‘In Thailand kon ik doen wat ik wou’

Hij deed 84.000 Thais midden in de nacht opstaan om via streaming een U21-match in België te bekijken. Kawin Thamsatchanan is een echte vedette in zijn land. Na een flirt met Manchester United kwam hij met zijn kattensprongen en een diploma management naar OHL.

In Bangkok is Kawin Thamsatchanan even populair als Thibaut Courtois. Misschien nog meer. Op 2 februari zaten er bijna evenveel supporters aan hun computer om zijn eerste match voor OHL te volgen, dan er in totaal in de Belgische stadions zaten. ‘Omdat het gemakkelijker is om via het internet te kijken’, nuanceert hij bescheiden. Op zijn 28e is de doelman voor het eerst in Europa aan de slag. Hij wil al het goede dat zijn landgenoten van hem denken bevestigen.

Meestal noemen doelmannen de sierlijke Buffon en Casillas als hun idolen. Bij jou is dat Oliver Kahn. Waarom?

Kawin Thamsatchanan: ‘Ik heb zijn karakter altijd bewonderd. Hij gaf de indruk in alle omstandigheden de zaken onder controle te hebben. Ik herinner me een match uit de Bundesliga waarin hij een bal tegen de lat devieerde en al begon te roepen nog voor hij gezien had of de bal buiten was. Een aanvaller die voor hem opdook, had schrik. Dat wil ik ook bereiken.’

Hoe ben je tussen de palen beland?

Thamsatchanan: ‘Zoals alle kinderen speelde ik eerst overal een beetje. Toen ik zeven was amuseerde ik me een namiddag met een vriendje dat de bal tussen mijn benen schoot. Ik moest dan zo snel mogelijk omdraaien en op de bal duiken. Dat ging blijkbaar goed, want hij zei: ‘Jij moet keeper worden!’ Ik heb dan thuis alles gezocht wat een keeper nodig had: een shirt met lange mouwen, kousen, schoenen… Maar ik had geen handschoenen. Ik ben naar de supermarkt gegaan en heb motorhandschoenen gekocht. ( glimlacht) Wist ik veel wat keepershandschoenen waren, ik wou gewoon iets aan mijn handen hebben.’

Wat voor jeugd had je in Bangkok?

Thamsatchanan: ‘Een mooie jeugd. Ik woonde er met mijn ouders en mijn broer. Mijn vader was restauranthouder. Ik kon hem nooit echt helpen omdat ik altijd bezig was met voetbal en school. Ik had het geluk dat ik niet voor school hoefde te betalen omdat ik voor de jeugdploegen van de school speelde.’

Professionalisering

De laatste vijftien jaar is voetbal in Thailand heel populair geworden. Heb je dat zelf gemerkt tijdens je opleiding?

Thamsatchanan: ‘Toen ik een kind was, was er amper sprake van profvoetballers: de spelers in eerste klasse gingen werken voor en na de trainingen. Toen ik besloot op het voetbal te focussen, was dat al veranderd. Er waren meer middelen, infrastructuur en organisatie. Ik werd goed begeleid.’

Je tekende een contract bij SCG Muangthong United, een ambitieuze club die sinds haar oprichting in 1989 al veel successen kende. Je hebt zelf vier titels gewonnen. Waaraan is dat succes te danken?

Thamsatchanan: ‘De voorzitter is echt bezeten van voetbal. Het is zijn bedoeling om het Thaise voetbal zoveel mogelijk te professionaliseren. Door successen te behalen met SCG wilde hij een effect hebben op het hele land. Ik heb veel dingen zien veranderen. Toen ik naar Muangthong ging, had het stadion een kleine tribune en konden er hooguit 5000 toeschouwers binnen. Nu is er plaats voor 20.000 man.’

Je hebt een bijzondere ploegmaat gehad: Robbie Fowler.

