Toen Dominique Monami in de winter van 2000 afscheid nam, was ze de hoogst geplaatste Belgische tennisspeelster ooit. Dankzij haar wilskracht, kenmerkende eigenschap ook van Justine Henin. ‘Justine’, zegt ze, ‘was heel geïnteresseerd in mijn manier van werken.’

D ominique Monami was de eerste Belgische die de toptien van de wereld binnendrong, nu alweer vijf jaar geleden. Ze behaalde twee kwartfinales op de Australian Open en bereikte, weerom als eerste Belgische, de laatste acht op de Masters. Haar bronzen plak in het dubbelspel, samen met Els Callens, op de Olympische Spelen van Sydney betekende een schitterend slot van een prachtig uitgebalanceerde carrière. In tegenstelling tot de explosieve opmars van Justine Henin-Hardenne en Kim Clijsters groeide Van Roost in haar rol. Stap voor stap verbeterde ze haar klassement. Dat ze uiteindelijk op de negende plaats terechtkwam, had ze vooral te danken aan haar doorzettingsvermogen, wilskracht en veel training. Ondertussen is de Vervierse moeder geworden van een dochtertje, Ines. Als commentator voor de Franstalige zender AB3 volgt ze de Belgische prestaties na twee jaar stilte tegenwoordig weer op de voet.

Een gemakkelijke vraag om te beginnen. Wie is de beste Belgische tennisspeelster van het moment ?

” (Afgemeten) Justine. Voor mij is ze duidelijk beter, omdat ze mentaal enorm geëvolueerd is en op fysiek gebied zeer sterk voor de dag komt. Ik vind Kim fysiek minder indrukwekkend.”

Ben je daar zeker van ?

” Yep. Kim speelt erg goed, maar houdt het minder lang vol.”

Clijsters speelt wel meer ! Ze heeft vier, vijf weken na elkaar gespeeld om die eerste plaats te bereiken.

“Toch vind ik dat Justine een grotere progressie heeft gemaakt, lichamelijk en mentaal. Ze was de beste in Toronto en San Diego zonder dat haar coach erbij was, en dat is niet min. Het technische aspect van haar spel was reeds beter dan dat van Kim, alleen qua kracht was er nog een verschil. Zeker voor de toernooien outdoor kwam ze nog wat spierkracht tekort.”

Jij gaat er dus vanuit dat ze binnen afzienbare tijd van plaats gaan wisselen in de top ?

” (Zucht) Ik denk het wel. Hoewel ik moet toegeven dat het karakter van Kim me beter ligt dan dat van Justine. Ze is spontaner, natuurlijker en nog jong van geest. Justine geeft mij daarentegen een veel te volwassen indruk voor haar leeftijd. Het lijkt haast een beetje aangeleerd. Je voelt gewoon dat haar antwoorden niet echt spontaan zijn.”

Ook bij Kim komt het eeuwig goede nieuws anders niet echt onbevangen over.

“Dat is wel zo. Maar bon, naar buiten uit komt ze toch sympathieker over. Hoewel er karakterieel niet zoveel verschilt van Justine, hoor. Ik heb ze allebei bekampt op de baan en ik weet wat er gebeurt als ze winnen of verliezen. Maar ja, het is daar- om ook dat ze aan de wereldtop staan, hé.”

Merk je dat ook aan hun relaties met de pers ?

“Ze hebben een totaal verschillende aanpak, maar geen van de twee houdt ervan. Op een bepaald moment is het wel zo dat ze eigenlijk geen nood meer hebben aan de pers, omdat men automatisch wel van ze spreekt. Ik hield ook niet zo van de persjongens, maar soms moet je ermee leven. Kim is natuurlijk nog een ander niveau, want ze is het nummer één van de wereld. Maar als ze dan al eens de pers van antwoord dient, dan praat ze zo snel dat ik er niets van begrijp (lacht). Maar ze komt wel goed over, ze heeft charisma. Ze geeft een zeer sympathieke indruk, al gaat ze op de baan over lijken. Daarom is ze natuurlijk ook zo populair bij het grote publiek. Maar als je weet wat er allemaal in de coulissen omgaat, dan heb je niet altijd dat perfecte beeld van Kim.”

Zag je van bij de eerste ontmoeting dat ze ooit de nummers één en twee van de wereld gingen worden ?

