Net als Jonathan David (19) en Giorgi Tsjakvetadze (20) is Elisha Owusu (22) een nieuwe parel aan de kroon van KAA Gent. Met de steun van God en Gwen wil de Frans-Ghanese nummer 6 in 2020 nationaal en Europees iets oogsten.
Elisha Owusu: ‘Mijn ouders zijn geboren en getogen in Ghana. Om hun levensomstandigheden te verbeteren besloten ze te verhuizen naar Frankrijk. Mijn papa zakte al op zijn 23e of 24e voor drie à vier jaar af naar Parijs. In eerste instantie alleen, tot alle papieren definitief in orde waren. Dan kwam mama ook, met mijn oudste broer en grote zus. Een eerste teken van geluk. Mijn vader is een protestantse predikant in de pinksterbeweging ( een christelijke stroming binnen de protestantse kerk met ongeveer 400 miljoen aanhangers, nvdr).
Ik blijf alert. Mijn ouders en mijn verloofde waarschuwen me constant voor overdreven euforie.’ Elisha Owusu
‘Wij werden opgevoed met de steun en hulp van le bon Dieu. Om zijn taken uit te voeren, werd ons opgedrongen om elke zeven tot acht jaar te verhuizen. Papa wilde, naar het evenbeeld van God, niet het comfort voelen zich ergens vast te vestigen. Zo kwamen we na Parijs in Straatsburg, Marseille en Lyon terecht. Daar stopte het voor mij even, door het voetbal, maar de rest van het gezin trok nog verder richting Toulouse en Mantes-la-Jolie, op ongeveer 40 kilometer van Parijs.’
De ster
‘Als kind waren die constante veranderingen niet eenvoudig. Want van zodra je wat vrienden had, werd je alweer uit die omgeving weggerukt. Ik voetbalde in het begin bij SC Air Bel, in de buurt van Marseille, maar ik werd toen al gevolgd door grotere clubs. Er vloeiden traantjes, zo rond mijn dertiende, toen mijn ouders vertelden dat we naar Lyon zouden gaan. Mijn hart brak. Mijn vader kende zijn opdracht en bracht die over: als le bon Dieu zou willen dat ik profvoetballer werd, dan zou de beloning later wel volgen. Toen ik mijn eerste profcontract kreeg bij Olympique Lyon op mijn twintigste, herhaalde hij die woorden nog eens. Zijn wil kwam dus uit. Ik ben God en mijn ouders daar eeuwig dankbaar voor.
‘We zijn met achten thuis: Collins (30), Elisabeth (29), Irène (27), Laurent (26), Elijah (24), ikzelf (22), Deborah (18) en John (14). De eerste drie werden geboren in Ghana, de volgende drie in Parijs, de voorlaatste in Straatsburg en onze jongste in Marseille. Er was dus altijd bedrijvigheid in huis. Zo’n grote familie is bijzonder leuk.
‘Mijn papa had in Ghana gewerkt in een autogarage, mama moest vanaf haar zevende helpen op de fruitmarkt. Zoals vroeger, waarbij alles op het hoofd werd meegedragen. Geen goede omstandigheden om je geld te verdienen, hé. Toen ze een relatie begonnen en mijn vader werd voorgesteld aan zijn toekomstige schoonfamilie, kreeg papa van mijn oma te horen dat hij niet tot de betere klasse behoorde. Mijn mama was het mooiste meisje van de wijk, de ster, een heel warmbloedig iemand. Papa had een meer introvert karakter, wat verlegen. Maar ze wilden absoluut trouwen, want ze begrepen elkaars dromen en verwachtingen. Waarop mijn vader naar Europa trok en daar fantastische zaken realiseerde. Hij sprak Engels, leerde Frans na zijn verhuis en spreekt dat ondertussen vloeiend. Bij ons thuis wordt er ook nog Twi gesproken. Een dialect. ( lacht) Ik bespaar het je.’
