Houd Kassandra Missipo (21) maar in de gaten. Red Flame, sterkhouder van KAA Gent Ladies, verkozen tot beste speelster van onze Super League. Naast het veld blijkt de studente communicatiemanagement bovendien even snedig als erop.
Het voorbije jaar werd haar naam ons verscheidene malen ingefluisterd als the next big thing in het Belgische vrouwenvoetbal. Of zoals Tamara Cassimon, assistent-trainer bij de Red Flames, het verwoordde: ‘ Kassandra Missipo heeft alles om een rolmodel te zijn voor de volgende generaties voetballende meisjes.’ Bakken talent, een multiculturele achtergrond én een stralende persoonlijkheid.
Dat laatste blijkt ook bij onze eerste ontmoeting, op een druilerige maandagnamiddag in de cafetaria aan de oefenterreinen van de KAA Gent Ladies in Wondelgem. Doorgaans houdt een journalist zijn wat ‘moeilijkere’ thema’s voor later in een interview, maar Kassandra Missipo heeft geen opwarmingsronde nodig. Kassie neemt meteen zelf de regie in handen, net zoals ze dat op het middenveld bij de Belgische nationale ploeg en bekerhouder KAA Gent Ladies doet. Na nog geen vijf minuten gaat het al over racisme en seksisme in het voetbal.
In september werd de Red Flame door VRT-presentatrice Danira Boukhriss gevraagd in haar praatprogramma Vandaag. Om er naar aanleiding van de racistische incidenten met Romelu Lukaku in Italië te getuigen over haar eigen ervaringen rond dat thema. ‘Ik moet heus niet altijd op de voorgrond staan’, vertelt Missipo daarover. ‘Als ik niets kan bijdragen tot een debat of als het onderwerp mij niet boeit, zwijg ik liever. Maar in de show van Danira wilde ik mijn mening wel eens kwijt, zeker omdat ik het allemaal zelf heb meegemaakt. Het is belangrijk dat er over racisme in de sport wordt gesproken, want daar wordt nog steeds te laks over gegaan.
Sinds mijn overstap naar het vrouwenvoetbal word ik veel minder geconfronteerd met racisme. Ik heb de indruk dat het vooral in het mannenvoetbal een probleem is.’ Kassandra Missipo
‘Al op jonge leeftijd werd ik voor makak uitgescholden. Of hoorde ik zeggen: ‘Haal die zwette daar eens af!’ Of ‘Ga maar wat in de bossen lopen, daar loop je beter.’ Als kind aanhoor je zulke dingen zonder te reageren, omdat je niet beter weet. Maar ik ging wel al wenend naar huis. Als ik daar thuis over vertelde aan mijn mama, legde ze uit waar dat soort uitspraken vandaan kwam. En dan begin je daarover na te denken. Eigenlijk besef je pas op latere leeftijd welke impact zulke ervaringen kunnen hebben. Het heeft mij gevormd als mens: ik kan met tegenslagen om en haal nu motivatie uit die ervaringen. De drang om te bewijzen dat ‘ die makak’ het wel verder heeft geschopt dan diegene die langs de lijn staat te roepen.
‘Nog te vaak hoor je dat we daar maar tegen moeten kunnen, dat het allemaal niet zo kwetsend bedoeld is, maar die redenering begrijp ik niet’, gaat Missipo verder. ‘Er eens kort een gesprek over voeren en verder alles bij het oude laten, zal ons niet vooruithelpen. Ik moet wel zeggen dat ik sinds mijn overstap naar het vrouwenvoetbal veel minder geconfronteerd word met racisme. Nochtans ben ik een van de weinige speelsters met een kleurtje in onze hoogste afdeling. Ik heb de indruk dat het vooral een probleem is in het mannenvoetbal.’
Wat vind jij dat men zou moeten doen bij racistische spreekkoren tijdens een wedstrijd?
