Eind februari. Tokio, een stad met 15 miljoen zielen en duizend wolkenkrabbers in glas en metaal, ontwaakt uit de winter. Het schaarse gras in de betonnen stad is bruin bevroren als de 32 finalisten in het Takanawa Prince hotel verzamelen om de laatste hand te leggen aan de voorbereiding van het tornooi. Er stellen zich geen problemen. Strenge mediaregels voor en na de wedstrijden worden vlot aanvaard en zelfs de teamdokters vinden het logisch dat bloedtests worden uitgevoerd om de steeds moeilijker op te sporen dopingproducten uit het WK-voetbal te weren.
Vroeger zouden ettelijke bezwaren van allerlei orde – ethische, religieuze, filosofische – opgedoken zijn. Maar Dr. Michel D’Hooghe, die terloops in Tokio besefte hoe moeilijk het op 25 april in Stokholm wordt om tegen kandidaten zoals Carraro (Italië), Koloskov (Rusland) en Villar Llona (Spanje) vice-voorzitter van de Fifa te worden, had weinig argumenten nodig om de delegaties te overtuigen. Een workshop waarover er dus geen opzienbaar nieuws viel te rapen, maar die noodzakelijkerwijze plaats moest vinden om alle deelnemers goed geïnformeerd op dezelfde lijn aan de aftrap te brengen.
Intussen gonsde het in Tokio ook van geruchten – naast die over de financiële moeilijkheden van Fifa-baas Blatter en die over de Portugezen om tijdig klaar te geraken met Euro 2004 – omtrent de enorme achterstand die Zuid-Korea opliep ten opzichte van Japan. Toshiaki Koyama, de baas communicaties van het WK Japanse kant, zei ons dat het allemaal een kwestie van coördinatie is. De Japanners hebben de wereldbeker in hun land voorbereid op basis van hun gekende technocratische knowhow, de Koreanen stuiten op hun interne bureaucratie, die nog van de communistische tijd dateert. Kortom de Japanners werken privé en efficiënt, de Koreanen administratief en traag. En terwijl alle tickets in Japan zo goed als verkocht zijn, staan in Zuid-Korea de stadions nog virtueel voor de helft leeg. Japan moet omzeggens geen bezoekers uit Zuid-Korea verwachten, omgekeerd wel. De verhouding is ongeveer dezelfde als voor de media : 50 Japanners gaan het WK in Zuid-Korea verslaan, slechts 10 Koreanen in Japan.
En ook protocolair wordt Zuid-Korea/Japan 2002 moeilijk. De Koreanen hadden graag Keizer Akihito op de openingswedstrijd in Seoel gezien of toch Kroonprins Naruhito. Het wordt zijn jongere broer Takamado, samen met premier Koizumi, die al zei een baseball fan te zijn en niet zoveel om voetbal te geven. Voor de finale van 30 juni in Yokohama wordt de Koreaanse president Kim Dae Jung verwacht, maar zal die dan toekijken hoe Keizer Akihito de trofee aan de winnende ploeg uitreikt ?
door Mick Michels,