Gwen
‘De marathon gaat verder, zo bekijk ik mijn voetballeven. Op mijn zeventiende leek het einde nabij, door een achillespeesletsel. Ik was aanvoerder van Lyon in de kwartfinale van de prestigieuze Gambardellabeker tegen Brest. Mijn wereld stortte even in. Een teken van hierboven. Ik teerde te veel op mijn talent, het liep te gemakkelijk, ik moest te weinig inspanningen doen. Pas tijdens de zware revalidatieperiode van vijf maanden werd ik voor het eerst geconfronteerd met mezelf. Die introspectie was hard, maar deed ook veel deugd. Het zorgde voor een déclic. Het moest gedaan zijn met feesten en uitgaan. Vanaf dan moest ik vroeger naar de training gaan, om daar in de fitness al oefeningen af te werken om blessures te voorkomen. Ik leerde toen de vereisten van het profbestaan kennen, ook qua voeding en rust. Le bon Dieu had dat zo uitgestippeld.
Met Gwen heb ik nu al anderhalf jaar een houvast, een persoon met een gouden hart maar ook met temperament.’ Elisha Owusu
‘Bij FC Sochaux werd ik pas echt volwassen. Ik moest er vechten tegen de degradatie in de Ligue 2. Voor het eerst woonde ik ook alleen en was ik vooral op mezelf aangewezen. Goed plannen en organiseren, sportief en extrasportief, in de praktijk verschilde dat veel met de theorie. Gelukkig kon ik terugvallen op Gwen. We verloven ons nog deze maand en trouwen in juni. Zij woonde in Lyon en kwam regelmatig eens een weekend naar Sochaux. Het maakte onze band alleen maar hechter, ondanks de afstand, wat ik aanvankelijk niet had gedacht. Ik werd blij door haar aanwezigheid. Gwen maakte me duidelijk dat ik maar enkele echte vrienden nodig had. Want de verlokking om de verkeerde personen en de foute omgeving op te zoeken, die loert altijd om de hoek. Zeker als het wat minder loopt. Met Gwen beschik ik nu al anderhalf jaar over een houvast, een persoon met een gouden hart maar ook met temperament. Een soort van koppigheid, om mij te beschermen. Ze maakte me rijper, ik ben nu een kalmer type. Bij Gwen kan ik mijn gevoelens perfect uiten. Het matcht gewoon. Prachtig.’
Open geest
‘De twee hoofdprincipes uit mijn geloof die ik nog altijd het hoogst aansla, zijn nederigheid en gezond verstand. Met bescheidenheid kun je glorie en succes bereiken. Door intelligent te reageren en de juiste vragen te stellen geraak je ook altijd hogerop. Ik moet me informeren en een open geest hebben. Veel passie, liefde en gedrevenheid tonen, daar draait het om. Veeleisend zijn voor jezelf. Mijn papa keek er goed op toe met welke mensen ik omging. Hij was niet super streng en er waren thuis niet veel regeltjes. Hij gaf ons ruimte, maar wilde wel dat we daar correct mee omgingen. Ook nu nog hebben we niet veel woorden nodig om elkaar te begrijpen. Bij mijn moeder open ik sneller mijn hart, ze weet alles en kan bijzonder goed inschatten hoe ik me voel. Zij was wel harder ingesteld en drukte me vaak met de neus op de feiten.
‘Ik werd geboren in Montreuil, vlak bij Parijs, maar herinner me vooral de periode vanaf mijn vierde of vijfde in Straatsburg. Ik beleefde daar eigenlijk een zorgeloze jeugd. Veel namiddagen zat ik bij mijn vriend Junior, waar ik veel ging spelen en bleef eten. Zijn mama vertelde ons dan dat we ons bord helemaal moesten opeten, om ‘jus’ in de benen te krijgen. We fietsten, ravotten en trokken ook vaak naar de kerk.
‘Maar vooral de passage in Marseille blijft me bij. Op een familiefeest merkte een vriend van de familie mij op toen ik aan het voetballen was op een naburig veldje. Die bleek trainer te zijn bij Saint-Maximin. Dat was op veertig minuten afstand van Marseille, veel te ver dus voor een test.
