“In het algemeen kijk ik niet zo heel veel naar tv”, beweert pistier Iljo Keisse (24), die op het afgelopen WK in Palma de Mallorca een zilveren medaille behaalde op de puntenkoers. “Maar als ik dan toch de tijd heb, kies ik meestal specifiek voor het wielrennen of bijvoorbeeld ook de algemene sport in het nieuws. Voor de komende klassiekers zal ik wel voor de buis zitten, want ik geniet nu van mijn rustperiode. Dat komt goed uit. Ik ben net verhuisd, schafte me een nieuwe tv aan. ( lacht) Daar moet ik nu maximaal van profiteren, hé. Misschien dat ik Parijs-Roubaix live ga volgen. Maar mijn ervaring leert dat de Ronde van Vlaanderen té druk is geworden. Thuis, op je gemak, is dat dé max.”

Ook voetbal kan de Gentse zesdaagserenner wel boeien. “Maar niet elk weekend”, tempert hij. “Een volledige wedstrijd van de Belgische competitie bekijken op tv doe ik niet. De samenvatting is meer dan genoeg. Af en toe trek ik ook wel eens naar AA Gent. Ik mag mezelf een fan noemen. Een uitnodiging voor die halve finale in de beker tegen Club Brugge zal ik niet afslaan. Maar anders kijk ik wel thuis. Alleen de duels in de Champions League, in een vergevorderd stadium – vanaf de kwartfinales -, wil ik wel integraal volgen. Het gebeurt niet veel, maar eigenlijk ga ik liever naar het stadion. Op die manier kan je meer de sfeer opsnuiven. Het blijft toch iets aparts.”

De Grand National Race paardenrennen, een behoorlijk zware traditie in Engeland, zal zeker aan Keisse voorbijgaan. “Niet echt mijn ding.” Ook golf kan hem maar matig bekoren. “Saai”, bekent hij. “Beetje bij beetje krijg ik het ook moeilijk met tennis. Voor de wedstrijden van de Belgen kan ik me wel nog opladen. Maar ik heb de indruk dat ik van de rest al alles zag. Trop is te veel, hé. Dat gevoel heb ik ook bij de Ronde van Frankrijk. Ik kies er liever een rit uit dan hele dagen voor mijn tv te liggen. Hetzelfde geldt voor de cyclocross.”

Tijdens de zesdaagsen in Duitsland leerde Keisse nog een andere sport appreciëren. “Boksen. Dat is eigenlijk de schuld van Matthew Gilmore, die daar graag naar kijkt en me dwong”, stelt hij. “Vroeger kon ik dat niet pruimen. Ondertussen vind ik het fantastisch dat die mannen blijven gaan, nooit opgeven, ondanks het feit dat ze vaak harde klappen moeten incasseren. Ik heb bijzonder veel bewondering voor hun strijdlust. Het zorgt zelfs voor een herkenbaar gevoel, want wij moeten juist hetzelfde doen. Altijd doorgaan is en blijft de boodschap.”

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content