Vrijdag vindt de derby tussen Club en Cercle plaats. Afgelopen weekend was er de ‘kleine’ Brugse derby tussen Eendracht en Daring Brugge. Hoe is het leven in de schaduw van de twee Brugse groten, op geen 300 meter van het Jan Breydelstadion?
De donderdagavondtraining van Eendracht Brugge is al een half uur aan de gang wanneer er nog een speler komt aan gespurt. Geen probleem: hij werkt in de verzorgingssector en komt rechtstreeks van het werk.
Bij het begin van het gesprek zit ook secretaris Frédéric Warnauts (32) mee aan tafel, maar wel al in keepersplunje. Wanneer trainer Nicolas Vanhaverbeke de training op gang fluit, dooft Warnauts zijn sigaret, drinkt zijn cola leeg en verontschuldigt zich: ‘Sorry, ik moet nu gaan trainen.’ Het laat zich al raden: de clubsecretaris is ook de eerste doelman van Eendracht Brugge.
Het is het leven zoals het is bij Eendracht Brugge, de club uit vierde provinciale B op de terreinen aan de watertoren in Sint-Andries. Loop het straatje aan de watertoren uit, steek de Leopold III-laan over en neem het eerste pad aan de overkant en je wandelt de site van het Jan Breydelstadion binnen. De afstand tussen Eendracht Brugge enerzijds en Club en Cercle anderzijds bedraagt geen 300 meter, maar het zijn wel werelden van verschil.
Zondag ging in de schaduw van het Jan Breydelstadion de ‘kleine’ Brugse derby tussen Eendracht en Daring Brugge door. Niet in competitieverband, wel in het kader van de beker van West-Vlaanderen; Daring uit de Brugse deelgemeente Sint-Pieters speelt een reeks hoger dan de ‘rivalen’ uit Sint-Andries. Vroeger was Eendracht de grootste van de twee, maar sinds een jaar of zes zijn de rollen omgedraaid. De trainer van Eendracht, Vanhaverbeke, wil dat straks weer anders zien. De promotie naar derde provinciale is het doel voor de trainer die vier jaar geleden van Daring naar Eendracht overstapte, waar zijn zoon destijds speelde. ‘Iedereen verklaarde me voor gek, want ze stelden niets voor, met amper achttien spelers voor twee ploegen’, zegt hij terugblikkend. Zondag was Daring, met oud-Clubspeler Birger Maertens tussen de lijnen, voorlopig nog een maatje te groot. Het won met 1-5 voor een opvallend grote coulisse, ruim 70 man. Eendrachtsecretaris Frédéric Warnauts hoefde zijn keepersplunje niet aan te trekken. In de voorbereiding was het met de beurtrol in doel aan zijn collega.
Onze feestjes waren legendarisch.’ Geert De Bruyne
Negen spelers
In de winter kun je vanaf de terreinen aan de Watertoren, het thuis van Eendracht Brugge, de tribunes van het Jan Breydelstadion zien. Nu, met de bomen in volle bloei, lukt dat niet. Voorzitter Franky De Cuyper is nog eens speciaal op het dak van de kantine geklommen om te checken of het wel klopt.
Club en, in mindere mate, Cercle zijn hier nooit ver weg, en dat is letterlijk te nemen. Het is voor spelers en bestuursleden van Eendracht altijd weer even schrikken om tijdens een thuiswedstrijd van Eendracht uit het Jan Breydelstadion de stadionspeaker of gejuich te horen opstijgen.
Een paar Eendrachtspelers trainen met een truitje van Club. En waar voorzitter De Cuyper een mondmasker van Eendracht Brugge draagt, heeft jeugdcoördinator en bestuurslid Geert De Bruyne er één van de Club, met het logo No sweat, no glory. Club zit in zijn hart sinds hij er als kind aan de hand van zijn oom naartoe trok in het laatste jaar dat blauw-zwart nog op de Klokke speelde. Club-Lierse was zijn allereerste live match: ‘Ik mocht op het veld achter een strak gespannen touw gaan zitten.’ De Bruyne werkte vanaf 1994 ook lang voor Club. Eerst als steward, daarna bij de ticketing en vervolgens als uitbater van één van de vele kantines. Vandaag hebben zijn vrouw, zoon en dochter nog altijd een abonnement; zelf gaat hij niet meer elke match.
Dat de voorzitter geen mondmasker van Club draagt, komt óók omdat hij Cerclefan is. Net als zijn vrouw, die mee de kantine uitbaat en penningmeester is. Zij is Cerclefan geworden nadat ze in een vorig leven als Brusselse, afkomstig uit de Ardennen, supporterde voor RWDM.
De Cuyper belandde in 2000 als jeugdtrainer bij Eendracht Brugge. Eerder was hij onder meer twee jaar jeugdtrainer bij zijn favoriete vereniging en trainde er nog een half jaar Thomas Buffel. Twintig jaar na zijn komst traint hij nog de enige jeugdploeg die Eendracht voorlopig heeft, de U21. Zoek ze maar, clubvoorzitters die ook nog eens een jeugdploeg trainen.
