Nee, Bulgarije heeft zijn ticket voor het EK 2004 nog niet op zak. Bondscoach Plamen Markov wil het niet gezegd hebben. Een interview.

Vorig seizoen volgde hij Stoicho Mladenov op als Bulgaarse bondscoach – dat gebeurde na een 6-0-nederlaag in Praag in het kader van de voorronde van het WK 2002. In Sofia hadden we een interview met Plamen Markov, de trainer van de Bulgaarse nationale ploeg. In een vrijwel onberispelijk Frans. “Ik heb Frans geleerd tijdens mijn verblijf in Frankrijk als voetballer en als trainer”, legt hij uit. “Ik ben in 1985 in Metz beland, daar heb ik twee seizoenen gespeeld. Vervolgens ben ik naar Grenoble uitgeweken, daar heb ik tot 1990 gevoetbald. Toen de trainer er buiten vloog, heb ik het op vraag van de voorzitter overgenomen.”

Bent u dan een trainer van de Franse school ?

Plamen Markov : Dat is zonder twijfel overdreven. Alvorens naar Frankrijk te vertrekken had ik in Bulgarije een trainerscursus gevolgd en ik bezit het diploma dat vereist is om een Bulgaarse ploeg te coachen. Het bestuur van Grenoble wist dat en daarom hebben ze me gevraagd om de ploeg te trainen toen die plaats vacant werd. Maar het is duidelijk dat mijn verblijf in Frankrijk me getekend heeft. Ik heb bepaalde methoden overgenomen van de Franse trainers onder wie ik als voetballer heb gewerkt.

Wat is dan uw visie op het trainer zijn ?

Dat laat zich moeilijk met precisie definiëren. Ik ga alleszins uit van discipline, ik probeer een goede organisatie in de ploeg te planten en ik probeer dicht bij de spelers te blijven. Ik geloof niet dat ik extreem hard optreed. Bij de Bulgaarse nationale ploeg komt het er zelfs op aan de druk wat te verminderen. Het basiswerk hebben de spelers al bij hun clubs geleverd. Met de nationale ploeg moet je dus in een minimum van tijd de omstandigheden creëren om een optimale prestatie mogelijk te maken.

Veel Bulgaarse internationals spelen in het buitenland. Dat maakt uw taak er niet gemakkelijker op.

Het is evident dat de meeste Bulgaarse internationals ervoor gekozen hebben hun talent in het buitenland te verzilveren. Ik heb niet altijd de gelegenheid om ze van echt nabij te volgen. Aan de ene kant is dat vervelend. Aan de andere kant is het ook een pluspunt, want het spreekt voor zich dat die spelers vooruitgang boeken door in een competitie van een hoger niveau dan het Bulgaarse kampioenschap te spelen.

Stelt die dan niet veel voor ?

Ik denk niet dat ik een staatsgeheim onthul door op deze vraag bevestigend te antwoorden.

De Bulgaarse competitie wordt gedomineerd door de rivaliteit tussen CSKA en Levski. Krijgt die rivaliteit een verlengstuk binnen de nationale ploeg ?

Helemaal niet, gelukkig maar. De spelers zijn blij dat ze voor de nationale ploeg mogen uitkomen, en ze scharen zich achter één en hetzelfde doel. Ik denk dat we een goede, homogene groep vormen. Ik zie bij de nationale ploeg geen enkel spoor van de vijandigheden die soms losbarsten na een derby tussen CSKA en Levski.

Voor u bondscoach werd, trainde u een bescheiden tweedeklasser.

