Na bekerfinales met La Louvière en Moeskroen, een hartinfarct en een betwist ontslag bij de bond en een knipperlichtrelatie met Eupen stelt Roland Louf zich de vraag: ‘Is dit het respect dat je krijgt?’

R oland Louf: “Ik heb mijn C4 gekregen bij de bond op 28 februari 2011 en heb er nog gewerkt tot midden april. Zes weken later belde Antonio Imborgia(de Italiaanse eigenaar van Eupen, nvdr) mij op. Hij nodigde mij uit in Italië om te komen praten over de opvolging van Manfred Theissen. Die zou terugkeren naar zijn oude job bij de politie. Geleerd uit mijn ervaringen bij Moeskroen wilde ik eerst een grondige audit van de club maken. Na drie weken dacht ik: why not? Imborgia legde mij een door hem getekend contract voor.

“Twee dagen later kreeg ik een telefoontje vanuit de raad van bestuur. Ze hadden een nieuwe investeerder gevonden, het was afgelopen met Imborgia. De volgende dag werd ik voorgesteld aan Ingo Klein, een Duitse makelaar. Ik vroeg een weekend bedenktijd. Onder Imborgia zou ik algemeen directeur zijn geweest, Klein zei me dat ik slechts administratief directeur zou zijn. In het organigram dat hij me toonde, hield hij het sportieve beleid in handen. Toen ik doorvroeg naar de financiën, was zijn antwoord: ‘ Kein Kommentar!‘ Daarmee wist ik genoeg. Voor mij was het Schluss en ik ben naar huis gegaan.

“Daar stond ik. Met een door Imborgia getekend, maar waardeloos contract. En met een verhaal met Klein waaraan ik weigerde te beginnen.”

In de gevangenis

“In december hoorde ik dat Klein in de gevangenis zat. Aangehouden op de luchthaven van Keulen, komende van Dubai. Het klassieke verhaal van frauduleuze beleggingen. Hij zit nog altijd vast. Mijn gevoel bleek me dus niet te hebben bedrogen. Bij Moeskroen maakte ik het mee dat Detremmerie de illustere Kazach Rachat Alijev wilde binnenhalen. Dat hebben we toen samen met voorzitter Edward Van Daele kunnen afslaan. Ik had de mensen van Eupen gewaarschuwd, maar zij sloegen die waarschuwing in de wind. Uit geldnood.

“Eupen zat nu in een financiële crisis. Het stond aan de leiding in tweede klasse, maar zijn geldschieter was weg. In februari 2012 belden ze me opnieuw op. Ze hadden de Duitse directeur ontslagen die door Klein was aangebracht, ene Torleif Schönfeld, en wisten niet hoe ze het licentiedossier in orde moesten brengen. Of ik dat niet rap kon komen doen?

“Ik geloofde mijn oren niet! Zo’n licentiedossier begin je vanaf december voor te bereiden. Dat is twee maanden werk. Het was 9 februari, zes dagen voor de deadline, en er was niet één bladzijde geopend. Vergeet het, zei ik. Zeker als de centen niet rap kwamen. Dat kwam in orde, zegden ze: ze waren in contact met de vader van Mboyo ‘Petit-Pelé’ Ilombé(speler van AA Gent, nvdr). We tekenden een contract tot eind februari. Ik zou twintig dagen elke dag aan het licentiedossier komen werken. Er was één groot probleem: het schoot maar niet op met vader Ilombé.”

Hulp van D’Onofrio

“Men heeft zich toen de vraag gesteld: wie uit de regio zou ons kunnen helpen? De naam van Luciano D’Onofrio viel. Op drie dagen was de zaak beklonken. Ik maakte een schatting van wat er tot juni nodig was om de licentie te halen en Lucien schoot het bedrag voor (ongeveer 1 miljoen euro, nvdr). Er werd een overeenkomst gesloten dat de club nu in zijn handen was.

“Lucien stelde als voorwaarde dat ik bleef tot het einde van het seizoen. Met wat hij in de club stak, wist ik dat ik de licentie zou halen. Daarom ben ik gebleven. Ik tekende een nieuw contract tot eind juni. De bond riep ons nog op voor een waarborg over de afdekking van het negatieve kapitaal van de club, maar die werd gegeven en de licentie werd eind april goedgekeurd.

