Laat ik met een bekentenis beginnen: ik ben supporter van Manchester United sinds 6 februari 1958, de dag dat het vliegtuig met de Mancunians, op de terugweg van een Europese kwartfinale in Belgrado, crashte in München en acht spelers het leven verloren. Als fan kijk ik met meer dan gemengde gevoelens terug op het voorbije, extravagante transferraam, waarin Man U de Engelse versie van Los Galácticos werd.
Gemengde gevoelens, niet omdat met Radamel Falcao en Ángel di María vooral aanvallend talent werd gekocht, terwijl iedereen van oordeel is dat vooral de defensie moest worden versterkt. Louis van Gaal krijgt straks hetzelfde probleem als zijn collega Carlos Ancelotti in het Bernabéustadion: hoe stop je Falcao, Di María, Wayne Rooney, Robin van Persie en Juan Mata in één ploeg?
Ik sta echter achter de keuze voor al dat aanvalsgeweld. United moet meer goals maken dan de tegenstander. Al de rest is onbelangrijk. En met één goal voor (en twee tegen) in drie simpele competitiewedstrijden is er vooral voorin een probleem.
Gemengde gevoelens, ook niet omdat er zo’n 180 miljoen euro gespendeerd werd aan inkomende spelers. Dergelijke excessen horen blijkbaar bij het moderne topvoetbal en de club kan het zich gemakkelijk permitteren. Met ruim 500 miljoen euro aan inkomsten klimt Man U straks waarschijnlijk weer naar de eerste plaats in de Deloitte Money League van de rijkste clubs ter wereld. Ook zonder het vooruitzicht van Europees voetbal stegen de aandelen op de beurs van New York sinds januari met 11,3 procent. De Red Devils maken elk jaar een winst van ongeveer 155 miljoen euro.
De club torst nog een schuldenberg van 410 miljoen euro, maar dat komt slechts omdat de familie Glazer in 2005 de kostprijs van de overname op de club afwentelde. In plaats van geld in de club te pompen, zoals de Rus Roman Abramovitsj bij Chelsea en sjeik Mansour bij buur City, zogen de Amerikanen Man U leeg.
De Glazers konden financieel hun gang gaan omdat manager Alex Ferguson niet meedeed aan wat hij omschreef als ‘kamikazebeleid’ en ‘het betalen van stupide bedragen en belachelijke salarissen’. In zijn autobiografie gaat Sir Alex er prat op dat hij in de 26 jaar dat hij de club leidde gemiddeld slechts vijf miljoen pond (zes miljoen euro) per jaar aan transfers besteedde. Ja, een echte Schot.
Ferguson krijgt van waarnemers en analisten, die vaak niet gehinderd worden door veel kennis van zaken, de schuld voor de malaise waarin Man U vorig seizoen verzeilde. Toen hij ruim een jaar geleden de fakkel doorgaf, was de club nochtans net voor de twintigste keer kampioen geworden. De dertiende Engelse kroon onder zijn regie.
Manchester United staat voor de Busby Babes en Fergie’s Fledglings (kuikentjes), zelf opgeleide spelers die uitgroeien tot toppers: Bobby Charlton, George Best, Paul Scholes, David Beckham, Ryan Giggs… Dat deze filosofie op de schop ging (eigen kweek Cleverley en Welbeck mochten vertrekken), daar heb ik het moeilijk mee.
Old Trafford ontmantelt op deze manier de clubtraditie en dreigt zijn identiteit te verliezen. Man U gedroeg zich deze zomer net zoals de ‘nieuwe rijken’ van Chelsea, PSG of Man City. Dat staat haaks op het DNA van de Red Devils. Kortom, Manchester United is een club geworden als alle andere.
Misschien kan het na de komst van de olieroebels en -dollars niet anders meer in het voetbal. United had ook niet veel keuze. Champions Leaguevoetbal is vanaf 2016 een must. Anders moet dertig procent terugbetaald worden van het nieuwe, gigantische contract met kledijsponsor Adidas (940 miljoen euro voor tien jaar). Bovendien moest de club een signaal geven na de potsierlijke transfersoap van een jaar terug, toen op de valreep alleen Marouane Fellaini werd binnengehaald. De club moest bewijzen nog over slagkracht en aantrekkingskracht te beschikken.
Ondanks alles is er nog een spatje hoop dat het echte United straks weer opstaat. Met eigen jeugd dus. Tyler Blackett, Reece James, Jesse Lingard en vooral de 18-jarige spits JamesWilson werden immers door Louis van Gaal naar de A-kern overgeheveld. ?
DOOR FRANÇOIS COLIN
Manchester United is een club zoals de andere geworden.
