De vele levens van Lommelspits Mirek Waligora : voetballer, politicus en nieuw Belgisch staatsburger.
Lommel beleeft een boerenjaar. De Limburgse club heeft de degradatie perfect opgevangen, in tweede klasse overvleugelt het de concurrentie. De titel is bijna een feit, nu de ploeg van Harm van Veldhoven een (bijna) onoverbrugbare kloof uitbouwde met eerste achtervolger Turnhout. Vanavond hebben de Noord-Limburgers een andere belangrijke afspraak op het programma staan. In een ouderwetse derby staat Lommel oog in oog met gouwgenoot RC Genk, met als inzet een plaats in de finale van de Coca-Cola Cup. Andere eersteklassers – Eendracht Aalst, La Louvière, Lokeren – gingen Genk voor en kwamen van een kale reis thuis. Lommel is weer de hel van het Noorden.
Een van de sterkhouders dit seizoen is de Pool Mirek Waligora (31). De kleine aanvaller had het afgelopen jaar meerdere redenen om te feesten : er was niet alleen op 30 november de geboorte van zijn zoon David, op 14 juni verkreeg hij ook de Belgische nationaliteit. Klap op de vuurpijl vormde zijn verkiezing tot Lommels gemeenteraadslid op 8 oktober. Een ontdekkingstocht door de vele levens van de minzame balkunstenaar.
De nieuwe Belg
Waligora : “Ik was einde contract. Als ik ooit in Griekenland of Spanje wil spelen, moest ik door de buitenlandersbeperking EU-burger zijn. Dat was, op aanraden van enkele makelaars, mijn eerste gedachte.
“Mijn vrouw Jolanta voelt zich hier heel goed thuis. Na zeven jaar heeft ze hier al meer vriendinnen dan in Polen. Zij wil hier absoluut blijven. Ons kindje heeft zelfs direct de Belgische nationaliteit gekregen. Dat gebeurde eerder per toeval, zodat ik zelf naar de Poolse ambassade heb moeten bellen om hem ook de Poolse nationaliteit te geven. Ik stond erop dat hij de dubbele nationaliteit had, omdat hij dan op zijn achttiende zelf de keuze kan maken. Maar binnen twee of ot drie jaar zal Polen wel deel uitmaken van de Europese Unie. Dat zal veel vergemakkelijken.
“Mijn dubbele paspoort heeft weinig veranderd. Vroeger werd het wel eens als landverraad beschouwd, toen vele voetballers door het communisme naar Duitsland vertrokken. Ik ben nu stemplichtig en moet minder papieren invullen als ik bijvoorbeeld naar Amerika wil reizen. Over een eventuele terugkeer naar Polen twijfel ik nog. Maar ik zal wel naar mijn vrouw moeten luisteren, zeker (lacht luid) ?
“Ik ben blijf in de eerste plaats een Pool. Ik ben er geboren, tot mijn 24ste opgegroeid in een authentieke communistische samenleving en ik heb de Poolse mentaliteit. (Stilte) Soms mis ik mijn familie. Wij leven heel familiegebonden en zoeken geregeld onze vrienden op. In België ligt dat anders, jullie leven iets meer teruggetrokken. Alles gebeurt meer gesloten en op afstand. Er moest eerst een barrière doorbroken worden. Maar als ik mijn twee zussen wil bezoeken, moet ik vooraf niet telefoneren. Ik ben op gelijk welk moment welkom.
“De gemoedelijkheid van Limburg is zalig. Ik kom uit Krakau, een culturele studentengrootstad met een miljoen inwoners. Vergelijkbaar met Brussel of Antwerpen. Hier woon ik in een klein dorp, temidden van de natuur. Ik ben een rustige jongen en wil niet altijd in de belangstelling staan. Hier kan dat soms nog. Iedereen kent mij wel, maar ze vallen me niet lastig. Met racisme ben ik ook nooit geconfronteerd. Dat is plezant. Bovendien wonen we hier niet meer in een appartementsblok van twintig of dertig verdiepingen hoog met een kleine tuin. We leven niet langer opgesloten.
“Van thuis uit zijn we heel avontuurlijk aangelegd. Mijn vader heeft nog in Irak en Portugal gewerkt als chauffeur. Met mijn moeder trok hij ook naar de Verenigde Staten. Ik ben een kind van het communisme. Wij kwamen niks tekort, omdat mijn moeder in een winkel werkte. Nu is er in Polen volop democratie. Er heerst meer discipline. Alles is helemaal veranderd en verwesterd. Een echte middenklasse is er niet echt, maar iedereen moet voor een goed beroep gaan werken of studeren. De oudere generatie denkt daar nog anders over : voor hen was het vroeger allemaal beter. Nu is er een werkloosheidsgraad van veertig procent. De toekomst ligt in handen van de jeugd. Met een goed diploma kunnen ze veel geld verdienen in de computer- en telecomsector.”
