Bruno Govers

Abdellatif Fellaini was ooit profvoetballer in Marokko. Marouane Fellaini breekt dit seizoen door bij Standard. Vader en zoon : een dubbelgesprek.

Zijn eerste volledige wedstrijd voor Standard – tegen Steaua Boekarest – droeg Marouane Fellaini op aan zijn vader. Dat had zo zijn redenen. Abdellatif Fellaini (57 ) was ooit profvoetballer bij Raja Casablanca en Hassania Agadir. Bewust van het talent van Marouane, heeft hij veel energie gestoken in de voetbalcarrière van zijn zoon. In de hoop dat Marouane het nog verder zou schoppen dan hijzelf.

Abdellatif Fellaini : “Ik ben afkomstig van Tanger en daar debuteerde ik ook, als doelman van het lokale Proton. Die ploeg bestond overwegend uit Spaanse spelers ( lacht). Op zestienjarige leeftijd haalde ik voor het eerst het A-team. Proton speelde in de derde klasse. Na enkele maanden werd ik opgeroepen voor een selectie van de beste jongeren uit het noorden van Marokko. In die context werd ik ontdekt en binnengehaald door Raja Casablanca. In de loop van het seizoen 1970/71 werd ik voor één jaar uitgeleend aan Hassania Agadir. Na dat jaar keerde ik niet naar Raja Casablanca terug, maar trok ik naar België. In afwachting dat ik als voetballer zou worden geregulariseerd, werkte ik in Brussel als tram- en later busbestuurder. Twee jaar oefende ik geduld, dan kon ik weer voetballen : eerst voor Ukkel Sport en vervolgens voor Racing Mechelen, FC Boom en uiteindelijk Daring Leuven. Ik was zonder twijfel een plaats in de tweede klasse waard, maar in tegenstelling tot sommige ploegmaats moest ik de sport combineren met mijn job. Elke dag stond ik om vier uur ’s morgens op om te gaan werken. En na de training lag ik zelden voor middernacht in mijn bed. In die omstandigheden is het een utopie om een mooie voetballoopbaan uit te bouwen. Dat probeer ik nu met uitstel goed te maken via mijn zoon Marouane. Van bij het begin heb ik erover gewaakt dat hij zich in de beste omstandigheden kon ontplooien.”

Is dat de reden waarom Marouane op zevenjarige leeftijd werd ingeschreven bij Anderlecht ?

Marouane Fellaini : “Nee. Dat ik me bij Ander-lecht aansloot, was simpelweg een gevolg van de nabijheid van die club. In die tijd woonde ik met mijn ouders en mijn twee broers in de Koninginlaan in Laken. De dichtst bijzijnde club was het vormingscentrum van Sporting Anderlecht., op de Heizel. Op een mooie dag werden we daar ontvangen door de legendarische verzorger van de A-ploeg, Fernand Beeckman. Met die snor van hem, een indrukwekkende man. Ik herinner me nog dat zijn eerste vraag was of ik wel een beetje kon voetballen want ‘Anderlecht, dat is de hogeschool van het voetbal’. Na een testtraining was er geen sprake van dat ik zijn kantoor verliet zonder dat ik eerst mijn handtekening had gezet op een aansluitingsdocument ( lacht). Na één seizoen in de schaduw van het Atomium diende ik in principe te verhuizen naar Neerpede om daar mijn opleiding voort te zetten. Maar omdat ik na mijn tweede seizoen te laat terugkeerde van een vakantie in Marokko, bleef ik aan de Heizel. Drie jaar heb ik daar een leuke tijd beleefd. Zeker als we de nationale teams uit Neerpede versloegen, kon de pret niet op.

“Mijn hart brak dan ook een beetje toen ik naar Bergen moest verkassen. Ik moest toen echt een bende kameraden in de steek laten. Langs de andere kant moesten we wel een oplossing in die richting uitdokteren. We waren intussen naar Jemappes verhuisd. Gezien zijn werk had mijn vader niet de tijd om me naar Brussel te voeren. In vergelijking met Anderlecht betekende Bergen natuurlijk een stap achteruit. Mijn vader heeft echter altijd herhaald : als ik goed was, zouden de topploegen me hoe dan ook ontdekken.”

Abdellatif : “De grote stad joeg me schrik aan, met zijn problemen van criminaliteit en drugs. Zodra ik het me financieel kon veroorloven, kocht ik een klein huisje in de provincie Henegouwen. In Brussel moesten we tot aan het park van Laken gaan om een stukje groen te vinden. In Jemappes lag het eerste stukje groen in onze eigen tuin. Dat was gemakkelijk. Zo moest ik na mijn werk de auto niet meer volladen met kegeltjes en ballen. In Jemappes konden we in onze eigen tuin werken. Want dat was een ritueel bij ons thuis : iedere dag gingen we zowel ’s ochtends als ’s avonds lopen en voetballen. De groene zones in de buurt van de Heizel, die kent Marouane als zijn broekzak.”