Thamsatchanan: ‘Door zijn komst werd onze club direct bekend over heel het land. Het was geweldig om met hem samen te spelen nadat ik hem al zo vaak op tv had gezien. Technisch was hij nog altijd top, maar fysiek was het niet veel soeps meer. Normaal ook, op zijn leeftijd. Nochtans hielp hij de ploeg enorm, ik denk niet dat hij daar met vakantie was. Enfin, dat hoop ik toch…’ ( lacht)

Bij de nationale ploeg heb je kunnen werken met Bryan Robson (ex-Manchester United). Heeft hij ook een bijdrage geleverd aan de professionalisering van het Thaise voetbal?

Thamsatchanan: ‘Hij gaf de indruk een zachte coach te zijn en zo heeft hij de ploeg op psychologisch vlak hervormd. Voor elke match maakte hij ons agressief, in de goeie zin. Hij heeft vanaf mijn eerste match een impact op mij gehad. Het was tegen Iran, de grootste natie van het continent. Ik was negentien en ik had goed gespeeld. Een andere trainer is me toen komen zeggen dat Bryan Robson me wilde laten testen bij Manchester United. Lieve hemel! Jammer genoeg blesseerde ik me enkele dagen nadien aan mijn hand en mocht ik drie maanden niet voetballen. In die tijd ging Robson weg bij de nationale ploeg en was de droom voorbij.’

Kan Thailand concurreren met landen als Japan, Zuid-Korea of Iran?

Thamsatchanan: ‘Dat is moeilijk op dit moment. Ze hebben al tientallen jaren een professionele structuur en volgen de ontwikkeling van hun talenten heel aandachtig op. In Thailand zijn de dingen in beweging, maar het is nog wat vroeg om te oogsten. We zitten nu wel in een goeie periode: we bereikten voor het eerst in tien jaar de derde kwalificatieronde voor het WK en we plaatsten ons voor de Azië Cup in 2019. Onze ambitie is – echt waar – de halve finales.’

Medaille

Op welk moment ben je de vedette van het Thaise voetbal geworden?

Thamsatchanan: ‘Toen ik titularis werd in de nationale ploeg. Maar ik heb jaren moeten knokken en blessures overwinnen om daar te geraken. Ik ondervond hoe populair ik was toen ik op een dag naar een winkelcentrum ging en er iemand naar mij kwam voor een handtekening. Daarop wilde iemand een foto en zo ging het maar door. Ik hou daar wel van, ik schiet graag goed op met de fans.’

Heb je een bepaalde taak te vervullen voor je land?

Thamsatchanan: ‘Ik hoop een model te zijn voor de kinderen, een voorbeeld om het ook tot profvoetballer te schoppen. Enkele jaren geleden kon ik de medaille van de eerbiedwaardige orde van Direkgunabhorn ( vanwege een grote verdienste voor het land, nvdr) krijgen, maar ik was toen niet in Thailand dus is het niet doorgegaan.’

Je situatie in Thailand was heel comfortabel, je was titularis bij de beste club van het land en je speelde bij de nationale ploeg. Is het dan geen risico om naar de Belgische tweede klasse te gaan?

Thamsatchanan: ‘Ja, dat is een risico. In Thailand kon ik doen wat ik wou. Maar omdat ik altijd al naar Europa wilde, liet ik deze kans niet schieten. Een nieuw land ontdekken, een nieuwe cultuur, supporters, enzovoort… Dat interesseert me allemaal.’

Je bent naar verluidt al op verkenning getrokken in Leuven en naar de Leeuw van Waterloo.

Thamsatchanan: ‘Ja, ik heb al wat rondgekeken in Leuven met enkele Thaise spelers die bij de jeugd van OHL spelen. In Waterloo was ik in de eerste plaats om een bezoek te brengen aan de boeddhistische tempel. Het is pas nadien dat ik over die Fransman hoorde, Napoleon, en over zijn nederlaag hier in België.’