Met zijn vieren zaten ze op de sofa bij Victoria Derbyshire op BBC Two. Allemaal ex-voetballers en er vloeiden tranen, hete tranen. Niet van blijdschap vanwege een of andere trofee, maar van decennialang verborgen leed. De voetballers getuigden hoe ze als jeugdspelers seksueel misbruikt waren door Barry Bennel, in de jaren zeventig en tachtig een jeugdtrainer en talentscout bij Crewe Alexandra, Stoke City en Manchester City.
Engeland was pas bekomen van de onthullingen over het jarenlange misbruik van kinderen door tv-persoonlijkheid Jimmy Savile of het nieuwe pedofilieschandaal schrok de hele samenleving op. Bennel gedroeg zich als een soort Messiah, die jonge voetballertjes kon maken of kraken. Hij gaf hen, en hun goedgelovige ouders, het idee dat hij sterren van hen kon maken. Als ze hem maar zijn gang lieten gaan. Hij pochte met zijn introducties bij topclubs als Man City, die heel wat uit te leggen hebben. Jongetjes die zijn avances afwezen, werden uit het team gegooid. De trainer maakte hen het leven zuur.
Barry Bennel werd al in 1994 in Amerika veroordeeld voor kindermisbruik op een sportkamp, maar dat deed nog niet meteen alarmbellen rinkelen in Groot-Brittannië. Het duurde nog vier jaar vooraleer hij daar tegen de lamp liep. Hoeveel jongeren hij molesteerde, is lang niet duidelijk. De impact van zijn walgelijk gedrag kan nog niet ingeschat worden. Vaststaat dat hij vele jongetjes van hun onschuld beroofde, maar hij had onder andere ook Gary Speed en Alan Davies een tijdje onder zijn hoede. Speed pleegde vijf jaar geleden, toen hij bondscoach van Wales was, zelfmoord. Davies, die gedurende korte tijd als prof de kleuren van Man United droeg, beroofde zichzelf in 1992 van het leven. Of hun overlijden met Bennel te maken had, is onduidelijk maar de vraag wordt nu gesteld.
Voetbal is religie en net zoals in de kerk blijken vele jongetjes een makkelijke prooi geweest te zijn van mensen die hen beschermd zouden moeten hebben tegen de boze buitenwereld. Ex-speler Andy Woodward kwam in The Guardian als eerste naar buiten met zijn verhaal en sindsdien staat het Engelse voetbal in rep en roer. Al vrij snel volgden vijf andere ex-voetballers zijn voorbeeld.
Het bleek slechts het tipje van de ijsberg. De spelersvakbond PFA had binnen de kortste keren acht nieuwe meldingen. De NSPCC (National Society for the Prevention of Cruelty to Children), de kinderbescherming, opende een speciale telefoonlijn en Wayne Rooney, de ambassadeur van de organisatie, riep iedereen met gelijkaardige ervaringen op om het zwijgen te doorbreken.
Binnen de twee uur waren er meer dan vijftig nieuwe namen binnen. En Barry Bennel was niet de enige die beschuldigd werd. De politiediensten van Londen, Hampshire, Cheshire, Northumberland en Norfolk zagen reden om een onderzoek op te starten.
Engeland is helaas niet het enige land waar dergelijke toestanden ontdekt werden. In 2011 lekte een gelijkaardig schandaal uit in Amerika. Jerry Sandusky, de assistent-coach van het Americanfootballteam van Penn State University, werd van kindermisbruik beschuldigd. En, net zoals in de kerk, probeerde de universiteit alles in de doofpot te stoppen, uit angst voor negatieve publiciteit. De geschiedenis lijkt zich in het echte voetbal te herhalen. Het is ronduit alarmerend dat de Engelse pers de voorbije dagen berichtte over clubs (waarvan één uit de Premier League) die jongens betaalden om hen het zwijgen op te leggen.
Gelukkig zijn de tijden veranderd. Het taboe omtrent kindermisbruik is verdwenen. Toen Ian Ackley twintig jaar geleden als allereerste zo moedig was met zijn ervaringen met Bennel uit te pakken, was niemand geïnteresseerd. Zowel de voetbalbond als de media reageerden ronduit onverschillig.
De misdaden uit het verleden zijn niet meer terug te draaien, maar het komt er nu vooral op aan om een veilige toekomst te creëren voor onze jeugd. Sportclubs zijn het ideale kader voor pedofielen om gemakkelijk toegang te krijgen tot kinderen. Als ouders hun kind naar een training of een wedstrijd brengen, moeten ze overtuigd zijn dat ze in handen zijn van mensen die ze kunnen vertrouwen. Waakzaamheid is geboden. Voor ouders, club- en bondsleiders. Seksueel misbruik beperkt zich niet tot de Angelsaksische wereld of één bepaalde sport. Niemand mag nog de andere kant opkijken.
DOOR FRANÇOIS COLIN
‘Niemand in de sportwereld mag nog de andere kant opkijken.’