‘De bewaker van school, Laszlo, bleek echter ook een verantwoordelijke bij SC Air Bel, de tweede club van Marseille. Daar ging ik wel testen. De eerste poging viel wat tegen. Na een tweede training besloten ze me toch in te schrijven. Perfect voor mij, want ik kon er te voet naartoe, het was amper tien minuten wandelen. Op dinsdag en vrijdag ging ik met de kameraden uit de wijk, Ilias, Abou, Karim en Ryan, naar het stadion. Olympique Marseille wilde me, zonder een echt contractvoorstel te formuleren. Maar dat lag praktisch te moeilijk thuis, omdat mijn vader in de avond kerkdienst had en er geen vervoer was. Ik maalde niet echt om die gemiste kans, want ik amuseerde me bij SC Air Bel.’
Hypocriete wereld
‘Koelbloedig blijven, dat is een absolute vereiste om stand te houden en te slagen in de topsport. Ik laat me niet leiden door emoties in deze toch wel moeilijke, harde en hypocriete wereld. Ik heb vertrouwen in mezelf. Perfect ben ik niet, dat bestaat ook niet. Het overkomt me wel eens dat ik zenuwachtig ben of een slechte wedstrijd afwerk. Maar dan moet je net jezelf op de rooster willen leggen en duidelijk zoeken naar de oorzaken. En eerlijk zijn. Voor alle duidelijkheid: ik ben geen twijfelaar. J’ai l’esprit éveillé. Je moet denken en handelen als een winnaar. Want je bent uiteindelijk bedeeld met een talent waarover slechts weinig personen beschikken.
Samuel Gigot sprak over KAA Gent als een goed gestructureerde en ambitieuze ploeg. Net wat ik zocht.’ Elisha Owusu
‘Thuis zag ik hoeveel tijd en energie het mijn ouders kostte om al hun kinderen in de juiste richting te sturen. Zij kregen niet de mogelijkheden en de opvoeding die wij kregen. Mijn rol vandaag is hen te blijven inspireren. Mijn ouders offerden veel op. Ik stuur hen nu maandelijks wat geld, ook al vragen ze daar niet om. Over vier jaar gaat papa Peter, die me nog altijd veel raad geeft, normaal met pensioen. Ik wil hen een aangenaam leven bezorgen.
‘In mijn sport bleek ik nooit de meest getalenteerde, maar ik was wel de speler die leiderschap toonde en zijn droom bleef najagen. Veelal door opgewekt te blijven en alles zo positief mogelijk te benaderen. Ik lig nog tot 2023 onder contract bij KAA Gent, ik heb het geluk dat ik goed kan voetballen en aardig wat geld verdien. Maar ik moet ook keihard werken om mijn niveau nog te verbeteren. Het komt niet vanzelf, hoor. Niks krijg je in de schoot geworpen, je dwingt alles zelf af.’
Juiste focus
‘Ik ben wel enorm verrast hoe snel en ingrijpend alles veranderde sinds mijn overstap naar België. Ik woon samen met mijn toekomstige echtgenote, beschik over een eigen huis hier in het Gentse en rij met een prachtige 4×4. En ook sportief loopt het naar wens. Ik was goed in Frankrijk, maar dat viel toen niet op. Hier sta ik meer in de schijnwerpers, ook door onze klassering en uitstekende prestaties. Dit is het resultaat van mijn geleverde inspanningen uit het verleden.
‘Maar ik blijf ook heel alert. Mijn ouders en Gwen zorgen voor de juiste focus. Ze waarschuwen me constant voor overdreven euforie. Daarom lees ik ook geen kranten en kijk ik weinig naar beelden van de Belgische competitie. Ik moet zen blijven en nog sterker willen worden. Dan denk ik nog eens terug aan de pijn, eenzaamheid en de moeite na mijn achillespeesletsel. Je wordt snel vergeten als het wat minder loopt of je een tijdje buiten strijd bent. Daarom deed het me veel deugd dat bij onze Europa Leagueverplaatsing naar Saint-Etienne heel wat vrienden en kennissen aanwezig waren. Ze juichten me toe. Hun fierheid zien en voelen, daar kan ik echt vrolijk van zijn. Want dat komt vanuit het hart.
