ZES MAANDEN GELEDEN WAS DE BRAZILIAANSE MIDDENVELDER KANU (24) NOG HET VIJFDE WIEL AAN DE WAGEN BIJ ANDERLECHT, VANDAAG DRAAGT HIJ DE KAPITEINSBAND. OF HOE HET TIJ KAN KEREN.
Kijk nu eens: we zitten hier met de aanvoerder van Anderlecht…
Kanu: (lacht) “Dat is een leuke verrassing, hé. Natuurlijk was Lucas Biglia er in de eerste oefenmatchen niet bij, maar toch geloofde ik mijn oren niet toen John van den Brom de kleedkamer binnenkwam en zei: ‘Jij zal mijn kapitein zijn.’ Ik vroeg hem: ‘Bent u daar zeker van? Normaal gezien is die armband voor Silvio Proto of Olivier Deschacht.’ Hij antwoordde: ‘Neen, ik geef die verantwoordelijkheid aan jou.'”
Denk je dat je die band gaat kunnen houden?
“Ik ga er alles voor doen. Als Lucas bij Anderlecht blijft, krijgt hij hem terug natuurlijk. Maar ik ben geen kleine jongen meer, ik draag al vier jaar het shirt van Anderlecht en ik ben klaar om mijn verantwoordelijkheid op te nemen.”
Het lijkt te klikken tussen jou en Van den Brom.
“Ja, het is een heel andere trainer dan Ariël Jacobs. Hij is heel open, hij wil dat we voetballen en het liefst offensief. Dat staat me wel aan. Sinds de eerste trainingen werkten we al met de bal. Ik voel me als een vis in het water en ik ben niet de enige. Ik voel dat er een grote solidariteit is in de groep wat de trainer betreft. Aan vertrekken denk ik dus helemaal niet meer. Hier zit een nieuwe Kanu.”
Waar liep het fout met Jacobs?
“Ik heb het gevoel dat hij nooit vertrouwen heeft gehad in mijn werk. Ik had de indruk dat ik hard trainde, maar blijkbaar deelde hij die mening niet. Hij vond dat ik er met mijn hoofd niet bij was. Nu, helemaal fout was dat niet. De gezondheidstoestand van mijn moeder hield me bezig en ik had soms moeite om me te concentreren op mijn spel. Godzijdank heb ik de kracht gevonden om terug te vechten. Na de winter ben ik nog harder gaan werken. Zes maanden lang heb ik fysiek afgezien bij Mario Innaurato. Maar dan nog heb ik geduld moeten oefenen. Ik stelde namelijk vast dat er voor mij niks veranderde. Op den duur werd ik gelaten: ik vroeg me af waarom ik nog inspanningen deed aangezien het toch altijd dezelfde elf waren die speelden.
“In de tweede match van de play-offs is de déclic er dan toch gekomen. Jacobs heeft me toen een kans gegeven. Die heb ik met beide handen gegrepen. Ik had zes maanden niet gespeeld en die play-offwedstrijden hebben dan alles veranderd. Zo heb ik nog een actieve bijdrage kunnen leveren aan het behalen van de titel.”
En zeggen dat Anderlecht je in januari nog wilde verkopen. Alleen Terek Grozny zou toen geïnteresseerd geweest zijn…
“Wat zou ik in Tsjetsjenië gaan doen? Dat is nog verder van Brazilië dan België. Daar zou de communicatie nog stroever verlopen.”
Hoe gaat het ondertussen met je moeder?
“Veel beter. Door diabetes was ze bijna een oog kwijt, maar gelukkig hebben ze dat oog kunnen redden. Sindsdien ben ik gerustgesteld. Het waren verschrikkelijke maanden. De afstand maakte mijn ongerustheid nog erger. Weten dat je moeder pijn lijdt en dat je je op 10.000 kilometer van haar bevindt, dat is onleefbaar. Ik had nog maar één idee in mijn hoofd: naar Brazilië terugkeren. Ik wou het voetbal achter me laten. Mijn makelaar heeft me op andere gedachten gebracht. Hij heeft me doen inzien dat het voetbal mijn toekomst is. Als ik mijn moeder én het voetbal verloor, zou ik helemaal in de put zitten. Dat was een goeie raad.”
Wie heeft zich over je moeder ontfermd? Je vader?
“Mijn vader? Ik weet niet waar die uithangt. Ik praat liever niet over hem, dat is te delicaat. Neen, mijn broers en mijn zussen zaten aan het bed van mijn moeder.”
Tot slot, wat verwacht je van dit seizoen?
“Eerst en vooral: meer spelen dan vorig seizoen. En helpen om de doelstellingen van de club te bereiken. In de eerste plaats natuurlijk de kwalificatie voor de poules van de Champions League. Daar wacht Anderlecht al vier jaar op. Door de CL-overwinning van Chelsea zullen we wel nog een voorronde moeten spelen. Dat was niet voorzien, maar we zullen het maximum doen. We weten nu ook dat de kampioen van volgend seizoen rechtstreeks naar de CL-poulefase gaat. En dit keer onvoorwaardelijk. Het pakken van de titel is dus, nog meer dan het afgelopen jaar, ons tweede doel. En hopelijk met attractief voetbal. Dat ontbrak vorig seizoen toch een beetje, moeten we toegeven.”
DOOR DANIEL DEVOS
