De Red Lions hebben zich de tanden stukgebeten in de finale van hun toernooi in Boom: het werd 1-3 tegen Duitsland. Toch heeft het Belgische hockey een droomweek achter de rug.
Het bleek dus net te mooi om waar te zijn, dat België op één week tijd twee keer van olympisch kampioen Duitsland zou kunnen winnen. Tijdens een magisch toernooibegin werd de Mannschaft nog met 2-1 opzijgezet. In de finale maakten de Duitsers hun reputatie wel helemaal waar: solide, vastberaden en krachtig.
Even werd Duitsland aan het wankelen gebracht, maar in de tweede helft nam het zelf het heft in handen. Het volstond om de hoop van 8000 ontketende zwart-geel-rode fans te kelderen. Naar het beeld van Simon Gougnard, die in een fel duel op het middenveld zwaar geraakt werd en groggy achterbleef, hebben de Red Lions de harde wet van de sterkste ondergaan in een collectieve sport op het allerhoogste internationale niveau.
“Dat klopt, maar ik wijs er toch op dat deze finale in de kleinste details beslist is”, drong coach Marc Lammers aan. “Er was het uitvallen van Simon, waardoor we minder wisselmogelijkheden hadden op het middenveld. Er waren bovendien ook enkele betwistbare arbitrale fases die absoluut niet in ons voordeel uitvielen. Ik denk daarbij aan een strafcorner die het hele stadion gezien had, maar toch niet gefloten werd. En dan was er dat verschrikkelijke schot van Sébastien Dockier dat bij 1-2 op de lat spatte….”
Een uurtje nadat Duitsland de Europese beker in de lucht had mogen steken, was er van bitterheid geen sprake bij de Nederlandse tacticus. Hij wilde het liever hebben over de enorme publiciteitscampagne die zowel de Red Lions als de Red Panthers afgewerkt hebben.
“Naast ons sportieve succes is mijn grootste voldoening dat het hockey zich deze week van zijn beste kant heeft laten zien aan een groot publiek. De wedstrijden werden live uitgezonden op grote tv-kanalen en ook andere media waren massaal aanwezig. Dat is fantastisch voor de sport. En het publiek in Boom? Zelfs als Nederlander ben ik er trots op! Waarom er zo veel enthousiasme is? Ik heb gemerkt dat er in België, wat teamsport betreft, de afgelopen jaren weinig internationale uitschieters geweest zijn. Daarnaast is het gastheerschap van een Europees kampioenschap niet aan iedereen gegeven. Tenzij in Nederland dan, waar we het zodanig gewend zijn dat het publiek er te bekend mee is, zelfs wat blasé…”
Het lichaam gesloopt, de geest op. Na negen jaar van intense inspanningen en emoties met de Red Lions, kondigde Je-rome Dekeyzer (29) na afloop van de finale tegen Duitsland zijn afscheid aan. “Er is geen mooier moment om te stoppen dan voor dit prachtige publiek, vertelde de speler van het plaatselijke Braxgata. De Brusselaar nam deel aan twee Olympische Spelen (Peking en Londen). Zijn clubgenoot Xavier Reckinger (29), viceaanvoerder en ook al zo’n icoon van het Belgische nationale team, had eerder laten doorschemeren dat Boom ook voor hem wel eens het einde zou kunnen zijn. Zondagavond hield hij die voorspellingen nog even af, hij wilde tijd nemen om alles te laten bezinken. Het was vooral zijn overvolle agenda – Reckinger leidt ook de jongeren op bij Braxgata – die de Antwerpse verdediger de afgelopen maanden parten speelde.
Een verhaal van net niet
Voor de Red Panthers was de halve finale het doel en dat doel werd bereikt. Maar het beeld dat ons van dit EK hockey zal bijblijven, is dat van een groep speelsters en een technische staf die collectief met tranen in de ogen achterblijven. Net geen medaille, na de kleine finale tegen Nederland (1-3). Spijt overheerste, vanwege betwistbare fases (het afgekeurde doelpunt van Jill Boon, enkele groene kaarten die de Nederlandse profs misschien wel hadden moeten krijgen), na wat opnieuw een knappe teamprestatie was. Flashback naar de halve finale: op 90 seconden van het einde lag de weg naar de finale wijd open voor het jonge team van coach Pascal Kina. Het draaide uit op een ontgoocheling: 2-2 en uitgeteld na dramatisch verlopen shootouts (0-2). “We mogen trots zijn op ons parcours”, vertelde aanvoerster Charlotte De Vos. “Wat een lange weg de afgelopen jaren, alleen al lichamelijk…” Fysiek en geestelijk volledig leeg gespeeld, wilden de Red Panthers zich enkele dagen de tijd geven alvorens de balans van hun succesvolle EK op te maken. “Nu is het te vroeg”, zuchtte Emilie Sinia die, als ze zich niet ten dienste stelt van het nationale elftal, leerkracht lichamelijke opvoeding is. “We hebben zelfs geen kracht meer over om te gaan feesten. Het zal voor een andere keer zijn…”
De klap zal snel verwerkt zijn door deze jonge groep die, zeker met speelsters als de talentrijke Barbara Nelen (KHC Dragons) en de onberispelijke Anouk Raes (Pinguoin), in de toekomst nog grote momenten gaat beleven. De Red Panthers maken tegenwoordig deel uit van de allerbeste landen op de planeet, en voor minder dan een medaille zullen ze niet afreizen naar de wereldbeker in Den Haag (2014) of naar de Olympische Spelen in Rio (2016).
Staat Pascal Kina dan nog steeds aan het hoofd van dit hechte team? “Dat is een goede vraag”, antwoordde de Gentenaar enigszins raadselachtig na zijn laatste persconferentie in Boom. De charismatische coach heeft in het verleden al verbluft met enkele radicale keuzes, zoals die om de nationale beloften en titelhouders de Watducks telkens te verlaten op een hoogtepunt. Of de beslissing om Sofie Gierts, meervoudig speelster van het jaar, uit de selectie te weren. Omdat alles in het teken moest staan van beschikbaarheid, groepsgeest en de wil om vooruit te gaan. Boom zal op zijn minst volstaan hebben om ‘de zaak-Gierts’ voor eens en voor altijd te begraven. Destijds bleek het een mooie brok voor de niet-ingewijde pers, met een ongezonde, opgeblazen sfeer rond de Red Pan-thers tot gevolg. Het was de keuze van een jonge kern met veel potentieel, boven die voor de duidelijke kwaliteiten van één enkel element, hoe gereputeerd ook. ?
DOOR ALEXANDRE CHARLIER – BEELDEN: IMAGEGLOBE
“Het publiek in Boom? Zelfs als Nederlander ben ik er trots op!” Marc Lammers
