Wat is de meest ophefmakende uitslag van de afgelopen weekend gespeelde kwalificatiewedstrijden voor het WK ? De kleine maar onherstelbare nederlaag van Oranje in Ierland ? De 3-1 in Reykjavik waarmee de Tsjechen hun kansen op kwalificatie zien slinken ? De nieuwe draw van de Schotten op eigen veld in de groep met de Rode Duivels ? De thuisnederlaag – de eerste in 16 jaar – van de Verenigde Staten thuis tegen Honduras, dat onlangs ook al Brazilië vloerde ? Neen, de 1-5 van de Engelsen in München plaatst al de rest in de schaduw.
Onze voorspelling dat de WK-uitslagen die van de oefenwedstrijden totaal kunnen weerleggen, kon niet beter uitkomen. Als dat nu ook nog bevestigd wordt door de ploeg van Robert Waseige woensdag tegen Schotland, dan zien de zaken er niet al te slecht uit voor de Belgen. Maar niet vergeten dat op dit moment Kroatië in groep 6 de grote favoriet is. Velen dachten dat de wat ouder wordende ploeg de bronzen medaille van Frankrijk ’98 niet zou kunnen bevestigen. Maar Prosinecki en co haalden al een punt in Brussel en deden nu in Glasgow hetzelfde. En de vermoedelijk beslissende wedstrijd tegen de Rode Duivels – als die winnen tegen Schotland – spelen ze komende maand thuis in Zagreb.
Bestaat er nog hoop voor de Belgen, voor Oranje is zelfs de mogelijkheid om als tweede te eindigen zo goed als uitgesloten. Een paar weken geleden leverde de ploeg van Louis van Gaal in Londen een demonstratie van vloeiend en efficiënt combinatievoetbal waardoor het zelfvertrouwen van spelers en coach met het oog op de wedstrijd in Dublin stilaan evolueerde naar een vorm van onoverwinnelijkheidsgevoel. De wat simplistische redenering hoe meer aanvallers op het veld, hoe meer kansen er worden afgedwongen en hoe meer er dus wordt gescoord, werd in Lansdowne Road nog maar eens ontzenuwd. Op een bepaald ogenblik stond Oranje met zes specifieke aanvallers op het veld. Tegen een tot tien man herleid Ierland leidde dat alleen maar tot stapelvoetbal voor het Ierse doel. Waar bevonden zich toen de vleugelspelers die over de jaren heen altijd de sterkte van de Nederlandse teams hebben gemaakt ?
Intussen leeft voetballend Engeland op een wolk. Het was van 1965 geleden dat er nog eens in Duitsland werd gewonnen en in 61 kwalificatiewedstrijden had de Mannschaft maar één keer thuis (tegen Portugal) verloren. Hoewel Duitsland niet altijd indrukwekkend voetbalde, had het in groep 9 al vijf keer gewonnen en alleen in Finland (wel, wel) gelijkgespeeld. Na wat tegen Engeland gebeurde, lijkt de Duitse ploeg teruggevallen op het povere niveau van de pijnlijke uitschakeling op het EK vorig jaar. Duitsland heeft nog weinig voetballers van topklasse. Als Memeth Scholl er niet bij loopt, is er geen spelmaker van niveau aanwezig. Meer dan gelijk welk ander land, lijdt Duitsland onder de massale invoer in de clubs van buitelands talent. Het was pijnlijk om aan te zien hoe hulpeloos de Duitsers op bepaalde momenten achter een ongrijpbare bal moesten aanlopen.
Er zal nu ook wel een einde komen aan de hardnekkige kritiek van enkele onverbeterlijke Britse fanatici ten overstaan van de Zweedse coach Sven-Göran Eriksson. Hij nam het Engels team van Kevin Keegan over na de 0-2 vorig jaar tegen Duitsland op Wembley. En hopelijk blijft Michael Owen nu een tijdje gespaard van blessureleed, zodat hij definitief kan uitgroeien tot wat hij al lang beloofde te worden : de makkelijkst scorende spits ter wereld.
door Mick Michels