Ik wil toch even aanstippen dat ik als trainer ook bij CSKA Sofia heb gewerkt. Maar het klopt dat ik nadien naar Vidima Rakovski ben gegaan, een kleine club uit de tweede klasse. Rakovski speelt in Sevlievo, een stadje in het binnenland. Het is mijn geboortestad, ze telt hooguit dertigduizend inwoners. Toen het bestuur contact met me opnam, werd ik verleid door hun project. Emotionele overwegingen speelden uiteraard ook mee, op deze manier kon ik de club iets teruggeven voor wat ze voor mij heeft gedaan. Bij Rakovski ben ik namelijk als voetballer begonnen, op tienjarige leeftijd. Ik ben er gebleven tot ik zeventien was, daarna ben ik naar CSKA Sofia verhuisd, daar heeft Metz me weggeplukt.

Maar van trainer bij een tweedeklas- ser naar bondscoach is toch een hele stap.

Het bewijst dat mijn werk gewaardeerd werd.

U werd bondscoach na een zware 6-0- nederlaag van de Bulgaarse ploeg in Tsjechië. Uw eerste taak was allicht om het vertrouwen te herstellen.

Ik heb geprobeerd om de trein weer op te rails te zetten door te werken, en niet door te panikeren. Elke trainer hanteert zijn methoden. Ik heb de mijne. Maar een nieuwe bondscoach brengt doorgaans nieuwe spelers in de nationale ploeg en dat heb ik ook gedaan.

Uw eerste officiële opdracht was de uitwedstrijd tegen België. 0-2, als entree kon dat tellen.

Voordien hadden we een paar oefenwedstrijden gespeeld. Onder meer een verdienstelijk 2-2-gelijkspel tegen Duitsland. Maar het is waar dat het ernstige werk pas in Brussel begonnen is en dat ik daar meteen succes kende. Nu, ik geef er de voorkeur aan me daarover niet te veel op de borst te kloppen.

Men zei dat Bulgarije die avond in Brussel een beetje op z’n Belgisch speelde.

U wil zeggen : met een goede defensieve organisatie, enkele goed uitgevoerde tegenaanvallen en met veel zin voor realisme in de zone van de waarheid ? Ja, dat zat er wel een beetje in, geef ik toe. We hebben in Brussel een zeer goede match gespeeld. Het resultaat heeft me uitermate tevreden gestemd, want weinig mensen hielden het voor mogelijk dat we in België zouden kunnen winnen. Dit gezegd zijnde, moeten we wel met beide voeten op de grond blijven. We zijn natuurlijk uitstekend aan die kwalificatieronde voor het EK 2004 begonnen, maar er blijven nog vier wedstrijden over. Alles is nog mogelijk. De Rode Duivels nu al begraven zou een grove vergissing zijn. Ikzelf ben in ieder geval nog op mijn hoede voor België. De Belgische ploeg heeft enkele schitterende spelers en België speelt al zo lang een belangrijke rol in het Europese voetbal. Het is een ploeg die zich niet zomaar gewonnen geeft.

Bulgarije won tegen België en tegen Kroatië, vooraf de twee favorieten in de groep. Maar tegen de mindere goden Andorra en Estland was het soms afzien bij de beesten af. Hoe verklaart u dat ?

Dat is voetbal. Elke wedstrijd moet gespeeld worden. Tegen een mindere ploeg is het soms veel moeilijker om in het juiste ritme te raken.

Maar Bulgarije is inmiddels wel de topfavoriet geworden, toch ?

Daar ga ik niet mee akkoord. België en Kroatië blijven de betere ploegen. Maar onze kansen zijn verhoogd, zoveel is zeker. De match van volgende zaterdag wordt cruciaal. Volgens mij is een overwinning levensnoodzakelijk.

Bulgarije speelt zonder Krasimir Balakov.

En dat is een groot probleem. Krasimir Balakov was de ziel van onze ploeg. Zonder hem is de Bulgaarse ploeg niet meer dezelfde. Natuurlijk, hij is 36 jaar, we wisten dat het afscheid naderde. Toch is het jammer dat het net gebeurde vlak voor één van de belangrijkste wedstrijden uit de geschiedenis van het Bulgaarse voetbal.

Beschouwt u de overgang van een oude naar een nieuwe generatie als één van uw belangrijkste opdrachten ?

