Belg, geboren op 14 oktober 1984 in Beveren. 1,88 meter – 86 kilo. Profiel: Superman.

Profiel: Superman.

Jonas Ivens: “Op 2 maart werd ik papa. Ik wil voor Aliana een strenge, maar rechtvaardige vader zijn. Enkel door hard te werken bereik je iets in het leven, vooral dat inzicht zal ik haar meegeven. Mijn ouders moesten ook altijd zwoegen. Pa is havenarbeider, ma werd huisvrouw toen mijn tweede broer geboren is.

“Stilzitten vind ik tijdverlies. Rusten doe je ’s nachts. Ik ga nooit uit met de groep. Anders ben ik de volgende ochtend geen mens. Dan verlies ik weer een dag waarop ik iets nuttigs had kunnen doen. Beslis ik voor de zoveelste keer weer de tuin in te duiken om wat onkruid te wieden of om het gazon te maaien, dan ergert Charlotte zich soms, omdat ik niet op mijn gemak naast haar blijf zitten. Achteraf sta ik met genot naar dat korte gras te kijken. Vijf minuutjes. Daarna wil ik weer wat anders doen. Me in een hangmat leggen om even van mijn tuin te genieten, daar hou ik niet van.

“Ik vind ook altijd wel iets om me mee bezig te houden. Dagen waarop ik in niks zin heb, ken ik niet. Al van jongs af ben ik het zonnetje in huis. Nooit sta ik slecht gezind op. Enkel als ik tegen mijn limieten bots, word ik nukkig en durf ik straf uit de hoek te komen. Ik probeer altijd mijn grenzen te verleggen, haal daar eergevoel uit.

“Ga ik op mijn eentje lopen, dan hou ik me weleens voor dat ik het die dag kalm ga aanpakken. Drie minuten later betrap ik mezelf erop dat ik toch weer aan het sprinten ben. In recreatiedomein De Ster in Sint-Niklaas maak ik soms toertjes rond de vijver. Daar moet het tweede rondje sneller zijn dan het eerste en het derde wil ik rapper afleggen dan het tweede … Op het maniakale af. Ik heb iemand nodig die me in toom houdt. Van Charlotte moet ik vaak horen dat ik weer aan het overdrijven ben, maar als ik vandaag niet beter ben dan gisteren, zit er een knoop in mijn hoofd.

“Bovendien schuilen er ook nog eens een controlefreak en een perfectionist in mij. Ik kan het niet verdragen dat ik afhankelijk ben van iets of iemand. Mijn blessure was dan ook één grote kwelling. Drie maanden in de hel, zo omschreef mijn vriendin het. Over alles zaagde en vitte ik. Ik had geen controle meer over mijn lichaam en dat maakte me zot, want ik wou zo snel mogelijk terugkeren. Normaal verricht ik ook altijd wat extra trainingsarbeid, dat kon toen niet. Enorm frustrerend. Ik moet vooruitgaan en liefst snel. Toch leerde ik inzien dat het soms beter is om even te wachten, zodat iets kan genezen.

“Bij mijn studies handelsingenieur wil ik alle leerstof tot in de puntjes kennen. Als ik een vraag krijg en het antwoord niet weet, ben ik kwaad. Ik kan dat niet verdragen. Nu heb ik het er heel moeilijk mee dat die boeken wat op het achterplan belandden. Ik wil mijn examens niet even goed afwerken als de andere studenten, maar beter. Soms schiet ik ’s nachts plots wakker met het idee dat ik moet beginnen te blokken. Hoe moeilijk de combinatie met het voetbal ook is, mijn diploma zal ik halen. Ik val nog liever dood dan te stoppen. Opgeven is voor mietjes.

“Onze trainer zei al eens dat ik denk dat ik Superman ben. Eerlijk gezegd … Ik denk dat echt.” S

door kristof de ryck – fotografie: Jelle Vermeersch

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content