Kassandra Missipo: ‘In feite reageer je best onmiddellijk. Door de match stil te leggen én door streng te straffen. Mensen die zulke zaken roepen, zijn geen supporters, dus horen ze ook niet in een stadion. Het woord zegt het zelf: to support, iemand steunen. Stewards zouden meteen moeten optreden en diegene die roept buitenzetten.’
Je bent een geëngageerd iemand, zo heb je je ook al ingezet voor campagnes rond homoseksualiteit en vluchtelingenwerk.
‘Het is maar doordat ieder zijn steentje bijdraagt, dat we iets kunnen veranderen. Leeftijd is daarbij niet van tel; kijk maar naar Greta Thunberg. Ik probeer dat engagement wel op mijn eigen manier in te vullen, door er een ludieke twist aan te geven. Ik zal bijvoorbeeld zelf lachen met het woord pot. ‘
Is ook daar de grens tussen humor en kwetsend niet flinterdun? Hoe bepaal je de limiet?
‘Veel hangt af van de context. Wanneer je iets als kwetsend ervaart, moet je dat zeggen. De kleedkamer van Gent Ladies is een veilige omgeving, waar niemand iets geeft om je seksuele geaardheid. Maar als iemand die ik niet ken mij pot noemt, zeg ik die wel een beetje te dimmen.’
Voel je dat de voetbalwereld je graag in die functie van rolmodel duwt?
‘Ik voel dat, ja, maar daarom claim ik die nog niet. Ik ben nu bezig aan mijn vijfde jaar bij de Gent Ladies – wat eigenlijk mijn eerste vrouwenploeg is – en de ploegmaats steunen mij door dik en dun. Nu ik wat meer aandacht krijg, zijn ze heel enthousiast in mijn plaats. Dat maakt deze ploeg zo mooi: one team, one family. Dat is echt zo. Ik heb bij de jeugd ook tests gedaan bij Club Brugge en Anderlecht, maar hier voelde ik me meteen thuis.’
Bewondering voor de VS
Je hebt tot je zeventiende bij de jongens van TK Meldert gespeeld. Dat is lang…
‘Ja, maar ook daar zat ik in een uitstekende groep. Ik was gewoon een van hen. Niemand hield zich in, dat vond ik zo mooi. Er werden wel eens plaagstoten uitgedeeld, maar als ik op het veld aangepakt werd, waren zij de eersten om mij te verdedigen. Zo lang bij de jongens spelen, zie ik nog steeds als een voordeel, het heeft mij veel bijgebracht: je leert er je mannetje staan, naast het veld – met die racistische uitspraken – en ook op het veld, als ik in duel moest gaan. Alleen was er op een bepaald moment toch het besef dat de fysieke verschillen te groot werden.’
Hoe ben je aangestoken door de voetbalpassie? Familie of vrienden?
‘Vanuit mijn kamertje zag ik de voetbalvelden van Asse-Terheide, ik kon uren kijken naar de matchen die daar bezig waren. Het spel fascineerde me mateloos. Alles draaide om voetbal, overal waar ik kwam: school, grootouders, vrienden… Op mijn vijfde heeft mijn moeder dan eens een bal gekocht en nadien laten meetrainen bij Asse-Terheide. Vanaf daar is het nooit meer gestopt.’
Kijk je veel naar voetbal?
‘Neen. En eigenlijk weet ik er ook niet veel van. Vraag mij geen spelersnamen… Ik wil gewoon zelf op een veld staan. Het WK voor vrouwen vorige zomer probeerde ik wel zoveel mogelijk te volgen. Het enthousiasme daarrond deed me veel plezier.
‘De Amerikaanse vrouwenploeg dwingt bij mij veel bewondering af. Dat is hoe vrouwenvoetbal hoort te zijn: de aandacht die het krijgt, de omkadering, het spelniveau. Ik heb dat mogen ondervinden toen we er begin dit jaar een oefeninterland tegen speelden, voor 20.000 supporters in LA. Echt een eyeopener. Soms denk je dat je goed bezig bent, maar sinds die ervaring in de VS, waar we 6-0 verloren, besef ik dat ik nog een weg af te leggen heb.’
