Maestroloog Guga Baúl, het pseudoniem voor Laurent Bailleul, is naast nummer tien van FC Union Zandvoorde ook clubambassadeur van KV Oostende. De stemmenimitator speelde er tussen zijn twaalfde en zestiende en is nu niet meer weg te denken uit de A-tribune.
‘Oostende is mijn bakermat, de zeelucht en goede herinneringen brengen me hier altijd terug. Een soort baken van geluk. Het voetbal kwam erbij via mijn opa. Hij adviseerde me constant korte pasjes te nemen en met rechte rug te lopen. Hij filmde zelfs mijn eerste training bij SK Voorwaarts Oostende.
‘Dat clubje lag het dichtst bij onze woonplaats, maar bleek ook het meest toegankelijk. Ik viel vooral op door mijn nonchalante stijl. Ik ben een balvast type voetballer, rustig. Op mijn twaalfde trok ik, na een positief scoutingrapport en een geslaagde test, naar KV Oostende. Het leuke was dat ik, na amper één training, meteen mee mocht naar een internationaal toernooi in Rotterdam. Met een bus! Ik moest er zelfs vroegtijdig de school voor verlaten. Megaspannend. Maar de onzekerheid sloeg toe. ‘Bij de nationalers van KVO, ga ik dat wel kunnen?’ De stress maakte dat ik toen door de mand viel. Daarna kreeg ik dan ineens een groeischeut en moest ik wennen aan mijn langere benen.
‘Als kind was ik vooral een goaltjesdief. Maar ik vond het ook heel leuk om bij KVO rechtsback of laatste man te spelen. Dan kon en mocht ik me uitleven als leider van de verdediging, een rol die ik graag invulde. Toen ik de aanvoerdersband kreeg, was ik vaak de enige op het veld die sprak en mijn medemaats aanmoedigde. Nu ben ik de nummer tien van een West-Vlaamse derdeprovincialer. De efficiëntie verdween wel wat.
‘Die blinker uit het Panini-album van 1993, met het clubembleem, moest ik absoluut hebben. Hoogdagen. Mijn vader nam me, als echte fan, mee naar het Albertpark. Natuurlijk wou ik daar toen ook spelen, wanneer ik vol bewondering keek naar de verrichtingen van ZdizslawJanik, ZbigniewSwietek en Bjorn Renty. Later raakte ik ook nog in de ban van Eric Joly en Paul Okon. Echte stilisten, charismatische figuren, patrons zeg maar. Ken je Lorenz Kindtner nog? In 1998, na onze promotie, zorgde hij ervoor dat Standard hier op de openingsspeeldag met 2-1 verloor. Ik zie er nog altijd flarden van voor me.
‘Mijn opa nam alle Stadionuitzendingen op op video. Ik ging dan bij hem kijken. Die groene truitjes met Desimpel op als shirtsponsor, Didier Bapupa in de verdediging, zalig. Ook het orkest maakte toen deel uit van het huismeubilair. Daar denk ik wel wat met heimwee aan terug. Ja sorry, ik ben een beetje nostalgisch ingesteld.
‘KV Oostende, dat betekent familiegevoel, ambiance en Marc Coucke. Een supporter in hart en nieren. Die past hier perfect als volkse cartoonfiguur. Hij intrigeert en fascineert. Coucke beschikt over originele goede humor, is heel spitsvondig qua tweets. KV Oostende is de rode draad door mijn leven. Niet het belangrijkste, maar wel altijd met belangrijke invloed.
‘Als jonge gast was het echt cool om te keer te gaan in de C-tribune, het echte supportersvak. In mijn jeugd was daar plaats voor gabbers, gasten die luisterden naar hardcore, kalende zeebonken vol tatoeages. Wij sprongen, zwaaiden met vlaggen en zongen dan luid mee. Nu ben ik wat ouder, kan ik het beter relativeren en geniet ik iets ingetogener in de A-tribune. Nog altijd even toegewijd, maar neutraler en objectiever. En die houten latjes voor onze hoofdtribune in de Versluys Arena, dat doet me denken aan een piratenboot. Dat past toch perfect aan zee, hé.’
DOOR FRÉDÉRIC VANHEULE – FOTO KOEN BAUTERS
‘Marc Coucke intrigeert en fascineert.’ Guga Baúl