‘Overwinteren in de Europa League is voor ons een heel goede zaak. Een kwalitatief hoogstaande competitie, die ervoor moet zorgen dat we onze doelstellingen in play-off 1 kunnen realiseren. En dat betekent een plaats bij de eerste drie. Ik kwam naar hier om iets te winnen, ook al kon ik naar andere Belgische eersteklassers, enkele Franse staartploegen uit de Ligue 1, de betere teams uit de Ligue 2 en wat ambitieuze clubs in de Engelse tweede klasse. De makelaar van Samuel Gigot is ook mijn zaakwaarnemer. Zijn parcours werkt inspirerend: vanuit de Ligue 2 en via België naar Spartak Moskou. Hij sprak over KAA Gent als een goed gestructureerde en ambitieuze ploeg. Net wat ik zocht.
‘Ik ben nog lang geen afgewerkt product. Alles zal ik eraan doen om een toegevoegde waarde te zijn voor KAA Gent. Daarvoor ga ik ook wekelijks naar de kerk, meestal op zondag in Gent of Brussel. Het geloof kan me vooruit stuwen en helpen in mijn ontwikkeling. Ik ben wel realistisch ingesteld: met deze spelerskern kunnen we iets neerzetten, maar dan moeten we collectief een hoger rendement halen. Bij Jess Thorup is the sky the limit. Onze coach is heel menselijk en hulpvaardig, maar hij weet sportief heel goed welke weg we moeten afleggen om succes te boeken. Voor zo iemand verleg je graag je grenzen.’
‘Ik zat nog nooit zoveel in de fitness’
Elisha Owusu: ‘ Vadis Odjidja is voor mij, net als Nana Asare, een voorbeeld. Door hun Ghanese achtergrond, maar vooral door hun leiderskwaliteiten en intelligentie. Ik apprecieer hun technisch vermogen, inzicht en zuivere inspeelpass. Daar kan ik nog bijzonder veel van leren. Ik wil zo sterk en goed worden als zij. De sereniteit die ze uitstralen, zelfs bij een slechte bal, is bijna niet te evenaren. Dat zou ik ook graag kunnen.
‘Bij Olympique Lyon werd ik gevormd als een elegante speler. Ik danste als het ware op het veld. Voetbal moest spektakel en plezier zijn. Maar daar miste ik het karakter om me door te zetten. Die positieve agressiviteit en de wil om wekelijks te spelen kreeg ik gelukkig mee van Omar Daf bij Sochaux. Onlangs, tegen Antwerp, zag ik een nieuwe ontwikkeling in mijn speelstijl. Grinta, fysiek de duels aangaan, het maakte me nog completer.
‘De snelheid van uitvoering ligt hoog in België. Ik paste me goed aan. Net als het team moet en kan ik nog beter. In mijn leven zat ik nog nooit zoveel in de fitness als hier bij Gent. Als wij de top willen nastreven, dan moet ik daar nu in investeren.’
Égérie des cités
‘Hey Lolo, niet vergeten jouw EGDC-bestelling door te geven’, grapt Elisha Owusu tegen ploegmaat Laurent Depoitre. De guitige en opgewekte nummer 6 toont vol trots zijn zwarte hoodie met wit opschrift ‘ égérie des Cités‘ ( égérie betekent ‘leidster, bezielster’). ‘Ons eigen gloednieuw modemerk, maar vooral ook een levensstijl. Het is een warme pull en geeft je veel kracht. Voor ons eerste model EGDC 01 zitten we na amper drie maanden al met een voorraadtekort voor de XL-, L- en M-maten. Het overtreft al onze verwachtingen.
‘Ik begon dit project met mijn beste vriend Harry, mijn neef Prince en mijn oudere broer Elijah. De achterliggende gedachte is: jongens die van helemaal onderaan komen, kunnen ook schitteren. Wij willen hiermee aantonen dat je niet alle wijken mag associëren met geweld en vandalisme. Slechte zaken en negatieve invloeden bestaan zeker, maar waarom zouden wij niet creatief kunnen zijn en een voorbeeldfunctie kunnen hebben? We zitten enkel op Instagram. Voor 80 euro kun je al een uniek exemplaar verkrijgen. Ik doe dit om die jongens te plezieren. Als ik hen hiermee kan helpen, graag.’