De Amerikaanse vrouwen zijn voortrekkers in het debat rond equal pay. Vind jij dat vrouwelijke internationals evenveel moeten betaald worden als de mannelijke? Of mag er rekening gehouden worden met economische return?
‘Iedereen gelijk! Vrouwen doen er evenveel voor als mannen. Dikwijls zelfs meer, omdat ze daarnaast nog moeten werken of studeren. Bij Gent zijn we allemaal semiprof. Dat geldt ook voor de omkadering. Ik denk dat er in heel België geen enkele speelster is die enkel leeft van het voetbal. Zolang ik studeer, kan ik dat opvangen, maar later zal het financiële belangrijker worden. Zeker voor vrouwen die een gezin willen starten, of een huis willen kopen, is die combinatie met voetbal bijna onmogelijk.’
Beschouw jij voetbal nu als een beroep of nog steeds als een passie?
‘Het blijft in de eerste plaats een passie, maar ik ben er nu wel professioneler mee bezig. Zeker sinds ik wat meer aandacht krijg van supporters, speelsters en media. Ik moet meer opletten bij wat ik doe en zeg. Het nonchalante zal altijd wel een deel van mij blijven, maar dat betekent niet dat ik er niets aan doe om zo ver mogelijk te geraken. Al op mijn vijfde had ik maar één beroep in gedachten: profvoetballer worden. Zoals Cristiano Ronaldo en Ronaldinho in volle stadions kunnen spelen.’
Al op mijn vijfde had ik maar één beroep in gedachten: profvoetballer worden.’ Kassandra Missipo
Als speelster bent je eerder het type dat veel draaft en duels aangaat.
‘Altijd zo geweest. Ik wil overal zijn. Soms zeggen ploegmaats zelfs: Kassie, stop nu eens met lopen. ( lacht) Ze moeten mij soms aan de lijn houden. Ik word een pitbull genoemd… en dat vind ik een compliment.’
Je bent al vergeleken met Axel Witsel of Marouane Fellaini. Kennen de Rode Duivels jou eigenlijk?
‘Soms kruisen we hen in het hotel in Tubeke. Romelu Lukaku is een schat van een man. Zo een goed hart! Ze zeggen allemaal ook altijd vriendelijk goeiedag, hoor. Met Kompany heb ik eens een babbeltje gemaakt, ik vond het superlief dat hij zich toen voorstelde met: ‘Hallo, ik ben Vincent Kompany.’ ( lacht) Ja, dat wist ik wel!’
Zit er nog veel rek op de Red Flames? Jullie staan nu achttiende op de wereldranglijst.
‘Zeker. Er zit zoveel talent in de ploeg. Kijk maar naar de namen van de clubs waar onze internationals spelen. In Italië, Engeland, Frankrijk. We hebben na het gemiste WK even een dipje gekend, maar nu gaan we weer in stijgende lijn. De KBVB heeft recent ook een meeting gehouden om te tonen wat hun plannen zijn met het vrouwenvoetbal. De toekomst oogt mooi voor onze komende generaties.’
KAA Gent of buitenland?
Het buitenland is ook niet zaligmakend. Financieel maakt het soms weinig uit.
‘ Janice Cayman bij Lyon en Tessa Wullaert bij Manchester City, dat is de top. De verhalen die zij vertellen, daar leer je veel van. Ze brengen hun ervaring mee naar de nationale ploeg – ook op tactisch vlak. Maar het klopt dat sommige klinkende clubnamen niet altijd voor professioneel vrouwenvoetbal staan. Liverpool bijvoorbeeld, waar Yana Daniëls nog gespeeld heeft. Bij Gent trainen we nu zes keer per week, dat geeft ons een voorsprong op de rest en dat is ook interessant als je de stap naar het buitenland wil zetten.’
