Genoten van voetballen en het leven heeft Didier Dheedene altijd al. Nu hij door München 1860 een jaar werd uitgeleend aan Austria Wenen, zal dat er niet bepaald minder op worden.

Vergeet zijn architecturale grandeur, vergeet zijn artistiek verleden, vergeet zijn muzikale omlijsting : vandaag zucht Wenen onder een lome hitte van vierendertig graden en blijken er ook gewoon leuke mensen te wonen. DidierDheedene is het, hoewel amper een week geleden gearriveerd, al beter bekend. Nadat hij zich al een hele dag de joviale gastheer heeft getoond, komt met betoverende élégance een van zijn nieuwe vriendinnen aan tafel geschoven, daarmee ons in één klap illustrerend wat hij eerder had verteld. Didier Dheedene over 3-5-2 of 4-4-2, trainen als een robot, het wassen van onderbroeken, en vrouwen. Maar eerst over zijn transfer van München 1860 naar Austria Wenen, dat gisteren de Oostenrijkse competitie opende.

Wanneer wist je dat je naar Austria Wenen kon ?

Didier Dheedene : Ik was op vakantie in Maleisië. Na een week kreeg ik op een zondag telefoon van Didier Frenay, mijn manager, dat ik het komende jaar voor Austria Wenen zou spelen. Omdat ze bij Austria al twee weken voorbereiding achter zich hadden, hebben ze gevraagd of ik niet vroeger naar huis kon komen. Dus ik heb maar anderhalve week vakantie gehad en dan moest ik alweer beginnen. Dat was tamelijk zwaar eigenlijk. Niet veel gerust ook, een klein blessuurtje en dan direct met de groep meetrainen… Maar nu ben ik al wat gerecupereerd. Ik ben een vaste waarde. Dat bleek al uit de opstelling in de oefenwedstrijden. Een paar kon ik er al meedoen, ook al was ik niet helemaal fysiek in orde, en de trainer was heel tevreden. Hij wil me absoluut op de linksback. Dat is heel goed voor mijn zelfvertrouwen ook, dat ik zoveel vertrouwen voel van de trainer, ook al ben ik conditioneel nog niet in orde.

Moest je weg, of wou je weg uit München ?

Twee maanden geleden las ik al in de kranten dat ik weg kon als er een bod kwam. De kern was te groot en ik was zelf ook niet echt tevreden. Voor nieuwjaar heb ik veel gespeeld, maar dan moest ik een operatie ondergaan aan mijn enkel. Dan ben ik teruggekomen voor een paar wedstrijden, maar de laatste vijf deed ik totaal niet meer mee, viel ik zelfs niet in. Ik was niet gelukkig en dat heb ik ook tegen mijn manager gezegd. Ik was bereid om te praten met een andere club op voorwaarde dat ik financieel niet moest inleveren. Dan bleef ik liever. Austria Wenen was een schitterende optie. Ik weet niet zoveel van de Oostenrijkse competitie, maar dat ik niet moest inleveren, was voor mij belangrijk. Want de eerste reden dat ik bij Anderlecht vertrokken ben, was het financiële.

Ten tweede wou ik ook naar het buitenland gaan. Ik wou iets anders zien dan België. Het wordt daar allemaal een beetje té. Carjacking, homejacking,… In Antwerpen is drugs kopen bijna hetzelfde geworden als een huisje kopen. En daar wordt gewoon niks meer tegen gedaan. Straatcriminaliteit, jeugdbendes… je voelt je soms gewoon niet meer veilig. Allez, ja, dat stak mij ook wat tegen. Ik ben nu een jaar uitgeleend en als ze me goed vinden, krijg ik misschien een contract voor drie jaar, zoals ik nu bij München nog heb. Als ik me hier goed voel, ga ik niet terug. Afgezien van het feit dat ik fysiek nog niet helemaal fit ben, mag het geen probleem worden om de competitie hier aan te kunnen.

Als mandekker in een 3-5-2, zeggen ze in München, ben je te zacht.

Daar kan je uren over discussiëren, maar ik heb bij Anderlecht in de Champions League bewezen dat ik het kan. En de Champions League is toch de hoogste clubcompetitie die er is. Maar nogmaals : als de trainer niet achter je staat, kan je zeggen wat je wil. Het spijtige van München 1860 is dat ze meestal 3-5-2 speelden en niet 4-4-2. De trainer die tijdens het seizoen WernerLorant opvolgde, PeterPacult, heeft het gevoel dat ik niet in de achterste drie van een 3-5-2 kan spelen. Dat is zijn gedacht en daar blijft hij bij. Dat vind ik spijtig, want ik weet dat ik de Duitse competitie aankan. Ik heb tegen Schalke gespeeld, tegen Leverkusen was ik de man van de wedstrijd. Dat wil toch wel iets zeggen. Maar als de trainer niet volledig achter je staat, kan je moeilijk iets doen.