In feite heeft mijn voorganger Stoicho Mladenov die generatiewissel al gedeeltelijk doorgevoerd. Ik moet zijn taak alleen maar verderzetten. De nieuwe spelers beschikken nog niet over de ervaring van de oude, dat is de logica zelve. Met het vertrek van Balakov is er een pagina definitief omgedraaid. Andere spelers moeten nu de kar trekken. Dat zal niet simpel zijn.

Hoe belangrijk is de deelname aan de eindronde van het EK 2004 voor Bulgarije ?

Deelnemen aan een grote internationale competitie is voor elk land erg belangrijk. Zoals alle andere landen wil Bulgarije er graag bij zijn in Portugal. We konden ons niet kwalificeren voor het WK 2002 en eerder ook al niet voor Euro 2000. Het wordt tijd dat we ons nog eens present melden op zo’n grote internationale afspraak. Voor onze jonge voetballers is het ook goed dat ze zo’n toernooi meemaken. De ervaring die ze op zo’n EK kunnen opdoen, daar moet je anders járen voor uittrekken.

Zou het, nu Bulgarije er zo goed voorstaat, een enorme ontgoocheling zijn, mocht u de afspraak in Portugal alsnog missen ?

Zonder enige twijfel. Hoe dan ook, in deze groep gaan drie ploegen tot het uiterste vechten voor die eerste twee plaatsen. Eén van de drie ploegen zal tegen een enorme teleurstelling aanlopen.

In voorbereiding op de wedstrijd tegen België speelde Bulgarije op 30 april een oefenwedstrijd tegen Albanië. Was dat een interessante test ?

Wel, wat men er ook van zegt, Albanië is een moeilijk te manoeuvreren ploeg. Voor het naar Sofia kwam, had het Rusland verslagen en een gelijkspel tegen Noord-Ierland behaald. Dat zijn resultaten die respect verdienen. Er zijn in het moderne voetbal geen kleine ploegen meer.

Veel Bulgaarse spelers moesten die wedstrijd missen wegens blessures allerhande. U hebt niet bepaald een ideale voorbereiding achter de rug.

Dat klopt. Trouwens, er blijven nog een paar spelers onzeker voor de wedstrijd van zaterdag. Ik had tegen België graag met mijn sterkste ploeg gespeeld, maar ik vrees dat de omstandigheden me zullen verplichten om wijzigingen door te voeren. Ik had Balakov ook graag een mooi afscheid aangeboden, want tegen Albanië heeft hij slechts een paar minuten gespeeld. Maar de match tegen België is te belangrijk. Misschien krijgt hij later een galamatch.

Van Bulgarije herinnert iedereen zich nog het excellente WK dat het in 1994 in de Verenigde Staten afleverde. Kan u de huidige ploeg vergelijken met de ploeg van 1994 ?

We zijn op dat WK vierde geworden – een prestatie die je kan vergelijken met wat de Belgen op het WK 1986 in Mexico hebben verwezenlijkt. Dat resultaat was mogelijk dankzij het talent in de toenmalige spelersgroep, maar je moet op zo’n toernooi ook altijd de omstandigheden mee hebben. Herinner u dat Frankrijk al met één voet op dat WK was, het moest in de kwalificatieronde nog twee thuiswedstrijden afhaspelen. Maar de Fransen werden eerst verslagen door Israël en vervolgens door Bulgarije, met dat fameuze doelpunt van Emil Kostadinov in de blessuretijd. Spelers van dat kaliber heeft Bulgarije niet meer. Wel nog zeer goede spelers, die in de sterke buitenlandse competities meedoen. Maar de aura van een Kostadinov ? Nee. Maar er zit nog veel progressie in deze groep. En dus is het een groep met toekomst.

door Daniel Devos

‘Ik onthul geen staatsgeheim wanneer ik zeg dat de Bulgaarse competitie niet veel voorstelt.”Bulgarije topfavoriet ? België en Kroatië blijven de betere ploegen.’