KAA Gent Ladies won vorig jaar de beker en werd tweede in de reguliere competitie. Dit jaar gaan jullie vol voor de titel?
‘We begonnen het seizoen met een 6-0-nederlaag tegen Standard, maar dat was een accident de parcours. We hebben een nieuwe ploeg, een nieuw systeem, dat vergt een beetje aanpassing. Anderlecht, Standard, Genk en wij zijn het beste gewapend voor de titelstrijd. Ik zie veel talent lopen bij ons. Club Brugge komt er nu gelukkig weer bij, maar zij zullen nog een jaar nodig hebben om zich te ontwikkelen, denk ik.’
Er zijn slechts zes teams in de Super League. Hoe vervelend is dat?
‘Heel ambetant. Een volwaardige competitie is het eigenlijk niet. Jammer dat die BeNeLiga afgeschaft werd ( in 2015, nvdr). Nederland stond toen veel verder dan wij. Nu zou het veel evenrediger verdeeld zijn. We kunnen elkaar alleen maar versterken.’
Vormen jullie bij KAA Gent één familie of staat de vrouwenafdeling toch los van de rest?
‘Eerlijk: wij zijn twee afzonderlijke werelden. We trainen hier in Wondelgem, nooit in Oostakker. Het enige wat wij delen, is het logo. Ik heb nog te vaak het gevoel dat ze ons als last zien en niet als investering met potentie. Sommige voetballers komen wel eens kijken, zoals Renato Neto vorig seizoen, maar bij de meesten merk je weinig interesse.
‘Wij zijn wel fier op de mannen. Vorig seizoen zijn we met een ganse bende naar Brussel getrokken voor de bekerfinale en we zitten vaak in de Ghelamco Arena. Sommige van onze speelsters zijn echte Buffalo’s, maar ik zen van Brussel, hè. ‘
Je bent na dit seizoen einde contract bij KAA Gent. Al een idee wat er nadien volgt?
‘Ik concentreer me eerst op dit seizoen, maar ik ben dan afgestudeerd ( communicatiemanagement aan de Arteveldehogeschool, nvdr) en dan is een stap naar het buitenland zeker een optie. Ik werk samen met 11 One, die ook het management doen van Tessa Wullaert. Maar ik moet niet per se weg bij Gent, want ik heb het hier heel erg naar mijn zin.’
Eerst verbannen, dan omarmd bij de Red Flames
In juli 2017, in aanloop naar het EK in Nederland, werd Kassandra Missipo uit de selectie van de Red Flames gezet omdat ze tussen twee stages door in een tentje was blijven overnachten tijdens de Keizer Karel Cup – een voetbaltoernooi in Gent. De verwijdering zorgde voor een kleine rel tussen KAA Gent – waar ze de sanctie overdreven vonden – en de KBVB. Het incident bleek een scharniermoment in de carrière van de jonge Red Flame.
‘Eens met je hoofd tegen de muur lopen, kan je helpen om de ogen te openen’, blikt Missipo terug. ‘Al laat ik liever in het midden wie nu gelijk had in die kwestie. Dat voorval heeft me geraakt en was een belangrijke les. Uiteindelijk kan je misschien zelfs stellen dat het goed was dat ik niet meeging naar dat EK. Ik heb moeten knokken voor mijn plek.’
De zaak werd ondertussen uitgepraat met bondscoach Ives Serneels. ‘We hebben dat allebei achter ons gelaten. Zo bekijken we het ook bij de Flames: elke selectie begin je met een schone lei. Je moet je constant bewijzen. We werken nu met eenzelfde doel voor ogen: kwalificatie voor het volgende EK, in 2021. ‘
Missipo is nu als nummer zes voor de verdediging een vaste waarde bij de Red Flames. ‘En dat doet deugd na die tegenslagen’, zegt ze. ‘Het is een bevestiging dat je goed bezig bent. En het geeft zin naar meer. Ik wil steeds een betere versie van mezelf worden.’
