Met Fabio Capello zit er vanavond in het Vanden Stockstadion in de dug-out van Anderlechts tegenstander een van Europa’s meest succesvolle coaches.
U staat bekend als een vrij compromisloze aanhanger van een stevige discipline. Toch lazen we onlangs in een interview dat u een verwijzing maakte naar klassieke muziek en naar de schilder Henri Matisse. Is dat een van uw verborgen kanten ?
Fabio Capello : Kunst is een van mijn interessegebieden. Als ik klaar ben met mijn werk probeer ik altijd de grenzen van het enge voetbalwereldje te doorbreken. Ik ben constant op zoek naar nieuwe dingen die mij aanspreken en die ik leuk vind. Dat ontspant mij en verlost mij van de enorme druk die voetbal met zich brengt. In het voetbal heb ik dan ook geen enkele vriend. Al mijn vrienden zijn met andere zaken bezig. Dat is altijd al zo geweest en ik wil het zo houden.
Van welk soort kunst houdt u het meest ?
Ik vind overal mijn gading. Er is overal kunst. Ik heb even veel genoten van Europese musea als van de schatten van de Inca’s in Latijns-Amerika. Recent ging ik nog naar India om ook daar wat cultuur op te snuiven en tegenwoordig begin ik mij heel erg voor hedendaagse kunst te interesseren. Moderne kunst heeft een grote aantrekkingskracht, al moet ik zeggen dat ik ze niet altijd begrijp.
Waar vindt u, gezien alle drukte rond het voetbal, nog de tijd om afstand te nemen ?
Tijdens mijn jaarlijkse drie weken verlof blijf ik twee weken aan het strand, maar ik ga samen met mijn vrouw ook een week op reis en daar probeer ik zoveel mogelijk van op te steken.
Hebt u wel eens iets gedaan waar u achteraf spijt van had ?
In 1994 heb ik met AC Milan de wereldbekerfinale tegen Velez Sarsfield verloren omdat ik het respect van een speler wilde behouden. Het zat zo in elkaar : anderhalve dag voor die wedstrijd in Tokio zei men mij dat Savicevic geschorst was. Ik bereidde de wedstrijd dan ook voor met Raducioiou als vervanger. Twee uur voor de wedstrijd kreeg ik plots van de Fifa te horen dat onze Serviche vleugelspeler dan toch niet was geschorst, maar ik wilde de Roemeen niet het gevoel geven dat hij maar een vervanger was en hield hem in de ploeg. Wij verloren met 0-2 en ik ben er nog steeds van overtuigd dat we met Savicevic in de ploeg wel gewonnen zouden hebben.
Als u een fout hebt gemaakt, geeft u dat dan naderhand ook toe ?
Ik erken inderdaad mijn vergissing en zeg dan in mezelf dat ik de volgende keer nog voorzichtiger moet zijn. De ervaring heeft me dat geleerd. Ervaring is eigenlijk niets anders dan een groot aantal fouten die men probeert niet meer te maken.
Bent u nog steeds van mening dat een driemansafweer in het voetbal hopeloos verouderd is ?
Zeker. Gelukkig is men al afgestapt van de ouderwetse libero. Maar twee mandekkers en een vrije verdediger die uit het middenveld moet worden gehaald, dat kan niet. Daarom is Duitsland ook zo zwaar afgestraft tegen Engeland. Ook met drie echte aanvallers spelen is uit den boze, getuige daarvan wat Nederland is overkomen tegen Ierland. In werkelijkheid mag je maar een diepe spits hebben en twee hangende aanvallers die vanaf de vleugels voor gevaar moeten zorgen.
Wat heeft een ploeg eigenlijk nodig om te winnen ? Welke details kunnen beslissend zijn ?
In de eerste plaats moet je een goede ploeg hebben, en spelers met persoonlijkheid en verantwoordelijkheidsgevoel die altijd proberen hun hoogste niveau te halen en die voldoende zelfvertrouwen hebben om overtuigd te zijn van hun eigen kunnen.
Is dat ook in de Champions League zo ?
Min of meer, al liggen de zaken daar toch enigszins anders. Ik vergelijk dat toernooi met een rittenkoers met verschillende etappes.
Wat is voor u het belangrijkste : de spelers of het systeem ?
Een goede trainer moet in staat zijn het systeen aan te passen aan de spelers waarover hij beschikt. De fouten die ik in mijn loopbaan heb gemaakt, gebeurden toen ik probeerde het omgekeerde te doen.