Het gemeenteraadslid
Waligora : “Voor de verkiezingen hadden de mensen blijkbaar veel vertrouwen in mij. Ik haalde 984 voorkeurstemmen. Een onverwacht succes, want ik ben maar een gewone voetballer en heb hier geen familie. Het nieuws stond zelfs op de voorpagina van enkele Poolse kranten. Toen dacht ik : oh, mamma mia. Op vraag van burgemeester Louis Van Velthoven, onze grootste supporter, stelde ik mij kandidaat op de SP-lijst. Eigenlijk was het een vriendendienst, uit respect voor wat Louis al realiseerde. De stad is ook een beetje een sponsor en ik ben graag gezien. Ik ben wel katholiek opgevoed, maar de SP is een sociale partij, die zich het lot van de gewone mens aantrekt. Dat was belangrijk.
“Mijn kennis van de Belgische politieke wereld is en blijft heel beperkt. Een snelcursus van alle verschillende regeringen, parlementen en statuten was nodig om alles goed te begrijpen. België blijft op dat vlak toch een ingewikkeld land (lacht). Heel veel tijd slorpt het niet op. Alleen aanwezigheid op de partijvergaderingen is verplicht. Uitgesproken politieke ambities heb ik niet, alleen de gemeenteraad interesseert me. Ik wil geen burgemeester worden, want Lommel heeft er al een hele goeie (buldert).
“Ik zit in twee werkgroepen van sport, cultuur en jeugd. Ik wil de Lommelse jeugd weer van de straat halen. Ze moeten niet op café zitten en op de computer spelen. Vooral de drugs worden een echte plaag. Ik wil de kinderen daarvan weghouden, hen bewustmaken van het gevaar en hen voldoende ontspanningsmogelijkheden aanreiken via bijvoorbeeld sportclubs of jeugdverenigingen. De nieuwe evenemententhal is bijna klaar. Daar kunnen ze alle mogelijke sporten beoefenen, van judo tot tennis.
“Misschien word ik binnenkort ook wel geconfronteerd met aanpassingswerken en mogelijke budgetten voor ons eigen stadion. Er moeten tegen 2005 alleszins meer zit- en parkeerplaatsen komen. Blijkbaar komt er ook een ondergrondse parking. Maar een jacuzzi, watermassage en sauna is ook altijd welkom.” (lacht)
De voetballer
Waligora : “Ik ben geen protégé van de burgemeester. Onze nauwe band verandert niks aan mijn situatie op het veld. Ik moet niet per se in de ploeg. Harm duldt geen inspraak, de besten spelen altijd.
“Momenteel loopt alles sportief op wieltjes. Het kan moeilijk beter : we staan op kop en zitten als tweedeklasser in de halve finales van de beker. Zeker, ik ben hier veranderd en gegroeid als voetballer. Na zeven jaar heb ik meer routine, leerde ik meeverdedigen en kreeg ik meer verantwoordelijkheid. Voordeel is dat ik een heel polyvalente voetballer ben. Ik kan zowel in het middenveld of als tweede spits worden opgesteld. Mijn sterkste punt is mijn beslissende laatste pass. Een pure afwerker ben ik niet echt. Verhoudingsgewijs ben ik zestig procent voorbereider en slechts veertig procent afwerker. Vorig seizoen kwam ik uit op negen doelpunten en zeven assists. Nu sta ik op zeven treffers en 25 afleggers. Dat is veel, want vrije trappen of penalties zitten daar niet tussen.
“Ik ben tevreden in Lommel. Ik ben bijna nooit geblesseerd en binnenkort kan ik zelfs een titel vieren. Alleen een transfer naar een betere club is er nooit van gekomen. Jammer, zeker als je ziet waar Khalilou Fadiga, Marc Hendrikx en Jochen Janssen nu voetballen. Ik heb zeker het maximum nog niet uit mijn carrière gehaald. Maar ik tekende vorige zomer een nieuw driejarig contract : alleen als ik me financieel en sportief enorm kan verbeteren, behoort een vertrek tot de mogelijkheden. Maar eigenlijk ben ik een echte clubspeler geworden. Liever in Lommel blijven dan bij een buitenlandse ploeg op de bank zitten en niet tevreden zijn.
“Het verschil tussen eerste en tweede klasse is immens groot. Vooral bij het uitverdedigen en de snelheid van uitvoering. In tweede klasse krijg je soms nekpijn van de lange ballen, maar gelukkig zullen we dat maar een jaartje meegemaakt hebben. Geef mij maar Anderlecht in plaats van Hekelgem. Ik voetbal immers niet zo graag naast een autosnelweg. (lacht)”
door Frédéric Vanheule
