Jacques Sys, hoofdredacteur van Sport/Voetbalmagazine, ziet dat Kompany nog niet gebracht heeft wat men ervan had verwacht.
Het leek erop dat de Redder uit de hemel was neergedaald. Een haast niet in te dijken stroom van enthousiasme liep door de voetbalwereld land toen Anderlecht bekendmaakte dat het Vincent Kompany als speler-trainer had aangetrokken. Een gouden zaak voor het Belgisch voetbal, een meerwaarde voor de competitie en zeker voor Anderlecht dat nu, zo klonk het, gegarandeerd uit een diep dal zou kruipen. Zelfs de meest kritische volgers plaatsten amper nuances. Geen vragen over een man zonder trainerservaring, geen kanttekeningen bij de combinatie speler-trainer, geen opmerkingen bij de kwaliteit van de spelerskern. Maar het heilig geloof in een project: met voornamelijk jonge spelers fris en dartel voetbal brengen dat bij de stijl van huis past.
‘Kan Vincent Kompany nu eens echt uitleggen waar hij naartoe wil?’
Wat blijft daar nu van over, vier maanden na de zo bejubelde komst van Vincent Kompany? In de competitie werden al 26 spelers opgesteld, er wordt gezocht naar een puzzel die maar niet in elkaar valt. En voor de wedstrijd op Club Brugge haalde Kompany de eerder uitgerangeerde Adrien Trebel terug. Dan had je eigenlijk net zo goed Sven Kums kunnen houden, die nu bij KAA Gent weer zijn beste niveau haalt. Alleen val je dan een haast geïdealiseerd project af. Want, zo hoorde je toch, de nieuwe koers die is uitgetekend, heeft tijd nodig. Voorbeelden van buitenlandse clubs werden erbij gesleurd.
Kan Vincent Kompany nu eens echt uitleggen waar hij naartoe wil? Hij is zelfverzekerd en intelligent, krijgt intern amper kritiek, maar bij intelligentie hoort dat je jezelf af en toe analyseert. Doet Kompany dat? Staat hij wel eens voor de spiegel? Schatte hij zijn spelersgroep verkeerd in? Gooide hij jongeren te snel voor de leeuwen? Verkeek hij zich op de mentaliteit? Of op de spelers op wiens komst hij zelf aandrong? En hoe werk je aan het vertrouwen van spelers als je constant het elftal door elkaar gooit? Telkens weer andere spelers betekent anders denken en andere automatismen. En hoe komt het ook dat de fysieke mankementen die zich in de loop van de tweede helft openbaren niet weggewerkt worden?
Veel vragen zonder antwoorden. Want Kompany praat niet. Al zullen de vragen na de wedstrijd op Club Brugge nog luider weerklinken. Anderlecht werd op alle onderdelen weggeblazen. Opbouwen van achteruit is de basis in het voetbal waar Kompany naartoe wil, maar dat viel absoluut niet te zien. Sterker zelfs: die defensie vertoonde zeker de eerste 30 minuten hiaten, Hendrik Van Crombrugge waande zich in hetzelfde schietkraam als in zijn tijd bij Eupen. De doelman verhinderde een historische blamage. Terwijl Anderlecht in voorgaande wedstrijden bij momenten nog goed voetbal bracht, grossierde het nu in de slechte voorzetten. De donderpreek van Vincent Kompany na de verloren wedstrijd tegen Antwerp had geen enkel effect. Onduidelijk is het hoe je uit die impasse moet geraken. Hoeveel nieuwe spelers en transferperiodes zijn daarvoor nog nodig? En worden die dan wel goed ingeschat?
Imponerend om zien was het voetbal waarmee Club Brugge tegen Anderlecht in een zinderend stadion uitpakte. Nooit was het klassenverschil tussen beide ploegen zo groot. Philippe Clement had het na de wedstrijd over grote stappen die zijn groep heeft gezet, over het tempo en de hoge druk die werd ontwikkeld. Heel snel heeft hij zijn stempel op deze ploeg gedrukt, terwijl het de verwachting was dat dit even zou duren. Het is vreemd dat dit Club punten verloor tegen het zwakke Eupen en het met zichzelf worstelende KRC Genk.
Dat had ook met efficiëntie te maken. Ook tegen Anderlecht (en Galatasaray) bleek dat de afwerking ontbreekt. Te veel kansen werden de nek omgewrongen. Het is het volgend werkpunt van de trainer in een bouwproces dat nog volop bezig is.
