Jaren lang heeft ze haar man gevolgd, maar Gretchen Deflandre bereidt zich langzaam voor op een leven na het verhuizen. ‘Ik ga straks zelf iets uitbouwen, want soms heb ik het gevoel dat ik niks ben.’

Een mooie villa in een buitenwijk van Lanaken, dat is sinds vier maanden de nieuwe thuis van de familie Deflandre. Mevrouw Deflandre, alias Gretchen Laloo, is er de tel bij kwijt geraakt. “We zijn nu acht jaar samen en dit moet het zesde of zevende huis zijn dat ik inricht.” Ze doet het met smaak, koos zelf het strakke interieur en vloog met kwast en verfpot uren langs muren. “Ik ben absoluut geen sportief type, maar toen ik klaar was, kon ik fier spierballen tonen.”

De zin voor smaak kreeg ze mee van thuis. Haar pa is interieurarchitect, broer Carl werkt ook in de business. Met hem spreekt Eric Nederlands, maar in huis is de voertaal Frans. Gretchen : “Eric weigert Nederlands te praten, tenzij met mijn broer of met vrienden hier in Lanaken. Wij spreken Frans, Eric spreekt ook Frans met ons dochtertje, ik Nederlands. Voor haar is dat normaal. Mijn Frans heb ik van Eric geleerd. Als we ergens naartoe reden, vroeg ik naar de Franse naam van alles wat ik zag. Eric was te koppig om Nederlands te spreken, bang om fouten te maken (lacht). Als hij het toch doet, moet ik me inhouden om zijn foutjes niet te verbeteren. Nu ben ik er blij om, ik spreek de twee talen heel goed, maar het kostte me veel inspanningen. We kozen nu ook bewust voor een huis in Limburg op een half uur rijden van Standard, zodat onze dochter naar een Nederlandstalige school kon gaan. Als hij me in die keuze niet was gevolgd, was hier een bom ontploft ( lacht). Ik heb hem gezegd dat ik voor hem veel heb opgegeven en dat hij nu eens aan onze dochter moest denken.”

Een tweede baby is op komst voor het koppel dat elkaar in Brugge leerde kennen via Sven Vermant. Gretchen : “Ik was totaal geen voetbalsupporter, wist zelfs niet dat Eric voetballer was. Ik kwam destijds vaak in café deVuurmolen en wilde net met mijn vriendinnen vertrekken, toen Eric, die met Sven op stap was, hem smeekte om aan mij te vragen of ik nog even wou blijven. Een vreemde conversatie volgde. Ik kende amper Frans, babbelde met Sven, die alles vertaalde voor Eric en omgekeerd. Redelijk moeilijk allemaal.”

Ze was toen model en liep één keer een modeshow samen met Stefanie, nu de echtgenote van Vermant. “Mijn tante heeft twee zaken in Brugge, trouw- en suitekledij, en voor haar deed ik die shows. Eerder als hobby, professioneel was het nooit. Toen mijn ouders scheidden, ben ik in een appartement onder dat van mijn tante gaan wonen. Een maand nadat ik Eric leerde kennen, zijn we gaan samenwonen. Ik betaalde mijn vaste kosten, Eric de zijne en dat vond hij stom. Dus trok ik bij hem in. Na een paar maanden zijn we verhuisd naar Brugge. Op dit moment hebben we in Blankenberge nog een appartement, maar we gaan dat weer verkopen, denk ik. Brugge lokt me, daar gaan we nu bouwen, op de oude terreinen van de Club, de Klokke. Aan zee heb je geen tuin en nu er een tweede kindje op komst is, vind ik dat toch belangrijk.”

Met dat kindje hebben ze bewust gewacht, tot de situatie in Lyon duidelijk werd. Want nadat ze goed en wel gesetteld waren in Brugge, koos Deflandre na Euro 2000 plots voor het avontuur in de tweede stad van Frankrijk. Gretchen schrok : “Het eerste jaar had ik het er echt zwaar : een nieuwe grote stad, al je vriendinnen achter- laten, en – omdat we niet direct een huis vonden – eerst twee maanden leven op hotel, met een dochter en een hond. Ik werd er gek. Geleidelijk paste ik me er aan en toen het echt leuk begon te worden voor mij, dat laatste jaar, voelde Eric zich plots minder en moest ik er weg.”

Haar kleine godin is Whitney, die vijf wordt in mei. “Als iemand haar vraagt, hoe ze heet, zegt ze soms Whitney Houston, omdat we zo vaak naar de zangeres verwezen als uitleg voor haar naam. Ik vond destijds Angel een mooie naam, maar ik gaf die aan mijn hondje, want die was er eerst ! Whitney wilde eerst prinses worden. Toen ik haar zei dat zoiets geen beroep was en dat ze daarvoor met een prins moest trouwen, antwoordde ze : ‘Oké, mama, dan trouw ik wel met papa.'”

Deflandre, prins van Luik… Gretchen : “Sinds twee weken zegt ze dat ze zangeres wil worden. Ze zingt ook heel mooi voor een kind van vijf, vind ik. Weet je : ik ben serieus depressief geweest toen Whitney bij de verhuizing een jaar geleden een zwaar ongeval had. Ze viel met haar keel op een luchter, die brak en Whitney bloedde bijna dood. Dat was een moeilijke periode in ons leven, maar ik kon daarover praten. Eric zwijgt als er wat is : tegen zijn vrouw, zijn familie, zijn beste vrienden, tegen iedereen.”