Marouane : “Dat ik perfect tweevoetig ben, dank ik aan mijn vader. Van nature uit ben ik rechtsvoetig maar van jongs af aan verplichtte mijn vader me om ook mijn linker te gebruiken. Hij zei altijd : die linkervoet dient niet alleen om op de bus te stappen ( lacht). En ook dat ik altijd adem op overschot heb, ben ik aan mijn vader verschuldigd. Hij heeft me er altijd toe aangezet om tot het uiterste te gaan en mijn conditie te onderhouden. Aanvankelijk speelde ik liever met de bal dan al die conditionele oefeningen uit te voeren. Maar op de duur was ik dat fysieke werk gewoon en vond ik dat vanzelfsprekend. Anders dan de jongens uit mijn klas, die met de auto, de motor of de fiets naar school kwamen, liep ik altijd naar school. Daar zal je me niet over horen klagen. Ik het er mijn uithoudingsvermogen aan overgehouden. Plus een diploma als kantoorbediende ( lacht).”

Studies

Marouane speelde van zijn tiende tot zijn dertiende bij Bergen. Daarna verhuisde hij voor drie seizoenen naar Francs Borains. Waarom ?

Abdellatif : “De opleiding van jonge voetballertjes is soms beter bij kleine clubs dan bij topclubs. Ik had positieve echo’s opgevangen over de jeugdwerking bij Francs Borains. Daarom heb ik mijn zoon daar naartoe gebracht. Dat was een goede beslissing. Hij heeft zich in Boussu volledig ontwikkeld. En hij werd er ontdekt door Khalid Karama, die als talentscout voor Sporting Charleroi werkte. Karama zag Ma-rouane verscheidene keren aan het werk. Hij zei : ‘Laat hem naar Mambourg komen en we maken er een nieuwe Patrick Vieira van. ‘”

Marouane : “Khalid Karama, dat was een referentie voor ons. De gewezen speler van Union heeft jongens als Nordin Jbari, Mohamed Lashaf en Nourredin Moukrim naar de top gebracht. Als je zestien bent, blijf je niet ongevoelig als iemand als Karama je zo de lof zingt. Dus volgde ik zijn raad en trok naar Sporting Charleroi. Na enkele weken speelde ik er mee met de invallers. Meer kon ik toen niet verwachten, ik combineerde het voetbal nog met mijn studies.”

Abdellatif : “Ik heb altijd gewild dat hij zijn studies afmaakte. En ik ben er niet weinig trots op dat hij daarin geslaagd is. Want die twee dingen combineren, is niet altijd evident. Na bijvoorbeeld een invallersmatch in Brugge keerden we zeer laat thuis. Dat belette niet dat Marouane altijd nog zijn lessen leerde voor hij naar school ging. Enfin, ging : liep dus ( lacht).”

Marouane : “Die werklust heb ik van mijn vader geërfd. Op het gebied van werkkracht was hij altijd een voorbeeld voor mijn broers Hamza, Mansour en mezelf. Toen we in Jemappes woonden, nam hij elke dag om 4 uur 36 de eerste trein naar Brussel. Om telkens laat terug te keren. Desondanks maakte hij altijd tijd voor ons. Dat zijn dingen die je bijblijven.”

Abdellatif : “Je krijgt niets voor niets in het leven. Je moet keihard werken om voor jezelf een plaatsje onder de zon te veroveren. Met talent alleen geraak je er niet. Gelukkig heeft Marouane deze boodschap goed begrepen. Met inzet is hij nooit gierig omgesprongen en daar wordt hij dit seizoen voor beloond met zijn inlijving in de eerste ploeg van Standard.”

Hoe is Marouane bij Standard terechtgekomen ?

Abdellatif : “Een woord is een woord voor mij. Ik ben in België beland omdat bepaalde bestuursleden in Marokko hun beloften niet hielden. Mondelinge beloften akkoord, maar voor mij maakt dat geen verschil. Bij Charleroi maakte ik hetzelfde mee. Mogi Bayat beloofde je altijd de hemel op aarde, maar telkens als hij een dossier afrondde, kreeg hij last van een slecht geheugen. Sorry, maar dat aanvaard ik niet. Toen Standard belangstelling toonde, waren we dan ook meteen geïnteresseerd. Ik heb prepensioen genomen om beter voor Marouane te kunnen zorgen. Het is logisch dat daar iets tegenover stond. We logeren in een villa in Bois Saint-Jean en we genieten hier en daar van voordelen. We hebben aandachtig geluisterd naar wat het bestuur van Standard ons te zeggen en te bieden had. Een jaar later is er geen enkele reden om onze beslissing te betreuren. Zeker nu Marouane in het eerste elftal speelt.”

