Rode lantaarn Cercle Brugge stond op Tivoli al meteen voor een zespuntenwedstrijd tegen de voorlaatste in de stand, La Louvière. Het werd 0-0, een uitslag waar geen van beide iets mee opschoot.

Nul op twaalf, dat was de reden waarom de druk in en rond Cercle Brugge al meteen werd opgevoerd nu de eerste competitiemaand augustus achter de rug ligt. Voor de Bruggelingen de slechtste start sinds begin jaren 70. Vooral de verdedigers worden daarbij geviseerd. Jongens als Jimmy De Wulf, Tom Van Mol en Djordje Svetlicic gaan er alleen maar nerveuzer door spelen. Een vicieuze cirkel.

Ook vorig seizoen kregen zij het al zwaar te verduren, Cercle genoot immers de twijfelachtige eer over de meest gepasseerde verdediging van eerste klasse te beschikken. “Daarom werd er in de voorbereiding meer accent gelegd op het verdedigende aspect”, verklaart Dieter Dekelver het povere aanvalsspel van zijn ploeg in die eerste competitieweken. “Dat onze verdediging als de slechtste van eerste klasse werd bestempeld, kroop bij sommige jongens in de hoofden. Een natuurlijke reflex, denk ik. Wijzelf, de aanvallers of middenvelders van de ploeg, hebben nooit met een scheef oog naar de verdedigers gekeken. Als je dat begint te doen, is dat het begin van het einde. Ook offensief draait het niet, daar moeten we eerlijk in zijn. Je merkt dat de andere ploegen ons kennen na vorig jaar. Toen werden we als degradatiekandidaat bestempeld en speelden de meeste ploegen losser tegen ons. Harold Meyssen, een belangrijke pion voor ons, krijgt nu elke wedstrijd een mannetje op hem gekleefd. Dat scheelt.”

Meer nadruk dus op de defensieve rust. Daarom ook dat trainer Harm van Veldhoven op Anderlecht bijvoorbeeld voor een verdediging met vijf man koos, zeer tegen zijn filosofie van vrank en vrij voetbal in. Cercle zijnde is het absoluut geen schande om op het veld van een titelkandidaat moedwillig in het defensief te kruipen, problematisch wordt het echter wanneer ook de aanvalslinie allesbehalve scherp blijkt te staan. Slechts tweemaal kon Cercle scoren voor het naar La Louvière trok voor zijn zespuntenduel. Dat was dan nog tweemaal in dezelfde wedstrijd, tijdens het pijnlijke 4-2-thuisverlies tegen Zulte Waregem.

In die weinig benijdenswaardige omstandigheden trok Cercle Brugge naar Tivoli, gevolgd door zo’n honderdtal hardnekkige supporters. Het goot, het bliksemde en het donderde in de Borinage. Hondenweer, even dacht scheidsrechter Eddie Vermeirsch aan afgelasten, maar uiteindelijk begon de wedstrijd met een kleine tien minuten vertraging. De Bruggelingen moesten bovendien draaischijf Meyssen (rug) en centrale verdediger Svetlicic (adductoren) missen wegens blessure. Op een uitgeregende grasmat ontrolde zich een pover spektakel, een confrontatie tussen twee ploegen die vooral niet wilden verliezen.

Cercle kon het vaakst en gevaarlijkst dreigen via zijn spitsenduo Stijn De Smet en Darko Pivaljevic, die elkaar in een 4-4-2 wel leken te vinden. Van De Smet, die enkele dagen eerder een puike prestatie liet optekenen met de Belgische belofteploeg, werd in de 73e minuut onterecht een doelpunt afgekeurd (wegens vermeend buitenspel). Cercle maakte – eerlijk is eerlijk – de meeste aanspraak op een overwinning. Maar dat was wel pas nadat Sergio Sanchez, de Argentijnse spits van La Louvière, voor een elleboogstoot een rood karton onder de neus kreeg geduwd en de Wolven dus met zijn tienen moesten knokken voor een punt. Na afloop waren de meeste Cerclespelers dan ook zichtbaar ontgoocheld met het scoreloze gelijkspel. Het eerste punt van het seizoen mocht dan wel binnen zijn, eigenlijk schieten de groen-zwarten daar geen stap mee op en blijven ze troosteloos onderaan het klassement bungelen met een magere 1 op 15.

Toch één blij Cerclegezicht te vinden in de catacomben van het opgesmukte (nou ja, wat heet opgesmukt : een verplicht dak boven de tribunes achter de doelen) Stade de Tivoli. Harm van Veldhoven was de naam, trainer van de laatste in het klassement. Van Veldhoven analyseert : “Ik ben tevreden met dit punt. Akkoord, tegen tien man had ik nog een halfuur resoluut voor de aanval kunnen kiezen, maar je moet de kwaliteiten en de gebreken van je ploeg kennen. Op dit moment achtte ik het belangrijker dat we eens de nul konden houden, dan dat we meer risico’s zouden pakken en voor de drie punten gaan. Onze verdediging kreeg al meermaals zware kritiek, het was in de eerste plaats nodig dat ze de nul konden houden en vertrouwen opdoen. De groep koestert een te grote angst voor een vroege ontgoocheling, dat voel je. Had ik nu al zeven punten geteld, ja, dan had ik ook niet getwijfeld om voluit voor de aanval te kiezen, hoor.”