Thuis is hij geen grappenmaker zoals op het voetbal. “Hij is heel rustig, leeft van zijn computer. My god : spelletjes spelen. Onder meer een oorlogsspel, dat hij samen met een vriend uit Lyon speelt. Karel Geraerts heeft het ook. Dat je je daarmee bezig kan houden… Maar zijn vader doet het ook graag, het zal in de familie zitten.”

Thuis rustig, maar op een veld een man met temperament. “Meer en meer, ik denk dat zoiets met de leeftijd komt. In mijn ogen was hij vroeger kalmer.” Het speelde hem als internatio-nal in Spanje parten. Rood wegens beledigen van de scheidsrechter. “Wat is daar allemaal gebeurd ? Naar mijn gevoel werd dat enorm opgeblazen, ik zag op tv dat wat hij zei een veel langere zin was dan fuck off. Bart Goor is door die hele toestand ook heel nerveus geworden. Stom en weinig rechtvaardig. Ik zie op een veld soms andere dingen : spelers die neus aan neus staan met elkaar of met de scheidsrechter en bijna in diens mond spuwen. Die krijgen dan niks. Belachelijk.”

Haar naam is een beetje excentriek. “Gretchen, ja, een Zweedse naam. Ben ik heel fier op. Eerst wilden ze me Maria Margareta noemen, maar ik ben zo gelukkig dat ze dat niet kozen, ik denk dat iedereen me daarmee op school uitgelachen zou hebben. Ik hoor graag speciale namen. Ik zou mijn kinderen nooit Eric noemen ( lacht).”

Het familievermogen wordt beheerd door de boekhouder. “Als er een probleem is, gaat Eric naar zijn manager. Ik hou me bezig met mijn dochter en met mijn eigen toekomstproject. Ik zou heel graag een nagelstudio openen. Als de baby er is, ga ik een cursus bedrijfsbeheer volgen om een eigen zaak te kunnen openen. Wellicht thuis, met een agenda die ik zelf kan bepalen. Ik ben het kotsbeu om thuis te zitten. Vroeger werkte ik nog in de horeca, was ik gerante in een kledingzaak, tussenin model. Ik vloog van hier naar daar en plots moest ik dat allemaal stoppen. Daar heb ik het heel, heel moeilijk mee. Je moet je man volgen, vinden veel vrouwen, maar ik heb soms het gevoel dat ik niks ben. Dat ik niks bereikte in mijn leven. Dat zal nog wel komen, zeker ? Eric vindt mijn project fantastisch en gaat me daarin volledig steunen. Maar zijn voetbal zal hij daar zeker niet voor opgeven. Hij wil absoluut trainer worden en ik zie in hem een hele goede. Hij is heel rustig en kan anderen heel rustig krijgen. Ruzies zal hij altijd kalmeren. Elders toch ( glimlacht).”

Een nagelstudio, dat staat ver van haar kunstopleiding. “Dat wel. Vroeger tekende ik veel, maar die werken hangen hier niet meer, omdat ik het graag wat strakker zag. Ik schilder nog altijd heel graag. Vaak samen met mijn dochter. Op school mocht ik destijds kiezen, haartooi of kunst. Mijn vader wilde niet dat ik kapster werd en dus werd het kunst. Daar heb ik veel spijt van, want als ik verder was gegaan in de andere richting, dan had ik schoonheidsspecialiste kunnen worden. Nu heb ik niks aan mijn diploma, buiten de zes huizen die ik heb geschilderd. Verhuizen is mijn beroep ( lacht).”

Is Eric Deflandre een attente man ? “Als ik hem iets vraag, wat stofzuigen, of de vuilnisbak buitenzetten, doet hij het. Koken kan hij totaal niet, zelfs geen ei bakken. Dweilen of strijken evenmin. Ik zou dat ook niet willen, het moet een man blijven, hé. Het tuinwerk doet hij spontaan, want daar heb ik een hekel aan.”

Voetballers zijn ook populair bij de meisjes. Gretchen lacht uitbundig : “Ongelooflijk, hé. In het begin was ik heel fier, een voetballer aan mijn zij, al die fotografen rond ons. Ik was 26, als jong meisje vind je dat leuk. In Lyon is dat nog erger, zoals ze daar staan te schreeuwen, om een truitje of een foto. Ze zouden je wegduwen voor een zoen. Soms letterlijk, in de stad kreeg ik er ooit een duw van iemand die Eric een zoen wilde geven. Ik stond daar met Whitney in de kinderwagen… Toen had ik wel iets van : hoho, beetje beleefd blijven hé. ‘I love you, je t’aime’ : Eric krijgt veel van die brieven of foto’s met hartjes. Misschien mag je dat niet zeggen, maar soms moet ik lachen met wat ze allemaal schrijven.”

Wat doet hij ermee ? “( Grijnst.) Hij steekt ze allemaal netjes in een plakboek. ( Lacht.) Meisjes die een cadeautje meegeven voor Whitney, dat vinden zowel hij als ik héél lief. Grappig is dat. Ze schrijven eerst ‘ je t’aime’, of ‘ik mis je’, en even later doen ze de groeten aan mij en zijn dochter. Eric schrijft vrijwel altijd terug, tenzij het om een echte liefdesbrief gaat. Uit respect voor mij zal hij daar niet op reageren.”

Mag haar dochter later met een voetballer naar huis komen ? “Als het een brave is, zoals Eric, dan wel, maar hij zal gekeurd worden ( lacht). Voetballers worden soms gezien als flierefluiters, maar dat klopt niet. Allez, toch niet voor allemaal.”

door Peter T’Kint

‘Eric wil trainer worden, ik zie in hem ook een hele goede.’

‘In Lyon kreeg ik ooit een duw van iemand die Eric een zoen wilde geven.’