Hoewel van origine verdedigende middenvelder doet Justice Wamfor het bij Genk ook dit seizoen als rechtsachter. ‘Maar de rol van Skoko kan ik zonder problemen aan.’

Gewoonlijk bleef hij in Bafoussam, waar hij bij het plaatselijke Racing voetbalde. Om de twee, drie weken slechts, zegt Justice Wamfor, ging hij naar huis, naar het een uurtje verderop gelegen Bamenda, waar zijn ouders wonen. Maar die maandag kon hij niet rap genoeg thuis zijn. RobertRaes en PaulHeylen waren ’s zondags na een wedstrijd met hem en de voorzitter komen praten en daags nadien al lag er een contract klaar. “Ik dacht geen twee keer na voor ik tekende. Ik was zeker : I’m going. Maakte niet uit met wat voor contract. Ik zou alles getekend hebben. Er stond geen manager achter mij, maar ik had vertrouwen genoeg. Waarom zou ik twijfelen ? Ze gingen mij toch niet komen halen om mij te doen lijden ? Ik droomde al zo lang van Europa dat ik die kans niet wou laten schieten.”

Thuisgekomen trokken zijn ouders grote ogen, verbaasd als ze waren dat hun twintigjarige zoon daar ineens met een getekend contract stond en een boek over Racing Genk. “Mijn bewijs voor een professionele carrière in Europa. Ik zei dat ik some white men was tegengekomen en dat they had to take me to Belgium. Voor mijn ouders klonk dat eerst heel grappig, maar ik wees hen in het boek aan wie ik had gesproken. Die en die man. Niemand kon het geloven ( lacht). Iedereen was so happy, want ik droomde er al lang van. Velen in Bafoussam hadden het al tevergeefs geprobeerd, gingen in Europa testen, maar keerden ontgoocheld terug, waardoor de rest heel bang werd. Iedereen zag hoe moeilijk het was om elders te slagen, you know. Maar ik vroeg mijzelf altijd af : waarom toch ? Volgens mij was het zo simpel. Drie weken later stond ik in Genk. Het was zo snel dat ik het niet kon geloven. Van als ik mijn eerste training erop had zitten bij Genk belde ik naar huis. There was joy everywhere !”

Zijn zoontje liet hij evenwel in Kameroen.”Ik ben nooit getrouwd geweest, dus hij wordt opgevoed door mijn ouders. Voor mij is dat oké, dat is off my mind. Mijn zoon moeten achterlaten in Afrika is moeilijk, maar ik besef dat er geen andere keuze is en dat hij in goede handen is.”

In Genk aangekomen leek niet het voetballen, maar het fietsen op training de grootste aanpassing te zullen vergen. Wamfor lacht. Al van de eerste dag, met de hele familie thuis bij de trainer, wekten zijn kunsten hilariteit op. In Kameroen was hij er al niet zo goed in, dus kreeg hij het ook tijdens trainingen per fiets al een paar keer knap lastig. “Op het vlakke gaat het nog, maar als ze die jungle in draaien… Eén keer ben ik al in het water gevallen ( lacht), toen we over een smal paadje moesten. Iedereen stond te lachen en ik vond het zelf ook wel grappig ( lacht). Maar wat de manier van spelen betreft, die is natuurlijk helemaal anders dan in Kameroen. Daar speelden we niet zo collectief, niet zo tactisch. Je doet maar wat. Hier is het positiespel, weten wat je precies moet doen, welk soort passes je geeft, veel belangrijker.”

Hoewel hij in Afrika als verdedigende middenvelder werd uitgespeeld, moest de Kameroener in Genk vooral als rechtsachter aan de bak. “In het middenveld was ik gewoon van heel veel te lopen, maar hier heb ik geleerd dat dat eigenlijk niet altijd zo nodig is. Altijd maar de ruimte in lopen is niet zo belangrijk, want die ruimte behoort een ander toe. Het is beter achter de bal te blijven en veel te passen, en alleen te gaan als het nodig is. Soms draai ik alleen maar wat rond omdat ik ondertussen weet dat ik daardoor meer wegen afsluit dan door voortdurend te lopen. Als verdediger is het een beetje hetzelfde, maar : no risk ! Als ik de bal van mijn voet laat springen, wordt het heel gevaarlijk. Want achter je staat als verdediger alleen de goal. Maar ik ken mijn rol en het vertrouwen groeide, ik beleefde er plezier aan.”

