert. Ik luisterde veel naar hem en hij zei me altijd wat hij dacht dat goed was voor mij, hoewel ik het soms niet graag hoorde.”

Op het veld praat je ook haast niet.

“Daar heb ik dat ook niet nodig. Met Xavi, Iniesta,… is één blik genoeg.”

Wat hebben Xavi en Iniesta dat hen zo speciaal maakt?

“Ik weet het niet. Visie, het gemak waarmee ze voetballen. Ze maken alles zo gemakkelijk. Soms vraag je je af hoe ze iets moeilijk zo gemakkelijk kunnen doen lijken. Het is indrukwekkend. Als je tegenover Andrés staat, wie denk je dan dat er met de bal gaat lopen?”

Sorry, maar dat jij zoiets zegt…

“Ik heb niet het gevoel dat wat ik doe ingewikkeld is. Voor mij is het heel natuurlijk, ik heb altijd zo gevoetbald. Als je naar beelden kijkt van toen ik klein was, deed ik gelijkaardige bewegingen. Daarom lijkt het me zo moeilijk wat zij doen, ik zou het niet kunnen…

Je hebt al op verschillende posities gestaan: de 7, de 9, de 10 en de 11. Wat is nu je favoriete positie?

“Eerlijk: ik weet het niet. Het is de trainer die beslist en ik leg me daarbij neer. Hij bekijkt ook wat voor de ploeg het beste is. Ik beweeg veel op het veld en alle posities liggen me. Ik doe wat men mij vraagt.”

Praat je daarover met Guardiola?

“Ja, ik zoek de positie die de mij omringende ploegmaats het best uitkomt. Ik moet de bal veel kunnen voelen, ik moet bij de actie betrokken worden, ik moet tegenstanders kunnen uitschakelen.”

Echte Argentijn?

Je woont nu al tien jaar in Barcelona en toch spreek je nog met een Argentijns accent. Hoe komt dat?

“Ik weet het niet. Ik ben Argentijn, ik spreek zo.”

Toch word je in Argentinië niet als een echte Argentijn beschouwd…

“Misschien omdat ik nooit bij een Argentijnse eersteklasser heb gespeeld of omdat ze me nooit hebben zien opgroeien… Misschien beschouwen ze me meer als iemand van ‘hier’ dan van ‘ginder’.”

Stoort je dat?

“Niets maakt me kwader dan wanneer mensen zeggen dat ik geen Argentijn ben. Wat weten zij nu over mijn gevoelens?! Het leven heeft me naar Barcelona gebracht. Toen ik klein was, droomde ik ervan om in de Argentijnse eerste klasse te voetballen en bij de nationale ploeg te spelen. Niets sprak voor mij meer tot de verbeelding. Ik denk als een Argentijn, maar ik woon in Catalonië. Het kan me niet schelen dat ze me ‘De Catalaan’ noemen, maar ik word kwaad als ze denken dat ik geen Argentijn ben.”

Argentinië of Catalonië?

“Argentinië! En daarna mag Catalonië alles winnen natuurlijk.”

Ben je nog nerveus voor een wedstrijd?

“Nee. Ik begin pas aan de wedstrijd te denken als ik het veld op kom.”

Wat vind je eigenlijk van José Mourinho, de trainer van Real Madrid?

“De Portugees is een groot trainer, dat is duidelijk. De Spaanse titel pakken zal nog moeilijker zijn dan vorig seizoen, toen het al geen sinecure was. Maar het Spaanse kampioenschap is zo: de concurrentie is altijd dezelfde. Er zijn veel goede spelers. We mogen de andere ploegen niet vergeten, maar Real Madrid is vaak rivaal nummer één. Veel misstappen mogen we niet meer begaan. We moeten regelmatig zijn. Vorig seizoen hebben we al records moeten breken om kampioen te worden.”

Barcelona is je thuis, zeg je, maar heb je hier ook moeilijke momenten gekend?

“De mooie momenten hebben de moeilijke ruimschoots goedgemaakt. Er zijn moeilijke passages geweest maar ik heb nooit de moed verloren. Aan vertrekken heb ik nooit gedacht. Ik ben altijd gelukkig geweest in Catalonië.”

door daniel devos & de esm-bladen

“Wat ik doe, is niet ingewikkeld. Wat Xavi en Iniesta doen, dát is moeilijk.”

“Ik sloot me thuis op en huilde wanneer niemand het kon zien, zelfs mijn vader niet.”

“Niets maakt me kwader dan wanneer mensen zeggen dat ik geen Argentijn ben.”

“Ik begin pas aan de wedstrijd te denken als ik het veld op kom.”

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content