José Cevallos

Lokeren

Ons motto

José Cevallos (23): ‘Ik heb drie broers, mijn moeder was thuis de koningin. ( lacht) Ze paste op ons terwijl mijn vader zijn carrière als doelman uitbouwde. Al vanaf mijn derde ging ik zoveel mogelijk met hem mee, naar trainingen en naar matchen. Soms mocht ik zelfs mee op afzondering. Mijn vader keepte bij Barcelona SC. Die club speelt in Guayaquil, de stad waar ik opgroeide. We woonden er in een huis dicht bij de kust. De mensen in Guayaquil zijn vriendelijk en het eten smaakt er super, je vindt er veel lekkers uit de zee. Maar wanneer je eens op bezoek komt, moet je zeker ook patacones proberen: gebakken bananen. En als mijn moeder voor je mag koken, vraag ik haar om arroz con menestra con carne klaar te maken, rijst met bonen en vlees.

‘Er is veel armoede in Ecuador: aan elk kruispunt zie je bedelaars. Dikwijls beschouwen jongeren het voetbal als een uitweg, een reddingsboei. Velen werken hun school niet af. Maar als dan ook hun voetbalcarrière mislukt, vallen ze tussen twee stoelen. Voor mijn broers en mij was het gelukkig anders. Dankzij de succesvolle carrière van onze vader hadden wij sowieso al mogelijkheden die andere gezinnen niet hadden. Zo ging ik in Guayaquil naar een privéschool. Misschien beschouwden sommigen ons als een rijke familie, maar mijn moeder en vader deden er alles aan om zich niet zo te gedragen. Allebei hebben ze hun leven vanaf nul moeten opbouwen. Ze wilden ons ook leren hoe het echte leven is; ze wierpen ons niet zomaar dingen in de schoot. Het motto thuis was: werk er zelf voor, verdién het.’

Onze hoofdstad

‘Toen ik 11 was, volgden we met het hele gezin mijn vader naar Colombia. Hij ging er keepen in Manizales. Geen denken aan dat hij daar alleen naartoe zou gegaan zijn, we zijn een hechte familie, we steunen elkaar. Maar in Colombia beleefden we geen makkelijke tijd. Al onze kennissen en de rest van onze familie hadden we moeten achterlaten in Guayaquil.

‘Rond mijn dertiende ging mijn vader bij LDU spelen, in Quito, de hoofdstad van Ecuador. Ik sloot me ook aan bij LDU en al snel ging ik ook naar de school die bij die club hoorde, want het lukte niet meer om voetbal te combineren met mijn eerste school in Quito. Vanaf mijn vijftiende zat ik bij de eerste ploeg van LDU. Toen kon ik om tien uur ’s ochtends de klas uit om vlakbij te trainen. Nadien ging ik terug naar de school en bleef ik daar in de klas tot 16 u in plaats van tot 14u30, om mijn gemiste lessen in te halen.’

Onze evenaar

‘Speciaal aan Quito is dat de evenaar vlakbij loopt. Er staat een monument. Daar kun je een ei op een spijker leggen en dan blijft dat ei staan. Supertof. Voor de rest vind je bijzonder mooie fauna en flora op de Galapagoseilanden, die ook bij Ecuador horen, maar op die eilanden ben ik zelf nog niet geweest.’

Mijn held

‘Voor mij is Antonio Valencia de beste Ecuadoraanse voetballer ooit. Natuurlijk waren er grote talenten vóór hem, zoals Alberto Spencer, maar die zag ik zelf nooit spelen. Hoe Valencia bij Manchester United carrière maakte, dat kon ik wel volgen. Mij spreekt vooral zijn professionalisme aan; ik probeer ook zo’n focus te hebben. Al van jongs af zag ik hoe hard Antonio werkte om daar te komen waar hij nu is. In mijn kindertijd speelden hij en mijn vader samen bij de nationale ploeg. Tijdens trainingen en interlands stond ik langs de lijn te hopen dat ik ooit in hun voetsporen zou treden. Intussen speel ik zelf met Valencia bij de nationale ploeg.

‘Als jonge kerel vroeg ik handtekeningen aan al die internationals en liet ik me graag met hen fotograferen. Die foto’s liggen nog altijd bij mijn ouders. In mijn verzameling zit ook een foto van Radamel Falcao en mij. Op mijn dertiende nodigde Movistar mijn vader eens uit om in Chili een match voor het goede doel te spelen en ook toen mocht ik mee. Mijn vader zat voor de gelegenheid in een team met Falcao, Sergio Agüero en Lionel Messi. Maar Messi arriveerde met de helikopter en vertrok na de match ook meteen weer met de helikopter. Hij ontbreekt dus in mijn fotoverzameling.’