Ironisch genoeg bén je natuurlijk ook doelbewust gehaald als linksachter, want Werner Lorant, de vorige trainer, wou vernieuwen en van een 3-5-2 naar een 4-4-2 overschakelen.

Dat is dus ook niet doorgegaan, eigenlijk. Ik weet wel waarom, hoor. Je hebt daar spelers waarmee je moeilijk een 4-4-2 kan spelen. Hässler bijvoorbeeld is een spelverdeler die echt alleen maar aan aanvallen denkt, waardoor je met een verdedigende middenvelder moet spelen en die hadden we ook niet. Zelic bijvoorbeeld is een echte libero die in een verdediging met vier niet kán spelen. Er waren spelers voor een 3-5-2 én spelers voor een 4-4-2. Uiteindelijk koos de trainer ervoor om bij zijn oude systeem te blijven. Daar was ik dus de dupe van. Ik was eigenlijk een verkeerde aankoop, maar ik zeg daar niks meer van omdat het voor mij al bij al een ervaring is geweest en geen verloren jaar. Alleen spijtig dat de trainer, Pacult, niet genoeg in mij geloofde. Nu hoor ik dat hij het jammer vindt dat ik weg ben.

Je vindt het geen verloren jaar, maar het is toch minder geworden dan je vooraf verwacht moet hebben.

Ik speelde in het begin elke wedstrijd, maar tegen Stuttgart, waar ik scoor, krijg ik op vijf minuten van het eind een tackle, los op mijn enkel. Ik heb nog voortgespeeld, maar achteraf bleek dat er een botsplinter los was gekomen. Ik moest geopereerd worden, waardoor ik voor nieuwjaar drie, vier wedstrijden moest missen. Maar ik ben niet iemand die bij de pakken blijft zitten. Ik heb dan wel het laatste half jaar niet veel gespeeld, dit is een nieuw begin. Ook al weet ik dat de Oostenrijkse competitie minder is dan de Duitse, zoals de Belgische ook minder is dan de Duitse.

Lorant staat al jaren bekend als een fysieke beul. Vertel eens, hoe erg was het ?

Voor een wedstrijd tegen Newcastle, niet de minste, trainden we ’s morgens nog anderhalf uur en speelden we daarna nog een wedstrijdje van vijftien minuten, met spurtjes achteraf. Ik was dat niet gewoon, dus ik heb mij laten ontvallen dat ik me niet fris voelde tijdens de wedstrijd en dat ik problemen had met de trainingen. Maar dat werd uit zijn context getrokken. Lorant staat bekend als een fysiek heel zware trainer en ik moest dat nog gewoon worden. Mijn tweede aanvaring kwam er nadat een Franstalige journalist iets getiteld had van ‘militair regime onder Lorant’. Duiste journalisten hebben dat verkeerd vertaald, zij dachten dat ik dat had gezegd. Vijf dagen naar Oostenrijk op stage gaan om alleen maar te lopen. ’s Morgens lopen, ’s middags lopen en ’s avonds lopen en geen bal zien ( lachje).

Nochtans zei je vooraf : ‘Groot zal de schok niet zijn, want ik ben gewoon van zwaar te trainen onder Anthuenis.’

Antheunis is in vergelijking met Lorant wat dat betreft niks. Bij de trainingen van Anthuenis voelde ik me heel goed. Voor mij was dat ideaal. Maar hier was het trainen, slapen, trainen, slapen. Als ik van training kwam, moest ik de hele week door ’s middags echt een uurtje of twee slapen. Vooral als we twee trainingen hadden, zat ik echt kapot. Dat was : thuiskomen, iets eten en in bed tot ’s morgens vroeg. Mijn voordeel was dan nog dat ik alleen was. Ik had geen vrouw en kinderen die je nog aandacht moest geven, zoals de meeste andere spelers. Daarom ook waren er zoveel geblesseerden. Op een gegeven moment waren er van de dertig – ik herinner het me nog goed, het was op een woensdag – maar negen fit. Negen van de dertig !

Veranderde er onder Pacult iets ?

Mwah… Op het eind was hij dezelfde als Lorant. Maar ik heb geen kritiek op die trainers. Zij doen zoals zij het zien en dat moet je respecteren. Ik heb alleen mijn eigen idee over hoe een training eruit moet zien : mensen moeten er plezier aan beleven en daar niet als robots rondlopen.