Daarmee geeft Van Veldhoven toe dat er behoorlijk wat druk is ontstaan aan de anders zo rustige achterkant van het Jan Breydelstadion. Vorig seizoen beleefde de tweede ploeg uit Brugge een sereen seizoen, zonder al te veel degradatiezorgen. Volgens Van Veldhoven ligt daar de reden voor de mislukte competitiestart nu. “We begonnen allemaal aan dit seizoen met de houding van ‘het komt wel vanzelf’. Niet vergeten dat we vorig seizoen ook aan de competitie begonnen met een 1 op 9. Toen we de kalender voor dit seizoen kregen, wisten we dat we met matchen tegen Westerlo, Gent en Anderlecht een moeilijke start zouden beleven. Enkel de thuisnederlaag tegen Zulte Waregem was een zware klap, daardoor is er onrust ontstaan. Maar ik vind niet dat je kunt zeggen dat het niet draait bij ons. Daarom ben ik ook niet gepikeerd dat ik er vlak voor het einde van de transferperiode geen versterking bij heb gekregen ( enkel de 18-jarige Britse verdediger Luke Jones kwam op uitleenbasis over van samenwerkingsclub Blackburn Rovers, nvdr). Er bestaat een evenwicht in onze kern en ik beschik over voldoende evenwaardige spelers om te kunnen schuiven met mijn tactiek. De Smet kan ik gebruiken wanneer ik infiltratievermogen nodig heb, zoals tegen La Louvière. Dekelver kan links of rechts op het middenveld. Vit Valenta, een jongen met kwaliteiten om het spel te verdelen, kan kort achter de spitsen. Maar hij komt uit het amateurvoetbal, hij heeft tijd nodig om scherp te raken. Momenteel staat De Smet verder, daarom speelt hij.”

Dieter Dekelver, vorig seizoen topschutter van Cercle met tien doelpunten, komt amper in de picture. Tegen La Louvière viel hij pas in de 89e minuut in. Drie minuten later haastte hij zich teleurgesteld naar de kleedkamers. Met de komst van de Nederlandse linksbuiten Brian Pinas is Dekelver zijn vaste plek op de linkerflank kwijt, een positie van waaruit hij in het verleden dikwijls gevaarlijk kon zijn. “Ik voel me inderdaad het best op die positie”, beaamt de 26-jarige rechtspoot. “Daarom vind ik het wel een beetje spijtig dat die automatismen op de linkerflank tussen mij en Tom Van Mol nu minder benut worden. Dat was vorig jaar nochtans een troef. Ik zou ook perfect in een systeem met twee spitsen kunnen functioneren, maar dat geldt evenzeer voor jongens als Paulus Roiha en De Smet. Onze sterkte ligt momenteel niet in het verdedigende, daarom zou ik eerder van onze offensieve kracht uitgaan. In ieder geval is dit geen prettige situatie. De lastige start was ingecalculeerd, maar ik weet uit mijn ervaring bij Lommel dat als je in het begin onderaan belandt, je daar meestal tot nieuwjaar blijft bengelen.”

Aanvoerder Denis Viane, stoplap op het middenveld of depanneur in de verdediging, relativeert de hetze rond de veelgepasseerde verdediging van Cercle. “Ik wil gerust de titel van slechtste verdediging dragen, zolang we maar op het einde van de rit veertig punten tellen en in eerste klasse blijven”, filosofeert Viane. “Die kritiek is alleen ambetant tijdens de week, wanneer je de kranten leest. Maar daar moet je boven staan. Toegegeven, het ontbreekt ons wel aan vertrouwen op dit ogenblik. Die spanning voel je ook op de trainingen. Het probleem is : wanneer je het als ploeg moeilijk hebt, moet je de nul kunnen houden en speculeren op enkele rake counters, maar daar slagen we niet in.” Heeft het met tactiek te maken ? Dringen de spelers bijvoorbeeld aan op een andere aanpak ? “Er is wel met de trainer overlegd,” geeft Viane toe, “bijvoorbeeld dat we met twee verdedigende middenvelders ( op La Louvière waren dat Christophe Grondin en Milenko Milosevic, nvdr) meer defensieve rust inbouwen. Maar tactische systemen zeggen eigenlijk niet zoveel. In balbezit kan je met drie spitsen spelen, terwijl dat zonder balbezit een 4-5-1 kan zijn. Het is een kwestie van vertrouwen en concentratie, want voetballende kwaliteiten hebben we genoeg. Als we in de eerste plaats al leren geconcentreerd aan de wedstrijd te beginnen, staan we al een eind verder.”

Het is inderdaad een gegeven dat Cercle Brugge zowel tegen Westerlo, Anderlecht als Zulte Waregem al na een half-uur tegen een 1-0- of 2-0-achterstand aankeek. Dat trainer Harm van Veldhoven zijn elftal daarop gewezen heeft, moge duidelijk zijn : na amper een kwartier wedstrijd tegen La Louvière had Cercle al zeven overtredingen op zijn conto. Agressiviteit en concentratie waren er dus wel degelijk vanaf de eerste minuten. En dat vertaalde zich in een gesloten wedstrijd met eindelijk het eerste punt in deze nieuwe campagne. Maar dat Cercle het lastiger zal hebben dan vorig seizoen om zich te handhaven in eerste, is nu al duidelijk. Met wedstrijden tegen Standard (nu zaterdag), Germinal Beerschot en RC Genk in het verschiet, lijken de hard times er pas aan te komen. Of zoals Van Veldhoven debiteert na het eerste punt dit seizoen : “We gaan nog heel hard mogen werken om ons te redden.”

door Matthias Stockmans

‘Ik zou van het offensieve uitgaan in plaats van het defensieve.’ (Dieter Dekelver)

‘Ik wil gerust de titel van slechtste verdediging dragen, als we op het eind in eerste blijven.’ (Denis Viane)

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content