Wat vindt u van de stelling dat de formule van de Champions League alleen maar uitgedokterd is om de grote clubs nog meer geld te bezorgen ?
Dat is een vraag die u moet stellen aan de Uefa, maar het is inderdaad zo dat er in het poulesysteem altijd wel twee of drie overbodige wedstrijden moeten worden gespeeld.
Vindt u het vroegere systeem van de Europacup met rechtstreekse uitschakeling dan beter ?
Neen. Dat was ook niet goed. Nu kan je een uitschuiver ten minste nog goedmaken. Na een verlies is het nog mogelijk de schade te herstellen. Vooral de Italiaanse ploegen werden door de vroegere formule benadeeld. Wij beginnen altijd laat aan het seizoen. Vaak moesten we al na één of twee competitiewedstrijden een zwaar Europees duel aangaan met tegenstanders die wel al het juiste ritme te pakken hadden. Toen ik bij Juventus speelde werden we op die manier twee keer uitgeschakeld.
Is het voetbal niet te professioneel geworden ?
Zeker niet. Hoe professioneler hoe beter, zou ik zeggen.
De transferbedragen zijn toch waanzinnig geworden ?
Dat is een vraag die u aan de clubvoorzitters moet stellen. Als trainers en spelers staan wij ten dienste van de clubs om de mensen te vermaken.
Real Madrid betaalde zowat drie miljard frank voor Zidane. Een speler kan dat toch nooit waard zijn ?
Wie zegt dat ? De markt bepaalt de prijzen. Zolang clubs als Real bereid zijn zo’n hoge bedragen te betalen, is de discussie daarover eigenlijk niet aan de orde.
Dus die drie miljard frank is nog geen grens ?
Ik denk het niet. Ik hoor al jaren dat de grens nu wel bereikt is, maar toch wordt ze altijd weer doorbroken.
Zou AS Roma ook zover gegaan zijn ?
Ik denk het niet. Volgens mij is enkel Real in staat om dergelijke grote investeringen te doen.
De invloed van al dat geld maakt van voetballers toch echte huurlingen. Spelers die nog met hart en ziel met hun club verbonden zijn, zoals Totti bij jullie en Nesta bij Lazio, kom je haast niet meer tegen.
Ook voor die jongens is wellicht niet echt sprake van clubliefde. Want het is gemakkelijk om een grote club trouw te blijven. De laatste speler die met hart en ziel aan een club verbonden was, was voor mij Gigi Riva. Die kreeg van overal fantastische aanbiedingen maar hij is altijd bij Cagliari gebleven.
Vorig seizoen bereikte geen enkele Italiaanse club de kwartfinales van de Champions League. Zullen ze dit jaar beter doen ?
Absoluut. Ze zijn allemaal versterkt. Juve is zelfs een van de favorieten en Lazio haalde met Mendieta een speler binnen die twee keer na elkaar de finale speelde en die het team naar een hoger niveau kan tillen.
Waar liggen de ambities van AS Roma ?
Wij willen ook de finale van de Champions League halen, maar om een echt grote club te zijn ontbreekt het ons nog aan een uitstekende verdediger.
Uw collega Zaccheroni van Milan kloeg er vorig seizoen over dat er te veel wedstrijden zijn en dat hij daardoor zijn spelers niet meer kan voorbereiden zoals het hoort. Deelt u zijn mening ?
Ja. Vergeet ook niet de vele interlands en de voorbereiding die de spelers zullen hebben op het WK. Als trainer moet je daarom proberen een groep te verzamelen met jongens die altijd kunnen spelen.
Vorig seizoen hebt u het befaamde rotatieysteem bijna nooit toegepast ?
Toch wel. Als het mogelijk was, deed ik het. Alleen moest ik achteraan altijd met Samuel en Zebina spelen.
Wie zijn uw favorieten voor de Champions League ?
Juve, Manchester United en natuurlijk Bayern München en Real Madrid. Ook nu begonnen wij in Italië slechts op 26 augustus aan de competitie. Een ander belangrijk nadeel is dat er in het calcio in de winter maar een week niet wordt gespeeld, terwijl bijvoorbeeld de Duitse ploegen zes weken hebben om de batterijen weer op te laden. Maar we zullen in ieder geval onze huid duur verkopen.
door Alex Valerj (ESM)