En dat was zo bij München ?

Ik kan alleen voor mezelf spreken. Ik vond dat er weinig afwisseling was en dat dat op den duur wrevel opwekt. De mentaliteit is voor mij een grote aanpassing geweest. Ik heb heel veel respect voor hen omdat ze zo gedisciplineerd zijn, maar ze zijn heel cool en beredeneerd. Ze hebben bijna geen humor. Absoluut geen eigenlijk. Na afloop was het in de bus altijd stil. Geen muziek, geen bier, niks. Terwijl er in Anderlecht altijd goeie muziek was, een pintje drinken, ambiance… In Duitsland gingen we achteraf nooit nog iets drinken, terwijl ik juist een zekere ontlading nodig heb. Hier in Oostenrijk is de sfeer totaal anders : er mag in de bus getelefoneerd worden, gedronken, gekaart, er wordt gelachen. De trainingen zijn ook veel losser.

Gaat Schachner Austria Wien in 4-4-2 laten spelen ?

Dat is honderd procent zeker. Ik had dat gevraagd aan mijn manager, dat moest zeker zijn. Als het van ‘misschien’ was, hoefde het voor mij niet. Schachner heeft altijd zo gespeeld en dat wil hij hier ook.

Welke ambities mag Wenen hebben ?

Kampioen spelen. Ze zouden ontgoocheld zijn als ze het niet worden. De tweede plaats moeten we zeker halen om in de voorronde van de Champions League te kunnen komen. Als we derde worden, is ons seizoen mislukt, zeggen ze hier.

Vrees je niet dat je je hier sportief begraaft ?

Ik weet het niet. Als we dit jaar kampioen worden en de Champions League halen… Maar voor mij… Ik heb mijn transfer vorig jaar verwezenlijkt, van Anderlecht naar München, en – wat er ook gebeurt – ik heb nog een contract van drie jaar. Ik denk niet alleen aan het geld, maar het heeft wel een grote invloed gehad. Hier moet ik niet inleveren, dat is schitterend. Die transfer naar Engeland of Frankrijk, dat hoeft voor mij dan niet meer, ik wil niet te veel meer wisselen van club. Ik ben 30, maar het is niet omdat ik binnen ben, dat ik geen ambitie meer heb – kampioen worden, veel spelen, de nationale ploeg. Geld is leuk als je weet dat je op je vijfendertigste niet meer moet werken. Maar als ik speel, denk ik daar niet aan. Mijn grootste troef, denk ik, is mijn karakter. Ik weet wanneer ik kan feesten en wanneer ik mij moet inhouden. Ik kan discipline opbrengen. Maar eigenlijk ben ik privé een hele luie. Ik woon nu voorlopig op hotel, maar in München moest ik dus zelf wassen, strijken, koken. Dan gebeurde het wel eens dat ik zonder boxer shorts zat en dan móest ik wel wassen ( lacht).

Kan Austria Wenen je weer in de nationale ploeg helpen ?

Mijn droom is altijd het WK geweest, maar dat is misgelopen door omstandigheden. Als het EK er aankomt, zal ik 32 zijn. Ik zet mezelf niet onder druk, maar ik zou het willen meemaken. Ik heb geleerd dat de waardering vanzelf wel komt als je goed presteert in je club.

En het komt je wellicht niet slecht uit dat Anthuenis bondscoach is…

Anthuenis is correct : ben je niet goed, word je niet opgeroepen. Maar het is natuurlijk wel leuker als je al hebt samengewerkt en hij bij Anderlecht heeft gezegd dat ik een van de drie spelers bent die het hoogste rendement heeft gehaald in zijn ploeg. Overigens weet ik dat hij mij achteraf nog terug heeft gewild in Anderlecht.

Je zal er minder problemen mee hebben dan met Waseige ?

Ik vind het jammer dat hij mij nooit heeft gebeld om te vragen of het waar was dat ik kritiek had op een of andere training. Een journalist had anonieme kritiek geschreven en toen Waseige hem belde mijn naam genoemd. Dat Waseige mij niet gebeld heeft om dat te controleren, heeft mij misschien mijn grote droom, de wereldbeker, gekost. Ik zeg niet dat ik bij de eerste drieëntwintig had moeten zijn, maar hij had mij een kans moeten geven bij de dertig. Ik heb mij niet kunnen verdedigen. Het Europees kampioenschap is nu een van mijn ambities, net als met Austria kampioen spelen en zoveel mogelijk meedoen.

Je hebt al een paar jaar een echtscheiding achter de rug. Koester je privé nog ambities ?