“Ondertussen waren de Qatarezen van Aspire op de proppen gekomen. Een aantal van de beste talenten uit hun academie in Senegal moesten als volgende stap in hun ontwikkeling in een Europese competitie kunnen spelen. Zij screenden België. Waarom? Simpel: een niet-EU-speler kost in België maar 72.000 euro bruto. Verscheidene clubs werden gepolst. Aspire had liever een tweedeklasser om het project zonder te veel druk te kunnen opstarten. Eupen was ideaal. Goed gelegen ook, dicht bij Duitsland, Nederland en Luxemburg. Dat de executive director international affairs van Aspire een Duitser is, Andreas Bleicher, speelde misschien wel mee.”

Qatarese staatswaarborg

“De problemen en negatieve geruchten naast het veld wogen op de ploeg. Ze verloor de eerste plaats, Charleroi promoveerde en ook via de eindronde greep Eupen naast de promotie. Ik blijf ervan overtuigd dat het Luciens bedoeling was om met de club naar eerste klasse te gaan. Hij had zeker zin om in het voetbal te blijven. Eupen was interessant: dicht bij Luik, een gezellig stadion en niet duur. Voor een beperkt bedrag werd hij de baas. En de ploeg stond met acht punten op kop op dat moment. Wellicht heeft hij nog de eindronde afgewacht, maar toen het tweede klasse bleef en Aspire aandrong, heeft hij met hen een akkoord gevonden.

“De onderhandelingen werden namens Eupen vooral door de twee clubadvocaten, Ralph Lentz en Michel Lebeau, en mezelf gevoerd. Voor Aspire waren dat Bleicher en hun advocaten Jean-Louis Dupont en Martin Hissel. Twee maanden werk heeft dit dossier me gekost. Zelden maakte ik zo’n professionaliteit mee als die waarmee As- pire te werk ging tijdens hun audit van de club.

“Voor Eupen is dit een fantastische opportuniteit. De schulden zijn weg en de centen gegarandeerd voor de toekomst. Het geruststellende is dat het om een staatswaarborg gaat. De overname is gebeurd door Aspire Zone Foundation, een groots project van de Qatarese overheid. Geen bedrijf, geen mecenaat, geen makelaarsbureau, maar de staat Qatar dus. Die mensen nemen geen enkel risico, je weet waar de centen vandaan komen. Eupen is maar een van hun vele projecten. Al Jazira, PSG, Qatar Airways, Qatar Foundation, ook het kledijmerk Burrda van de Rode Duivels – een contract dat ik nog heb aangebracht. Allemaal om zichzelf op de voetbalkaart te zetten met het oog op het WK 2022.

“Aspire gaat nu een nv oprichten. Er zijn contacten met de bond om dat correct te laten verlopen. Misschien dat de identiteit een beetje verloren zal gaan, met al die Senegalezen, Ghanezen en andere Afrikaanse spelers, maar het was dat of niets. Trouwens, dat Eupen nog leeft, dankt het aan D’Onofrio. Zonder hem was de club vandaag in vereffening en speelde ze in derde klasse.

“Mijn contract liep af op 30 juni 2012. Aspire vroeg me nog om hun nieuwe directeur-generaal – Christoph Henkel, die twintig jaar verantwoordelijk was voor de jeugdopleiding en het internaat van FC Keulen – gedurende drie maanden in te werken, maar dat heb ik geweigerd. Mijn opdracht zat erop, ik kon de club met opgeheven hoofd verlaten. Nieuwe bazen, nieuwe wetten. Ik heb daar begrip voor.”

Ontslag bij KBVB

“Na mijn ontslag bij Moeskroen in december 2006 had ik een jaar niets gedaan. Mijn echtgenote was zwanger. Ik beloofde haar: dit jaar is voor jou. Mijn zoon is geboren in maart 2007.

“Op 1 januari 2008 ging ik opnieuw aan de slag, als directeur marketing en communicatie van de KBVB. De samenwerking tussen beide diensten was uitstekend. Ik had een zeer goed team rond mij. Ondanks het slechte imago van de bond in die periode leverden we toch prima werk. We konden de meeste grote sponsors behouden en slaagden er zelfs in enkele nieuwe aan te trekken.

