Na tien jaar zonder Champions League ontvangt Club Brugge vanavond Leicester City, de verrassende kampioen van de Premier League die een seizoen tussen droom en daad balanceerde. Kennismaking met de magie van de gewone man.
Onverwachte overwinningen van onverwachte helden op onverwachte momenten. Ze vormen een onverwoestbare rode draad door de sportgeschiedenis. Het zijn de verhalen die je naar het puntje van je stoel brengen, naar adem doen happen en je recht in het hart raken. De sprint van Greg Van Avermaet tijdens het openingsweekend van de Spelen in Rio, de laatste meters harken van Nafi Thiam, de onwaarschijnlijke remonte van Pieter Timmers, de kinderlijke blijheid van Dirk Van Tichelt… Onvergetelijk. Want: puur en zonder script.
De ontdekking van het monster van Loch Ness, Kim Kardashian de nieuwe president van de Verenigde Staten in 2020, Elvis Presleyalive and kicking: het werd vorig seizoen door de bookmakers allemaal realistischer geacht dan de Premier Leaguetitel voor Leicester City, dat een notering had van 5000/1. Geen risico.
Leicester had het seizoen ervoor voor The Great Escape getekend, nadat het met Kerstmis tegen een achterstand van tien punten op de veilige zeventiende plaats had aangekeken. Na amper 4 overwinningen in de eerste 29 wedstrijden luidden de doodsklokken boven het King Power Stadium.
Het eerste wonder zou geschieden, in een regio waar de Helaasheid der Dingen zich zou kunnen afspelen. In april trapte Jamie Vardy zijn club op The Hawthorns in de slotminuten voorbij West Bromwich Albion (2-3), hét kantelpunt waar de individuele puzzelstukjes samenvielen en het geloof in eigen kunnen groeide. The Foxes wonnen zelfbewust zeven van hun laatste negen wedstrijden en eindigden uiteindelijk nog op de veertiende plaats. In die weken is het zaadje geplant van de meest onwaarschijnlijke opmars in de moderne voetbalgeschiedenis. Stad, selectie, trainer en club vonden zichzelf opnieuw uit.
En toch, voor de kranten- en tv-analisten was Leicester City ook vorig seizoen weer degradatiekandidaat. Meer zelfs: gedóémd om te degraderen, na een jaar waarin het uitstel had gekregen. De club had een populaire manager (Nigel Pearson) de wacht aangezegd omdat diens zoon zich misdroeg in een Thais seksfilmpje en een trainer aangeworven die zijn job als bondscoach van Griekenland kwijtraakte na een thuisnederlaag tegen de… Faeröer.
‘Claudio Ranieri? Serious?’, twitterde Gary Lineker, BBC-anker en Leicesterfan, toen de Italiaan begin vorig seizoen werd aangesteld. Een eeuwige twijfelaar en geboren verliezer zonder charisma. Vier interlands, exit Ranieri: nog maar eens gewogen en te licht bevonden. De Thaise eigenaar/voorzitter Vichai Srivaddhanaprabha maakte zich geen zorgen: hij had voor de zekerheid goedkeuring gevraagd bij de monniken van de Tempel van de Gouden Boeddha in Bangkok…
IEDEREEN IS OVERAL
Op het trainingskamp in Oostenrijk kwam Ranieri onder de indruk van de samenhorigheid. Misschien, zo dacht hij, zit er wel meer in dan de eerste doelstelling: 40 punten halen en niet degraderen. Hij zag voetballers die veel beter waren dan hun verleden deed vermoeden. Rauw talent dat richting miste, maar samen een bijzondere mix zou kunnen vormen. Hij veranderde de tactiek naar een eenvoudige 4-4-2, en overtuigde de spelers ervan dat zij zonder elkaar niets voorstellen. Of, zoals Riyad Mahrez de kracht van het elftal omschreef: ‘Everyone is everywhere.’ Iedereen is overal.
Leicester City begon het kampioensseizoen met een 2-4-zege op Sunderland, meer dan vooraf gehoopt. Van de elf basisspelers van toen – Kasper Schmeichel, Ritchie De Laet, Robert Huth, Wes Morgan, Jeffrey Schlupp, Marc Albrighton, Andy King, Danny Drinkwater, Mahrez, Shinji Okazaki en Vardy – speelden er acht bijna elke minuut dat seizoen. Danny Simpson, Christian Fuchs en N’Golo Kanté bleken de ontbrekende puzzelstukjes en kwamen in de plaats van De Laet, Schlupp en King.