Hij was al secretaris in het oude bestuur en maakte mee dat de club begin deze eeuw plots een opgang maakte naar tweede provinciale. Daar liep het in 2014 helemaal fout toen Eendracht na vier jaar tweede provinciale in één ruk afgleed naar vierde provinciale. Op hun weg naar boven hadden de blauw-witten hun financiële limieten overschreden en kregen daar cash de rekening voor betaald, sportief én financieel. Die rekening wordt nog steeds afbetaald door het nieuwe bestuur, nadat De Cuyper er in 2014 ineens alleen voor stond. Dus werd hij maar voorzitter en ging aan de slag om de club om met oud-spelers en oud-jeugdspelers van op nul op te bouwen.
Dat seizoen, 2014-2015, was het dieptepunt in de geschiedenis van Eendracht Brugge, met soms maar negen spelers aan de aftrap. Vaak zat er niemand op de bank en nu en dan moest de afgevaardigde, die toen 44 jaar was, de voetbalschoenen aanbinden om aan een volledig elftal te geraken.
Eerst haalde De Cuyper zijn vrouw bij het bestuur: een verdubbeling van het aantal bestuursleden… Vandaag heeft Eendracht er vijf, op mevrouw De Cuyper na allemaal mensen met een Eendrachtverleden.
Zeven dagen op zeven is de voorzitter minstens vier uur per dag op de club. Sportief is het doel derde provinciale. ‘Twee jaar geleden moesten we enkel nog onze laatste match winnen om te promoveren, maar dat lukte niet. Vorig jaar stonden we tweede toen de competitie stilgelegd werd. Al onze spelers van vorig jaar zijn gebleven, en er kwamen er nog zes nieuwe bij.’ Van de 44 spelers van de eerste ploeg en reserven samen hebben er maar acht nooit eerder bij Eendracht Brugge gespeeld. Nog nooit hebben we zo’n groep vrienden samen gezien.’
Op De Klokke
Het verhaal van Eendracht Brugge begint in 1975 wanneer de ploeg zich aansluit bij de KBVB onder het stamnummer 8273. Tot dat moment heette het FC De Driehoek, genoemd naar het gelijknamige café aan de Barrièrestraat, op de grens van Sint-Michiels en Sint-Andries.
Een jaar na de aansluiting bij de KBVB verhuisde de club naar het nabijgelegen Albert Dyserynckstadion aan de Torhoutse Steenweg in Sint-Andries, beter gekend als De Klokke. In dat stadion, dat genoemd was naar het café aan de overkant, werkte Club dan nog zijn thuiswedstrijden af – van 1912 tot 1975 – waarna het samen met Cercle zijn intrek nam in het Olympiastadion, sinds 2000 het Jan Breydelstadion.
Eendracht Brugge vertoefde op De Klokke tot het mythische stadion in 1998 helemaal onbespeelbaar en zelfs onveilig was geworden. Het kreeg toen van de stad Brugge vier terreinen toegewezen aan de Watertoren, op een steenworp van het Olympiastadion. In 1999 werd met de afbraak van De Klokke begonnen en ontstond er een nieuwe woonwijk. Ook het legendarische café De Klokke aan de overkant ging in 2018 tegen de grond.
Vandaag zijn de vier clubterreinen aan de Watertoren gereduceerd tot twee velden. De hockeyclub die naast Eendracht lag, groeide inmiddels uit tot een bloeiende club met meer dan 650 leden. Op het B-terrein van Eendracht Brugge traint en speelt ook de G-ploeg van Club.
HBC en Eendracht delen de parking voor het sportcomplex dat eigendom is van de stad, maar wanneer er een paar honderd meter verder een risicowedstrijd in 1A wordt gespeeld, wordt die helemaal ingenomen door de politievoertuigen van de speciale eenheden. Het zijn de data waar Franky De Cuyper altijd gespannen naar kijkt bij het bekend maken van de speelkalenders. Wanneer die voor 1A verschijnt, is het altijd eerst zoeken wanneer Club-Anderlecht of Cercle-Anderlecht gespeeld worden. ‘Dat zijn de twee moeilijkste. Want die worden in Brugge altijd op een zondagmiddag afgewerkt. Net wanneer wij normaal gesproken ook onze thuiswedstrijden spelen. Dat is soms puzzelen, met de politie en met onze tegenstanders.’
Drie jaar geleden belde een scheidsrechter dat hij in de file stond door de vele Clubsupporters: of de wedstrijd een kwartier later kon beginnen.’ Franky De Cuyper
Een thuiswedstrijd van Eendracht Brugge laten samenvallen met een Club-Anderlecht kan niet. ‘In het verleden misten we dan wel eens een paar spelers die als Clubfan die topper absoluut willen bijwonen, en zich dan licht geblesseerd afmeldden voor de match. Dat gebeurt nu niet meer. Maar het is elke keer een gedoe met onze tegenstanders die ook willen weten of ze wel tot hier zullen geraken, dan wel in de file staan. Drie jaar geleden belde een scheidsrechter dat hij in de file stond met Clubsupporters: of het oké was dat de wedstrijd een kwartier later zou beginnen.’