“Ik heb nooit één enkel verwijt gekregen. Meer zelfs: de bondsvoorzitter liet zich vaak lovend uit in de media over het werk van Roland Louf. Groot was dan ook mijn verbazing toen ze eind december 2010 buiten mijn medeweten Stefan Van Loock aanstelden als directeur communicatie. Met die beslissing veroorzaakte de bond een contractueel probleem. Zonder enig overleg gaven ze eenzijdig vijftig procent van mijn functie aan iemand anders. Onvoorstelbaar.

“Ik heb er alles aan gedaan om een oplossing te vinden, maar tevergeefs: de bond wilde zijn eigen schuld niet erkennen. Op 28 februari 2011, na ruim drie jaar zeer goed werk, beslisten ze om mij te ontslaan. Ik heb nog zes weken opzeg gedaan en midden april zijn we definitief gestopt, twee weken voor de eerste werkdag van Steven Martens, de nieuwe CEO voor wiens functie ik mij ook kandidaat had gesteld. Het spreekt vanzelf dat ik nog weinig kans maakte toen ons conflict begon te escaleren.”

Hartinfarct

“De zaak is juridisch nog niet afgehandeld. Vermoedelijk zullen de pleidooien plaatshebben in november 2013. Veel kan ik er dus niet over kwijt, behalve dat ik mijn belangen en mijn eer keihard en tot de laatste snik zal verdedigen.

“Ik heb enorm veel gegeven aan de bond. Zelfs in de vier maanden dat ik afwezig was na mijn hartinfarct, bleef ik altijd beschikbaar voor mijn medewerkers.

“Het was april 2009 en ik voelde me moe. Mijn echtgenote en ik besloten een reis te boeken. Even ertussenuit, naar Egypte. Drie dagen voor het vertrek voelde ik me niet goed. Pijn aan de borst. Ik ging vroeg slapen, maar de volgende ochtend was de pijn er weer. Vooral als ik de trap gebruikte. Ook de derde dag stak ze weer op. Voor mijn echtgenote was de maat vol. De volgende ochtend vertrokken we op reis, dus ze stuurde me naar de dokter. Die trok bloed en ik vertrok naar de bond.

“Tijdens de lunch kreeg ik telefoon van mijn dokter. Hij had slecht nieuws: ik stond op de rand van een hartinfarct. Ik heb alles laten staan en ben direct naar mijn cardioloog gereden. Die legde mij plat en verbood me nog te bewegen. Ik ben in alle spoed naar het ziekenhuis gebracht, waar ik vier dagen op intensieve heb gelegen. Ik heb nu drie stents.”

Onmogelijke opdrachten

“Het rare is dat je daar buitenkomt en denkt: nu ga ik het leven anders bekijken. Dat duurt een tijdje en vervolgens verzeil je toch weer in die routine. Weer dat voetbal, weer die stress, weer dat alles geven. Mensen zijn dom, maar ik doe het graag. Ik heb in La Louvière de boel opgeruimd, toppers als Odemwingie, Klukowski, Ishiaku en Onyewu gratis binnengehaald, de beker gewonnen en Europees gespeeld. Hetzelfde in Moeskroen, dat ik twee seizoenen lang financieel boven water heb gehouden en dat, ondanks de verkoop van spelers als Mpenza, Pieroni en Grégoire, ook nog een bekerfinale speelde. Ook op de bond denk ik te mogen zeggen dat we zeer goed hebben gewerkt. En dat Eupen nog bestaat, is een half mirakel.

“Ik lijk wel iemand voor de onmogelijke opdrachten. Ik zou nog weleens de kans willen krijgen om ergens in deftige omstandigheden te werken. Maar bestaat dat nog? Af en toe heb ik nog contact met Lucien. Of we ooit nog gaan samenwerken? Ik hoop het echt. Feit is dat hij geïnteresseerd is – of toch was – in Charleroi. Alleen is de vraag: is dat wel wijs? Zelf heb ik toch een en ander meegemaakt in het voetbal. Dan denk je wel een beetje na. En het ergste is: ik ben altijd correct geweest. Tot in mijn vingertoppen. Wat is dan de moraal van het verhaal?”

DOOR JAN HAUSPIE

“Zonder Luciano D’Onofrio was Eupen vandaag in vereffening en speelde het in derde klasse.”

“Weer dat voetbal, weer die stress, weer dat alles geven. Mensen zijn dom, maar ik doe het graag.”