Op het eerste gezicht een succesformatie die per toeval leek ontstaan, maar in wezen het werk van de scoutingafdeling van de club én Ranieri, die een seizoen lang een ontwapenende indruk maakte en een kinderlijke blijheid uitstraalde. Eind april, op een zucht van de titel, keek hij samen met een journaliste van een televisiestation naar een filmpje van inwoners uit de stad.
Mannen, vrouwen, ouderen, jongeren, allochtonen, autochtonen. Ze hadden elk hun verhaal en opwinding, maar de gemene deler was dat zij allemaal een vorm van inspiratie haalden uit de prestaties en heldendaden van de mannen in het blauw. Het fragment werd afgesloten door een meisje dat haar hand op haar hart drukt en zegt dat Ranieri haar heeft laten inzien dat je altijd in je droom moet blijven geloven. Het is precies datgene wat de Italiaan een kleine negen maanden eerder tegen zijn spelersgroep zei.
Hij had hen duidelijk gemaakt dat het verschil tussen winnen en verliezen niet heel groot is. Een boodschap geïnspireerd op het gedicht If, een van Ranieri’s favoriete teksten van Rudyard Kipling, de schrijver van onder meer Jungle Book. Vandaar dat de Italiaan geëmotioneerd raakte en even niet goed wist wat hij moest zeggen.
Meer dan een voetbaltrainer is hij een bijzonder mens die niet helemaal past in de zwart-witwereld van het profvoetbal. Hij is eloquent, belezen en bescheiden en daarom een bijzondere en tegelijk verfrissende verschijning. Een paar weken ervoor was hij in tranen van het veld gelopen omdat hij moest denken aan het oude vrouwtje dat hij buiten het stadion had zien lopen in een Leicestershirt en de vreugde die de voetbalclub mensen geeft die nog nooit iets hebben gewonnen. Onbetaalbaar.
AFGESCHREVEN VOETBALLERS
De acteurs óp het veld dan. Stuk voor stuk nobody’s toen ze aan het seizoen begonnen, tien maanden erna kende de hele wereld hun verhaal. Jongens met een kras op de ziel, die weten wat verliezen is. Doelpuntenmachine Vardy was volgens zijn coaches bij Sheffield Wednesday te klein en werd weggestuurd. 24 goals! Volgend jaar verschijnt zijn autobiografische film, naar een scenario van Paul Tamasy en Eric Johnson, die voor hun script van The Fighter (2010) een Oscarnominatie in de wacht sleepten.
Spillepoot Mahrez had in het tweede elftal van Le Havre het plezier in het voetbal verloren en gokte op Leicester, dat nog geen half miljoen euro betaalde. Peanuts voor de pingelaar, die tot Speler van het Jaar in de Premier League werd verkozen. Vardy en Mahrez waren samen goed voor 41 doelpunten, slechts acht minder dan de volledige kern van het miljoenencollectief Manchester United.
Albrighton werd met een onvoldoende uit de opleiding van Aston Villa – zijn eerste voetballiefde – gegooid, terwijl Christian Fuchs bij Schalke 04 was afgeserveerd. Aanvoerder Wes Morgan had na zijn studie jarenlang ballen weg geknald op het tweede en derde niveau in Engeland en hield in zijn tweede seizoen in de Premier League moeiteloos Harry Kane, Sergio Agüero en Diego Costa van de bal. Verdedigende middenvelder Kanté was nooit in beeld bij de Franse profclubs en belandde vorig zomer via Caen in het King Power Stadium, waar Danny Drinkwater hem als The Rash omschreef: jeuk waar je maar niet van afkomt.
Afgeschreven voetballers die in een duidelijk spelsysteem een mentaal oersterk collectief vormden. Tot half december leek het op een uit de hand gelopen grap, met als hoogtepunt de reeks doelpunten van Jamie Vardy, maar daarna trok Leicester twijfelaars week na week over de streep. De voetbalwereld geraakte onder de indruk van die gekke, onorthodoxe ploeg. Eerst de eigen fans, daarna die van de andere clubs en vervolgens de rest van de wereld.
De club werd een horizon voor heel veel andere ploegen en voetballers die nooit opvallen. Leicester tart de verbeelding, het heeft de Premier League onevenredig op haar kop gezet, voor even dan. Juist op het moment dat de rijken alleen nog maar rijker dreigden te worden. Succes kon je alleen nog kopen – zoals Manchester City en Chelsea – maar naast papiergeld bestaat nog zoiets als hart en ziel. In die zin was Leicester City een geschenk voor de sport en een helder signaal naar de concurrentie. Geld is gemakkelijk, maar niet zaligmakend.