Hij zou, liet Sef Vergoossen zich na de wedstrijd in Madrid ontvallen, misschien de opvolger kunnen worden van Skoko in de ploeg. Zo opgetogen was de trainer over de manier waarop de Kameroener bij de schorsing van Thijs de verantwoordelijkheid op het middenveld had opgenomen. “De rol van Skoko kan ik zonder problemen aan. Hij is misschien offensiever, maar het is een kwestie van afwisselen : soms moet je defensief en soms moet je offensief voetballen in die positie. Maar rechtsback spelen, vormt ook geen probleem voor mij. We kregen wel wat doelpunten binnen, maar when it has to be, it has to be.”

Met Chatelle, Beslija en Suzuki kreeg Wamfor als rechtsachter al drie verschillende spelers voor zich. “Elk van hen heeft een eigen manier van spelen waaraan ik mij moet aanpassen. Soms moet je lange ballen gebruiken, zoals voor Beslija omdat die snelheid heeft. Komt Suzuki of Chatelle erin op rechts, dan weet ik dat er korter gespeeld moet worden. Suzuki bijvoorbeeld speelt heel kort. Beslija is altijd : korte pass en dan klaar om in de diepte te gaan.”

Het seizoen begon voor Wamfor niet zo best : ontpopte hij zich vorig seizoen tot de vaste rechtsachter, bij het begin van de competitie verdween hij ten voordele van KevinVanbeuren naar de bank. “Het ging niet zo goed, neen. Ik weet dat ik hard moet werken. Vorig seizoen speelde ik bijna de hele tijd, maar die eerste wedstrijden dit seizoen wist ik dat ik niet zou spelen. De trainer had daar met mij over gesproken. Ik was helemaal niet ontgoocheld omdat ik wist waarom : ik begon na de zomerstop niet zo goed. I overamused myself in Africa. Er zijn altijd dingen te doen met je vrienden, uitgaan, dansen… En een maand is lang. We kregen allemaal een individueel trainingsschema, maar alleen trainen is toch niet hetzelfde als in groep. Ik viel naast de ploeg maar ik was gelukkig, omdat ik wist waarom. Ik moest harder werken. Ik had in de vakantie mijn verantwoordelijkheid moeten opnemen.”

Nadien, zo stelde hij vast, raakte de concentratie verdeeld door de afwisseling van competitiewedstrijden met de Champions League. “Maar van de andere kant spelen we nu voetbal met meer maturiteit. Aan de baltoetsen zie je dat er meer vertrouwen zit in elke speler. Iedereen weet wat hij moet doen. De Champions League, vind ik, geeft ons meer niveau.”

Hoewel hij evenzeer moet vaststellen dat er moeilijker wordt gescoord en er te veel individueel in de fout wordt gegaan. Zokora was in Madrid een van de gebeten honden en ook Dagano deelde in de malaise. Met beide Afrikanen heeft Wamfor ook naast het voetbal een goed contact. Hoe ziet hij ze de mindere gang van zaken verwerken ?

“Elke keer als hij een fout maakt, beseft Zokora het. Maar hij vindt het altijd heel moeilijk om te verwerken. Hij is het type dat altijd zichzelf de schuld geeft en het voor zich houdt. Hij loopt altijd maar te denken, denken, denken. Gelukkig kunnen wij hem dan zeggen dat hij dat niet moet doen. Hij moet dat van zich af leren zetten en aan de toekomst denken. Na Madrid was hij heel stil. Hij zat daar maar, net alsof hij zat te bidden om die wedstrijd nog eens opnieuw te kunnen spelen zonder fouten.

“Moumou is anders, die is sneller weer alive na een slechte wedstrijd. Hij kan zich daar over zetten. Met Moumou doen we wat we anders ook altijd doen, dus ik kan niet zeggen waar het aan ligt dat hij minder scoort. Zelf heb ik het ook soms moeilijk als ik iets doms gedaan heb, maar de volgende training ben ik het alweer vergeten. Als ik begin te trainen, heb ik het van mij af gezet, anders kan je geen scherpte opdoen.”

En die scherpte is nodig, wil hij zijn bijnaam in Genk gestand kunnen blijven doen. Is het niet ? “( Lacht.) Jerommeke, yeah. De trainer kwam op een morgen met een boek ( Suske & Wiske, nvdr) af om mij te tonen wie dat was. Ik vond het wel een goede vergelijking : klein, maar wel iemand die auto’s tegenhield. Amazing !”

Gelukkig praat Wamfor zelf iets vlotter dan zijn striptegenhanger. “Maar als ik Nederlands moet spreken, is het ook in korte zinnetjes, hoor ( lacht).”

door Raoul De Groote

‘Ik viel naast de ploeg, maar ik was gelukkig.’