Marouane : “Toen mijn vader vernam dat Johan Boskamp dit seizoen trainer zou worden, zei hij : ‘Weldra slaat voor jou het uur van de waarheid. ‘ De gebeurtenissen hebben hem gelijk gegeven. Persoonlijk had ik niet gedacht dat ik zo vroeg mijn kans zou krijgen. Al moet ik zeggen : ik heb er alles aan gedaan om bij Standard door te breken. Toen ik richting Luik verhuisde, zeiden ze op Mambourg dat ik een vergissing beging door te kiezen voor een club waar jonge voetballers zelden doorstromen tot in het eerste elftal. Ik voorspelde het bestuur van Charleroi dat ik de uitzondering op de regel zou zijn. Ik ben er trots op dat ik die voorspelling heb waargemaakt. Al moet er nog veel aan mijn spel verbeteren.”

Abdellatif : “Marouane moet nog beter zijn impulsiviteit leren kanaliseren. Hij wil het allemaal zo goed doen dat hij soms te veel hooi op zijn vork neemt. En de grens overschrijdt : twee gele kaarten in twee volledige wedstrijden, dat is niet toegelaten. Ik huiverde toen ik de beelden bekeek van zijn overtreding tegen Tjörven De Brul. Voetbal is geen catch. Ik heb hem daarvoor serieus de les gespeld door hem te zeggen dat ik zoiets nooit meer in mijn leven wilde zien.”

Marouane : “Ik was zelf verbaasd over mijn reactie. Oké, ik werd zelf eerst geraakt, maar dat is geen reden om zo te reageren. Ik heb daar spijt van. En ook van mijn commentaar op tv. Het was de eerste keer dat ik een micro onder mijn neus gestoken kreeg en ik heb er maar iets uit geflapt. Oog om oog, tand om tand : geloof me, zo steek ik niet in elkaar. Ik wil me op een voetbalveld doen respecteren maar niet op die manier. Het was een jeugdzonde. Men zal me er niet meer op betrappen.”

Belg en Marokkaan

Een andere jeugdzonde beging je in de terugmatch tegen Steaua Boekarest. Het leidde tot een tegendoelpunt.

Marouane : “Het was een ingooi en ik verwachtte niet dat Eric Deflandre die bal naar mij zou sturen. Op de bank riepen ze naar hem dat hij de aanvallers moest proberen te bereiken. Ik was volledig verrast. Natuurlijk ging ik in die fase zelf ook in de fout. Maar Eric had die bal beter niet in mijn richting gegooid.”

Je werd opgeroepen voor de wedstrijd van de Belgische beloften tegen Ierland. Was het moeilijk om te kiezen tussen de Rode Duivels en Marokko ?

Abdellatif : “Enkele maanden geleden werd Marouane opgeroepen voor een stage met de Marokkaanse beloften in Casablanca. In het vooruitzicht van het WK voor min-20-jarigen in Nederland hadden ze een ruime kern jonge spelers verzameld. In Emmen speelde hij zelfs een wedstrijd tegen de Nederlandse beloften. Na die match, die Marokko met 3-1 verloor, hoorden we niets meer van de Marokkaanse voetbalbond. Intussen was de Belgische voetbalbond op de proppen gekomen. Marouane is op 22 november 1987 in Etterbeek geboren. Hij heeft altijd in België gewoond. Hij heeft een typisch Belgische voetbalopleiding genoten. Het leek me niet meer dan logisch dat hij de uitnodiging van de Belgische federatie niet zomaar naast zich neer legde. Hij kan die knoop later nog doorhakken.”

Marouane : “Zolang ik geen officiële wedstrijd met de Rode Duivels heb gespeeld, kan ik nog altijd voor Marokko kiezen. Tenminste, zolang ik nog geen 21 jaar ben. Ik voel me Belg en Marokkaan. In de eerste plaats wil ik me focussen op Standard. Nogmaals, er is nog veel voor verbetering vatbaar. Mijn snelheid in de eerste meters, bijvoorbeeld. Daarvoor doe ik trouwens dagelijks aan touwspringen.”

Abdellatif : “Hij leert snel. Christophe Dessy heeft me eens gezegd dat Marouane onder zijn hoede in twee maanden tijd meer vooruitgang had geboekt dan anderen in twee jaar.”

Hoe zien jullie de toekomst ?

Marouane : “Ik wil eerst een vaste waarde bij Standard worden. Daarna zou ik zeker openstaan om andere horizonten te verkennen. Ik denk dat ik als verdedigende middenvelder over het goede gabariet beschik om mijn plan te trekken in meer gespierde competities.”

Abdellatif : “Zoals elke vader hoop ik dat mijn zoon het ver zal schoppen. En dat hij een van de beste verdedigende middenvelders van Europa wordt. De vergelijking met Patrick Vieira spookt nog altijd door mijn hoofd ( lacht).”

BRUNO GOVERS

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content