Niet elke club moest het de voorbije maand zonder fans stellen. Koploper Charleroi kreeg in zijn thuismatch tegen Antwerp steun uit onverwachte hoek: toeschouwers in appartementen die uitkijken over Mambourg.
Wanneer scheidsrechter Alexandre Boucaut de wedstrijd tegen Antwerp affluit, wenden Nicolas Penneteau en co zich niet naar Abdel en zijn familie. Zonder oog te hebben voor de toeschouwers op de tiende en elfde verdieping van de flatgebouwen in de rue de la Neuville verzamelen de leiders van het kampioenschap na het eindsignaal in de middencirkel. Uitgelaten vieren ze daar de superpremie die Mehdi Bayat heeft uitgeloofd.
Toch hadden de Carolo’s steun van het publiek. Uit onverwachte hoek. Om dat te begrijpen, moeten we klimmen. Op zijn minst het hoofd naar de hemel richten, naar de appartementen die samen een verticale tribune vormen. Het zicht van daaruit is de moeite waard. Je moet er de conciërge een beetje gunstig voor stemmen en je hoogtevrees even vergeten, net als het gevoel van claustrofobie dat je in de lift krijgt, maar de beloning voor al die inspanningen is groot.
Résidence Pallas, zo heet de alternatieve eretribune van de Carolo’s. Hier wordt het voetbal vaak beleefd in de bubbel van de familie. De televisie is afgestemd op Eleven voor de herhalingen en close-ups, maar sfeer proef je buiten op het terras. Met in de mond een brownie en in de hand een glas Selecto, een Algerijns alternatief voor cola en volgens kenners veel beter. Abdel geniet, nog voor Shamar Nicholson de score opent. Nadien nog een tikkeltje meer.
Hier zijn ze allemaal verliefd op de bal. En op Real. Gekleed van kop tot teen in de uitrusting van de Koninklijke: Iyad (6), Ayoub (9) en Wael (15). Allemaal besmet door het voetbalvirus van hun vader, een grote fan van Real, die er in 2015 een tweede ploeg bijnam: de Carolo’s. Zijn liefde voor het team is die voor het balkon. ‘Toen ik het appartement kwam bekijken, heb ik geen vijf minuten nagedacht. Ik zag het terras, ik zag het uitzicht en de rest deed er niet meer toe. Ik heb direct getekend.’
Het is ook het paradepaardje van zijn verblijf: een terras dat uitkijkt over Tribune 3. Een verdieping lager vinden we Patrick en Fabienne. Zij herinneren zich nog hoe verrast ze waren toen de vertegenwoordiger van het immokantoor hen vertelde dat hij een appartement op de tiende verdieping had dat al twee jaar leeg stond. Het stel woonde in het gebouw ernaast op de eerste verdieping en ze konden niet geloven dat zo’n parel vrij was. Fabienne is supporter van Sporting sinds 1982 en hapte direct toe. Haar souvenirs verhuisden mee en staan nu uitgestald met zicht op het veld.
Ze zijn de enige supporters van Sporting Charleroi die de beide thuismatchen van de leidersploeg live konden zien. Voor hen heeft deze pandemie niks veranderd. Het voordeel van logeren tussen hemel en aarde, tegenover de T3 en hetgeen omwonenden in het begin van deze eeuw nog ‘de muur van de schaamte’ noemden. Dat was in de tijd van het EK 2000 en een periode van ‘ongecontroleerde groei’, toen de hoogte van die tribune plots steeg tot 36 meter. Dat leidde tot veel buurtprotest en een demarche bij de Raad van State. Inmiddels is de hoogte opnieuw gereduceerd tot 22 meter, kregen de buren een schadevergoeding en werden nog andere tribunes verlaagd. Op die manier werd het zicht op het veld weer wat vrijer.
In 2014 verrees plots een nieuw stalen monster, een dakconstructie van 6200 vierkante meter, 70 ton zwaar. Dat veranderde opnieuw wat aan het uitzicht. Vanuit het Pallas is vandaag evenwel nog steeds een deel van het veld te zien, inclusief de beide doelen, al heb je vanuit het ene appartement een iets beter zicht dan vanuit het andere. Team balkon en team televisie moeten elkaar dan maar aanvullen.
