middenvelder
Belg, geboren op 7 januari 1986 in Ottignies. 1,83 meter – 73 kilo. Profiel: de schorpioen.
Jonathan Wilmet: “Schorpioenen fascineren me, ik heb er zelfs eentje in huis. Achttien euro heeft die me gekost. Hij is niet dodelijk, hoor, ze hebben het puntje van zijn staart afgeknipt. Soms laat ik hem op mijn hand lopen. Schorpioenen doen eigenlijk niets, tenzij je ze in het nauw drijft. Op mijn borst liet ik een tatoeage plaatsen van een schorpioen. Ik kan niet uitleggen vanwaar die fascinatie komt en ik weet niet of je echt parallellen kunt trekken met mijn persoonlijkheid … Of misschien toch: de kalmte die we uitstralen. Een schorpioen doet immers niets liever dan zich schuilhouden in een grot, in feite zie je hem nooit.
“Sowieso ben ik een grote dierenliefhebber. Ik heb thuis nog een chinchilla ( soort knaagdier, nvdr), enkele vissen en twee honden. Bij mijn ouders liep er vroeger ook een hele dierentuin rond.
“Ik speelde al in veel clubs: RWDM, Lens, Nottingham Forest, Willem II en nu STVV. Mijn periode bij Nottingham Forest was de leukste, ik speelde er vanaf mijn zeventiende bij de reserven. Jammer genoeg ging de club failliet waardoor ik moest vertrekken. Mijn minste periode beleefde ik in de jeugdacademie van RC Lens, waar ik slechts één jaar bleef. Het leek er eerder een gevangenis. Enkel op vrijdag kregen we één uurtje vrij om de stad in te trekken. De rest van de tijd moesten we binnen de muren van de academie blijven. Ik kon er niet meer tegen, als jonge gast heb je nood aan wat sociaal contact buiten het voetbal.
“Ik koester een diep respect voor mijn familie. Ik heb drie zussen, ik ben de oudste thuis. Dat ze, ondanks het feit dat we elkaar vroeger zo weinig zagen, toch zo hartelijk bleven tegenover mij, raakt me. Ze ontvingen me steeds met open armen en toonden veel liefde. Ik besef dat dat niet vanzelfsprekend is.
“De laatste weken ging ik door een moeilijke fase en dat had zijn weerslag op het sportieve. Mijn ouders zaten in een vechtscheiding. De scheiding is nu officieel, dus dat is toch al één stap vooruit. Mijn vader worstelt met een alcoholverslaving. Het is moeilijk om hem daarin te helpen, want zelf ziet hij dat niet in. Op een bepaald moment raadde ik hem aan een dokter op te zoeken. Hij is toen een maand in een ontwenningskliniek opgenomen, maar hij is er niet echt beter uitgekomen.
“Ik vind die hele situatie vooral vervelend voor mijn jongste zus, ze is amper acht jaar en begrijpt niet wat er allemaal aan de hand is. Haar schoolprestaties gaan achteruit en dat baart me zorgen. Ik ben haar peter, ik wil er alles aan doen opdat ze op het goede spoor blijft. Daarom treed ik af en toe als tussenpersoon op, bijvoorbeeld wanneer mijn ouders ruzie hebben over het betalen van haar studies. De voorbije weken had ik door die extra druk een terugval op het sportieve vlak. Het is moeilijk om zulke privéproblemen uit je hoofd te zetten, maar het moet. Ik móét mijn eigen leven uitbouwen, wie weet begin ik binnenkort zelf aan kinderen.
“Toch wil ik benadrukken dat ik nooit liefde te kort gekomen ben in mijn jeugd, integendeel. Juist daarom weegt deze situatie zo door.”
door matthias stockmans
“Ik ging door
een moeilijke fase.”