Eén keer werd zo’n wedstrijd van Eendracht Brugge tot drie keer toe in één weekend verplaatst. Van zondag naar zaterdag, naar vrijdag en weer naar zondag. Voor de Brugse derby valt het dit jaar mee: die wordt op zaterdagavond gespeeld.
Club Europees
Dit jaar is de eerste keer sinds De Cuyper voorzitter is dat hij tijdens het komende seizoen geen problemen voorziet. Wanneer Club op 17 december Anderlecht ontvangt, trekt Eendracht naar Westkapelle, de gemeente waar Club zijn trainingscomplex heeft. Een week later vindt de terugmatch van de grote Brugse derby plaats, maar dan is het in provinciale al winterstop.
Voorlopig is het tweede weekend van augustus, de week na de grote derby, het enige waarop geschoven moet worden. Dan ontvangt Cercle op zondagmiddag Anderlecht, en wijkt Eendracht Brugge voor zijn thuismatch tegen Gold Star Voormezele uit naar de zaterdag.
Normaliter vinden er op zondagmiddag echter gewoon twee thuiswedstrijden binnen een straal van 250 meter plaats: die van Eendracht en één van Club of Cercle.
Wanneer Club Europees speelt, bepaalt de Brugse politie in functie van de tegenstander of de training achter de Watertoren mag doorgaan. Zo niet verzet Eendracht Brugge simpelweg de training van dinsdag naar woensdag. ‘Het is geven en nemen’, zegt trainer Vanhaverbeke begripvol.
Niet dat het voor de thuiswedstrijden zo veel uitmaakt qua opkomst. Gemiddeld bedraagt die zo’n dertig tot veertig man. Als de resultaten goed zijn, en de ploeg bovenaan meedraait, kan dat na de winterstop oplopen tot vijftig of zestig. Vallen de prestaties tegen, zijn het er misschien nog twintig of dertig, behalve voor de derby’s tegen Knokke B en Varsenare B.
Eendracht probeerde een jaar of vijftien geleden een graantje mee te pikken van de massa bij een thuiswedstrijd van Club. Omdat de toegang tot de terreinen vanaf de achterliggende wijk nog niet afgesloten was, gebruikte een aantal Clubfans de terreinen van Eendracht als sluipweg naar het Jan Breydelstadion. Eendracht opende daarop zijn kantine zodat de fans die naar het stadion trokken aan redelijke prijzen een pintje konden drinken. Via mond-tot-mondreclame zorgde dat na de wedstrijd voor een paar tientallen dorstigen.
Vandaag is de exclusiviteit voor de verkoop van eten en drank binnen een perimeter rond het stadion toegewezen aan de firma Verkindere, en mogen enkel als horecazaken geregistreerde cafés en restaurants eten en drinken serveren. De cafés aan De Platse aan de kerk van Sint-Andries zijn dat wel, een voetbalkantine zoals die van Eendracht niet.
Zo’n twintig jaar geleden was die kantine van Eendracht Brugge dé danstempel van deze hoek van West-Vlaanderen: the place to be. ‘Onze feestjes waren legendarisch’, zegt bestuurslid Geert De Bruyne met enige nostalgie. Tot in de vroege uurtjes gingen ze door, met charmezanger Frank Valentino of de populaire coverband Innocence die de zaak plat speelde. Soms waren er gastoptredens. Patrick Moenaert, van 1995 tot 2013 Brugs burgemeester, bespeelde er wel eens de elektrische gitaar. ‘Net geen Mark Knopfler maar het scheelde niet veel.’
Op 22 juni jongstleden was er de ploegvoorstelling. Normaal moest de kantine om half elf ’s avonds sluiten, maar het precieze uur waarop de laatste de kantine verliet, kan men zich niet zo goed meer herinneren. Het is wel allemaal minder hevig dan vroeger, toen hier na de donderdagavondtraining soms pas om half vijf ’s ochtends de lichten gedoofd werden.
En wat als Club en/of Cercle verhuizen? ‘Dan wordt het hier qua mobiliteit een stuk rustiger’, zegt De Cuyper, die benieuwd is naar de volgende buurtvergadering van 16 oktober waarin de zoveelste definitieve uitspraak over een nieuw stadion of een verbouwing verwacht wordt. ‘Als er verbouwd wordt, komen de U6 tot de U13 van Club op onze terreinen trainen. Dan houden we enkel het hoofdveld over.’
Zo blijven de grote buren ook de komende tijd nog de gesprekken achter de Watertoren beroeren, bij voorkeur met een pintje bij de hand.
Santé!