KWALITEITSVOLLE PIZZA’S
‘Claudio Ranieri moet 2015/16 koesteren en vooral voorbereid zijn op een Humpty Dumpty-achtige terugval’, verwoordde The Guardian het onderbuikgevoel in het Verenigd Koninkrijk. Media trokken de vergelijking met Blackburn Rovers, dat met topschutter Alan Shearer en een ambitieuze investeerder – staalmagnaat Jack Walker – vanuit de tweede klasse opklom en in 1995 kampioen werd. Vier jaar erna degradeerde Blackburn uit de hoogste afdeling, vorig seizoen moest het lang knokken om in de Championship te blijven. Wacht Leicester City een dergelijk scenario?
Met de transfer van N’Golo Kanté naar Chelsea verloor de landskampioen een van zijn belangrijkste schakels. Daarnaast werd de veelgeprezen Director of Football Steve Walsh weggekaapt door Everton, terwijl Ranieri’s assistent Craig Shakespeare zijn tijd tussen The Foxes en de nationale ploeg zal verdelen.
De grootste fout die Blackburn Rovers twee decennia geleden maakte, was verzuimen de selectie adequaat te versterken en naïef toe te kijken hoe de concurrentie een inhaalslag voorbereidde. Het algemene gevoel is evenwel dat de selectie van Leicester juist sterker is geworden, dankzij de middenvelders Nampalys Mendy (OGC Nice, 15,5 miljoen euro) en Bartosz Kapustka (Cracovia Krakau, 9 miljoen). Voor Ahmed Musa (CSKA Moskou, 19,5 miljoen) en Islam Slimani (Sporting Clube Portugal, 30 miljoen) brak Leicester tot twee keer toe het eigen transferrecord. Geen supersterren, maar zoals Ranieri het omschrijft: ‘Spelers met heart and soul.’
Vardy, doelman Schmeichel en Drinkwater tekenden nieuwe (lucratieve) contracten, Riyad Mahrez ging niet in op de paringsdans van Arsenal. Op Instagram verscheen zelfs een foto waarop Mahrez door eigenaar Srivaddhanaprabha plagend bij de oren wordt gepakt. ‘Not for sale‘, luidde het door de Thai toegevoegde bijschrift. Gevolg door Mahrez’ fictieve antwoord: ‘OK, boss!’ Gelukkig maar, besefte ook Ranieri, want een vertrek van de Algerijnse vleugelspeler zou een enorme impact hebben op het moreel van iedereen binnen de club, van de kantine tot in de kantoren nog altijd stevig verankerd in de East Midlands.
En afgezien van de gestegen prijzen voor de abonnementen hebben de fans het nergens beter. Vorig seizoen werd de Leicesteraanhang door de aanhoudende successen bij enkele thuisduels getrakteerd op gratis biertjes, terwijl de stad inmiddels evengoed befaamd is om de kwaliteit van de pizza’s – het favoriete menu van Ranieri en zijn manschappen.
Maar, weet hij ook: beter of even goed doen is vrijwel onmogelijk. In de voorbereiding kregen The Foxes tegen PSG (0-4) en Barcelona (2-4) telkens een pak slaag, de strijd om de Community Shield tegen Manchester United werd een nipte nederlaag (1-2), de seizoensstart was evenmin overweldigend.
In Manchester beloofden José Mourinho en Pep Guardiola dit seizoen The Greatest Football Show on Earth. Ook bij Chelsea, Arsenal, Tottenham en Liverpool is het vol gas. Dit seizoen zal Leicester City meer wedstrijden verliezen, beseft de Italiaan. Maar het verval zal beperkt blijven, beperkter dan Chelsea, dat vorig seizoen als kampioen op de tiende plaats finishte. De bookmakers zijn voorzichtiger geworden, maar ze achten de kans dat Leicester degradeert (14 tegen 1) nog altijd groter dan een tweede opeenvolgende titel, die 33/1 staat genoteerd…
DOOR SÜLEYMAN ÖZTÜRK, VINCENT OKKER EN CHRIS TETAERT – FOTO’S BELGAIMAGE
Vardy en Mahrez waren samen goed voor 41 doelpunten, slechts acht minder dan de volledige kern van Manchester United.
De Thaise eigenaar maakte zich geen zorgen over de aanstelling van Ranieri: hij had goedkeuring gevraagd bij de monniken van de Tempel van de Gouden Boeddha.
De bookmakers achten de kans dat Leicester degradeert nog altijd groter dan een tweede opeenvolgende titel.