“Nee. Op dat moment was er gewoonweg veel meer concurrentie aan de top. Ik bedoel daarmee dat de meisjes die nu in hun kielzog volgen, nog onvoldoende sterk zijn om uit te groeien tot grote rivales. En de betere speelsters van vier jaar geleden zijn stilaan aan het einde van hun Latijn. Er is werkelijk een enorme kloof. De enigste twee speelsters die voor weerwerk kunnen zorgen, zijn de zusjes Williams, maar die liggen constant in de lappenmand – áls ze al geïnteresseerd zijn in tennis. Volgens mij zingen die het niet lang meer uit. Ze hebben ambities in andere domeinen, wat zeker niet slecht is. Maar neem nu Mauresmo. Ze zou zogezegd een zware klant zijn op de US Open, maar kwam er helemaal niet aan te pas. Davenport loopt dan weer op haar laatste benen en Capriati geeft me niet de indruk dat ze nog echt wil. Dokic geraakt er niet en heeft niks speciaals. En Hantuchova, ten slotte, is mentaal niet van de sterkste.”

De Russinnen misschien ?

“Dat begint langzaamaan. Maar ze zijn bijlange nog niet sterk genoeg. Fysiek zit het goed, maar ze missen nog wat métier. Hoe speelt de zus van Marat Safin eigenlijk ?”

Ze is een beetje traag.

“Tja. Zvonareva vind ik dan weer een goede vechtster. Dat nieuwe wonderkind, Sharapova, heb ik nog niet bezig gezien.”

Denk je dat Henin en Clijsters wat hebben opgestoken van de periode Appelmans-Monami ?

“Goh, louter als motivatie dan. Er is een Belgische in de toptien geraakt, wij zijn beter, dus gaan we proberen hoger te komen. Maar voor de rest niet echt, denk ik. Eens ze op de professionele toer gingen, hebben ze hun eigen weg bewandeld. We waren niet echt een voorbeeld voor hen. Ze hadden al hun eigen karakter en persoonlijkheid toen ik ze op het circuit tegenkwam. Net voor haar professioneel debuut heb ik wel eens getraind met Justine, en toen zag je dat ze wel degelijk respect had voor wat ik deed. Ze was heel geïnteresseerd in mijn manier van werken.”

Zie je nog mogelijkheden om hun tennis omhoog te trekken ?

“Ik vind dat Kim niet vaak genoeg naar het net oprukt. In het dubbelspel heeft ze toch al aangetoond dat haar volley correct is, en daar zou ze van moeten profiteren. Op haar service zit ook nog een progressiemarge. En op conditioneel niveau zou ze nog veel harder kunnen trainen. Van nature is ze al uiterst sterk, maar als ze nog wat steviger zou doortrainen, zou ze nog straffer worden. Ze is zo soepel als haar moeder en zo krachtig als haar vader, dus ze heeft alleszins de juiste genen meegekregen. Maar ik heb niet de indruk dat ze ongelooflijk hard werkt, zeker niet als je het vergelijkt met Justine.”

Die is wel compleet.

“Uiterst compleet, dat kan je wel zeggen (lacht). Zij maakt tegenwoordig bijvoorbeeld wél goed gebruik van het net. Alleen haar service is nog voor verbetering vatbaar. Ze heeft al een grote stap gezet, maar er is nog werk op de plank.”

De rivaliteit tussen de twee lijkt een positief gegeven. Net zoals destijds die tussen jou en Sabine Appelmans.

“Helemaal juist. Als de een goed speelt, motiveert dat onmiddellijk de ander. Het is zeker geen communautaire kwestie, dat is meer voor de politiekers, maar het is vooral hun beider temperament dat hun eergevoel naar boven brengt. Net als bij Sabine en mij. Ik vind dat een zeer gezonde situatie en een goede zaak voor hun tennis.”

Waren de US Open zonder de Williamsen een gedevalueerd toernooi ?

“Ja, op het vlak van de show dan toch (lacht).”

Maar de titel van Justine is niet minder waard door hun afwezigheid ?

“Heeft er niks mee te maken. Als ze er niet bij zijn, is dat omdat ze het fysiek niet aankunnen. Dat hoort er allemaal bij, fit blijven. Over tien jaar zal het er op de palmares trouwens niet naast geschreven staan, dat de Williamsen verstek gaven.”

Boeit het vrouwentennis je nog ? Of vind je het soms vervelend, altijd diezelfde namen ?

“Ik zou alleszins graag wat meer verrassingen zien. In Toronto bijvoorbeeld had je Lina Krasnoroutskay die Clijsters versloeg in de eerste ronde en doorging tot in de finale. Maar daar was het arme meisje dan weer compleet uitgeput en werd ze gevierendeeld door Henin-Hardenne. Ik zou graag een golf van nieuwe speelsters zien opkomen, een nieuwe wind zien waaien.”

Sharapova misschien ?

“Je spreekt over één speelster, maar er zouden er meer moeten komen. Voor ons is het natuurlijk allemaal prachtig, de Belgen staan telkens weer in de finale. We kunnen niet beter wensen, maar heel deze situatie doet me denken aan vijftien, twintig jaar geleden. Toen waren het ook telkens dezelfde vrouwen die het tennis domineerden. Drie, vier jaar geleden had je toch nog meisjes als Hingis, Novotna, Sanchez-Vicario, Martinez, Huber, Tauziat. Dat bracht veel meer variëteit, en er deden zich veel vaker verrassingen voor. Tegenwoordig is er werkelijk een zeer grote kloof tussen de topvijf en de rest.”

