5 september 1980 – Kortrijk – Voetballer bij Trabzonspor (Turkije)

“Ik ben altijd vrij rustig en nuchter, zowel naast als op het veld. Toen ik een telefoontje kreeg van een Turkse manager met de vraag of Trabzonspor mij interesseerde, was mijn vriendin eigenlijk veel enthousiaster dan ik om af te komen. Turkije, zon, strand, vakantiegevoel. Ik stond niet echt te springen, want ik amuseerde mij bij Antwerp en Turkije is ver, een heel andere cultuur, een andere taal. Niet dat ik ertegen opzag, maar ik studeerde ook nog en het was niet evident om dat zomaar stop te zetten. Maar van de andere kant besefte ik ook wel dat dit een mooie kans was, een unieke ervaring die ik zeker moest meepakken.

“Trabzonspor is een topploeg in Turkije en speelt elk jaar Europees voetbal. Als je dan ziet waar ik vijf jaar geleden stond, in vierde klasse, heb ik toch een enorme weg afgelegd. Zeker omdat ik altijd zo rustig en nuchter ben geweest. Bij de jeugd was het zelfs nooit mijn ambitie om profvoetballer te worden. Ik wou het natuurlijk wel, maar ik ging er niet van uit dat het zou gebeuren. Toen Antwerp mij contacteerde, was ik verrast – net als toen Trabzon belde – en blij dat ik de kans kreeg. Ik voetbalde vóór Antwerp bij SV Waregem, waar ik van de duiveltjes tot de eerste ploeg in vierde klasse heb gespeeld. Van daar naar eerste klasse bij Antwerp, profvoetbal en op kot gaan wonen op je twintigste was op zich ook al een grote stap.

“Ik voetbal heel graag, maar voor mij is voetbal niet het belangrijkste. Eens de wedstrijd of de training gedaan, kan ik dat makkelijk van mij afzetten. Ik ben een speler die tactisch wel redelijk verstandig is, maar alles zo simpel mogelijk houdt. Het Turkse voetbal is wel iets anders dan het Belgische. Ze willen hier eigenlijk het liefst allemaal zelf een schitterende actie maken, zelf de voorzet geven en zelf nog scoren ook ( lacht), terwijl ik van nature helemaal anders ingesteld ben. Ik zou meteen de bal afgeven als een ander er beter voorstaat. Maar door op dezelfde manier te blijven spelen is mijn inpassing toch probleemloos verlopen.

“Het lastigste was wel twee dagen voor de wedstrijd al op afzondering gaan, ook voor Ine, mijn vriendin. Als je hier een paar maanden samen bent, word je, geloof ik, verondersteld te trouwen. Ze vragen dat ook vaak, waarom wij na zeven jaar nog niet getrouwd zijn ( lachje). Maar voor ons Europeanen is dat geen probleem. We hebben nog tijd. Ine is wel een belangrijke schakel in mijn carrière : had zij het niet zien zitten, dan zou het moeilijker gaan voor mij. Ze probeert hier werk te zoeken, wat niet simpel is, en er het beste van te maken. Sterk, vind ik. Zij zal misschien wel iets meer ondernemen en zich sneller zorgen maken, maar dan ben ik er om haar gerust te stellen ( lachje). Ik maak mij niet snel druk of ongerust.

“Turken zijn heel vriendelijk, gastvrij en behulpzaam. Ik kwam goed overeen met Bernd Thijs en het is jammer dat hij weg is, maar of er hier nu een of meer Belgen zitten, het blijft het buitenland. Door meer in het buitenland te zitten besef je hoe goed we het in België hebben, hoe goed alles er geregeld is. Maar ik zou er niet mee inzitten om als volgende club in Duitsland of Portugal te gaan voetballen. We hebben er van in het begin voor opengestaan, de aanpassing is dus vrij vlot verlopen. Trabzon ligt duizend kilometer van Istanboel, dat vergelijkbaar is met een Europese stad. Maar Trabzon is een kleine gesloten gemeenschap. De meeste vrouwen lopen met een hoofddoek rond en spelers zijn grote vedetten waarover veel wordt geroddeld. Ben ik ergens gaan eten, dan weet de trainer het de volgende dag al.

“Dat ze constant over je schouder meekijken, dat trekt mij minder aan. In de stad voel je alle blikken op je gericht en hoor je voortdurend je naam of ze nemen ineens een foto met hun gsm. Sommige mensen hebben die aandacht graag, maar voor mij was dat in het begin zelfs heel lastig. Die aandacht, dat onrustige, is niet wat ik zoek, maar de sfeer tijdens de wedstrijden is wel echt fantastisch. Als je dan op het veld komt, kijk je eerst toch efkes rond. Dan voel je de adrenaline.”

door Raoul De Groote