Er zijn veel mensen die zeggen : hoe doe je dat, zo helemaal alleen zijn, zonder vrouw of kinderen ? Maar ik voel me perfect gelukkig zo. Ik ben een levensgenieter, een bon vivant, maar dan in de positieve zin. Ik neem het leven zoals het komt, ik maak van niet veel dingen een probleem. Het leven is wat je ervan maakt. In München heb ik op een jaar tijd veel vrienden gemaakt, dat is een verrijking van het leven zelf. Dat is het leuke aan mijn leven : ik ben niet echt plaatsgebonden. Ik mis mijn familie en vrienden in België wel, maar zeggen dat ik me eenzaam voel, kan ik niet. Soms ben ik graag alleen. Je hebt rust, je kan doen wat je wil. In België wist ik waar wat te doen was, hier is het leuk om dat weer opnieuw te ontdekken. Ik heb nu mijn Wohnung…

Je bent al goed ingeburgerd, zo te horen.

( Lacht) Woning, ik kan dat dus niet meer zeggen, hé. ’t Is raar ( lacht). Ik heb mijn huis in München behouden omdat het daar wel tof wonen is. Als ik een paar dagen vrij heb, ga ik naar ginder. Iets eten of drinken met de vrienden.

Dat eten en drinken is wel een van de constanten in je interviews.

Tja, ik eet en ik drink graag, maar op de momenten dat het kan. Als we op vrijdagavond spelen, laat ik me op zaterdag wel eens volledig gaan, met een voorgerecht, soepke, hoodfgerecht, dessert en de nodige drank erbij, champagne en zo. Maar als we dan ’s zondags vrij hebben, ga ik wel een halfuurtje lopen. Je moet wel op je lichaam blijven letten. Dat doe ik ook tijdens mijn vakantie. Elk jaar ga ik samen op reis met TomaszRadzinski, ook nu waren we voor de vijfde keer samen in Maleisië. We kennen mekaar al van bij Ekeren en hij is ook zo’n levensgenieter. We hebben dezelfde interesses : sportwagens…

Vrouwen …

( Lacht) Dat is normaal als je alleen bent, hé. Wij waren constant samen en er was nooit ruzie tussen ons. Eigenlijk beter dan een vrouw ( lacht). Wij maken niet al te veel problemen. Samen uit, samen thuis. Een kwestie van geven en nemen, zoals in een normale relatie met een vrouw. Hij weet alles van mij en ik weet alles van hem. Hij is mijn beste vriend en het is altijd plezant vrienden te kunnen maken in het voetbal. Ik wil niet binnen zitten en voor de tv liggen kijken naar Gute Zeiten, Schlechte Zeiten…Ik wil iets gezien hebben, en dat is, denk ik, ook een deel van mijn leven.

Hoe ziet dat leven er straks uit ?

Ik probeer zolang mogelijk te spelen en dan…

Een boerderij in Canada ?

Neen, ik zal waarschijnlijk iets kopen aan de Spaanse kust omdat het weer mij daar zo bevalt. Ik wil hier en ginder een woning hebben. Maar ik heb nog verschillende dromen. Extreme sporten doe ik graag, maar dat kan ik nu niet omdat het te gevaarlijk is voor mijn carrière. Met Benji-jumpen bijvoorbeeld ben ik voorlopig gestopt, maar ik wil later sky diven, base-jumpen, diepzeeduiken, helikopter leren vliegen… Vrijheid voelen, voelen dat je leeft.

Voelde je je daarom opgesloten in je huwelijk ?

Absoluut niet. Op de details wil ik hier niet ingaan, maar het is door mijn huwelijk dat ik heb gezegd dat ik nu niemand meer moest hebben. Ik heb het moeilijk om mensen, een vrouw, te vertrouwen in een relatie. Ik kan geen vertrouwen meer stellen in een vrouw. Ik heb nu heel veel vriendinnen, maar ik blijf alleen. Ze weten dat ik geen relatie meer wil. Ik compenseer dat met andere dingen. Vrienden en vriendinnen hebben op wie je kan rekenen, vind ik belangrijker. Dat vertrouwen is een ander soort dan in een relatie. Want als voetballer is dat heel moeilijk : je verdient geld, je staat in de belangstelling en er zijn er veel die daarvan profiteren. Dat risico wil ik niet meer nemen omdat ik daar gevoelig aan geworden ben. Neen, voor mij hoeft niet alles per se direct te komen : ik heb tijd en dat houdt mij jong.

door Raoul De Groote

‘Als het EK er aankomt, zal ik 32 zijn. Ik zou het willen meemaken.’

‘Ik wil geen relatie meer. Ik compenseer dat met andere dingen.’