En speltechnisch ?

“… vind ik het eerder middelmatig. Er zijn wel goede speelsters en je kan goede wedstrijden zien, maar het is niet voortdurend attractief. Er zit nog te weinig overleg en opbouw in het tennis en teveel directe fouten. (Lacht) Maar ik mag niet te negatief zijn, anders tonen ze volgend jaar geen vrouwentennis meer op tv en heb ik geen werk meer. De Belgen evolueren alleszins wel naar een tactisch interessant spelniveau.”

Hield jij eigenlijk van de US Open ?

“Niet echt. De ondergrond beviel me wel, maar het was één grote show. De mensen waren te oppervlakkig en je waande je soms in een film. De muziek en de publiciteitsaankondigingen tijdens de change overs waren er te veel aan. Kijk naar de programmering tijdens die regendagen : vrouwenmatchen werden op het laatste moment verschoven in het voordeel van een wedstrijd met een Amerikaanse tennisser. De televisie beheerst het hele toernooi gewoon, de atleten hebben haast niets in de pap te brokken. Het Amerikaanse publiek kent enkel nog maar de grote namen en zijn eigen landgenoten. Het vrouwentennis komt er in de hiërarchie van televisiesporten zeker niet op de eerste plaats. Het zal wel wat opgeklommen zijn, maar toen ik nog speelde kwam het zelfs ná het competitievissen.”

Men tracht nochtans voortdurend het vrouwentennis te verkopen, en vooral dan door het invoeren van de tennisbabes. Wat vind je daarvan ?

“Het stoort me niet. De vrouw is toch gemaakt om naar te kijken ? Zolang de tenues maar niet te extreem worden. De zusjes Williams hadden op een geven ogenblik toch kleedjes aan die limiet waren. Bij Venus zag je haar borsten er soms bijna uitfloepen. Voor dat soort toestanden ben ik niet te vinden, maar de kledij mag zeker een beetje sexy zijn. De meisjes zijn tegenwoordig toch allemaal mooie atletes, dus mag hun prima lichaam ook gezien worden.”

Helemaal akkoord. Maar die schone lijven zijn wel vaak onderhevig aan blessures. Wordt er te veel getennist ? Is het seizoen te lang ?

“Dat is altijd zo geweest. Zelfs in mijn tijd beklaagden de speelsters zich daarover. Er is niet veel veranderd sindsdien. Ik antwoord daarop dat ze hun programma dan maar beter moeten indelen (lacht). En wat harder op die fysiek trainen.”

Jij hebt nooit overbelastingsverschijnselen gehad ?

“Niks ernstigs, nee. Wel kleine ongemakjes, maar waar je mee kon leven. Ik deed dan ook veel aan conditietraining en werkte mijn toernooischema correct af. Weet je, tennissers klagen gewoon graag. We hebben een schitterend leven, maar zijn toch ongelukkig.”

Mis je het tennisbestaan dan ?

“Nee, absoluut niet.”

Een comeback zoals Navratilova zit er dus niet in ?

“Als ik veertig ben misschien. Geef me nog tien jaar om te trainen (lacht). Els Callens heeft me eens gepolst om terug te keren in het circuit. Wat dubbeltjes spelen en natuurlijk ook de Olympische Spelen. Maar ik ben gestopt en dus is het gedaan. Ik kan niet terug beginnen. Nochtans kan je in het dubbelspel goed je kost verdienen op relatief eenvoudige wijze, maar het doek is gevallen. Ik kan dat niet meer terugdraaien, zo is nu eenmaal mijn karakter. Ik hou er wel van in het tennis te zitten, het was mijn leven, dus waarom zou ik het ontkennen. Maar het circuit trekt me niet meer aan. Het is een prachtig leven, een unieke kans. Eens je op een correct niveau zit, ben je rotverwend. In je latere carrière kan je nooit meer verdienen wat je ooit in het tennisleven hebt bijeengeraapt. Op het moment zelf ben je je soms niet bewust hoe gemakkelijk het geld wel binnenkomt. Je begint echt dure spullen te kopen, alsof het niets is. Maar toch probeerde ik steeds in mijn achterhoofd te houden hoeveel een brood kostte, om mijn gevoel met de realiteit niet te verliezen. Tegenwoordig weet ik trouwens nog beter hoeveel een bezoek aan de bakker me gaat kosten.”

Wijze woorden om mee af te sluiten. Veel succes nog in je leven.

door Filip Dewulf

‘Het karakter van Kim ligt me beter dan dat van Justine.’

‘Ik heb niet de indruk dat Kim ongelooflijk hard werkt, zeker niet als je het vergelijkt met Justine.’