De historische putsch van Filip De Wilde en Glen De Boeck toonde op een pijnlijke manier wat er bij Anderlecht al maanden verkeerd loopt : er is geen leiding en geen gezag. Niet in de bestuurskamer en niet op het trainingsveld. Na het verdwijnen van Lorenzo Staelens scheurde de ploeg in verscheidene clans uit elkaar. Er is geen bezieling op training, de discipline brokkelde met de week af. Aimé Anthuenis miste de mentale kracht om dat recht te trekken en het bestuur, dat wel degelijk wist wat er zich afspeelde, liet alles aanmodderen. Het succes bedekte de ontevredenheid die door dit blad ook in een periode van sportieve hoogconjunctuur geregeld werd gesignaleerd. Dit seizoen ging het van kwaad naar erger. Defensief en destructief voetbal in topwedstrijden, anarchie in de kleedkamer, steeds meer groeide Anderlecht uit tot een vulkaan waarin de uitbarstingen aanvankelijk binnenskamers bleven. Tot het vorige week maandag tot een verwoestende explosie kwam.
at de poging van Glen De Boeck en Filip De Wilde om Aimé Anthuenis uit te rangeren mislukte, legt een aantal pijnpunten bloot. De club is verzeild geraakt in de greep van intriges en onderlinge afrekeningen. Vrijwel de hele groep distantieert zich van de aanpak van Anthuenis, maar veel liever dan dat te bekrachtigen, zien sommigen Glen De Boeck en Filip De Wilde op hun bek gaan. Vooral de aanvoerder blijkt voor velen een bron van ergernis, zeker voor die spelers die zich rond een andere leider, Bertrand Crasson, hebben geschaard.
De communautaire onenigheid weegt al maanden op de sfeer in de kleedkamer, waar sommige spelers meer bezig zijn met hun ego dan met prestaties op het veld. En waar anderen zich veel liever wentelen in gemakzucht dan het risico aan te gaan het met een andere trainer een stuk moeilijker te krijgen. Dat leidt tot toestanden die niet in een profclub, maar eerder in een kindertuin thuishoren. Maar dat niet alleen de Waalse clan en de Joegoslavisch connectie probeerden om De Wilde en De Boeck een hak te zetten, maar beide spelers ook geen steun kregen van onder meer Yves Vanderhaeghe en Gilles De Wilde, toont hoe groot de versplintering is. En de schrik om verantwoordelijkheid te nemen en te dragen.
Hoewel De Boeck en De Wilde zich achteraf voor hun actie verontschuldigden, is er voor beiden geen toekomst meer bij Anderlecht. Zij kunnen nog moeilijk hun ploegmaats recht in de ogen kijken. Hoe afkeurenswaardig het ook is dat spelers een trainer op zo’n manier te kijk zetten, dat uitgerekend intelligente en goed presterende profs als De Boeck en De Wilde dat als enig redmiddel aanzien om het schip weer recht te trekken, toont hoe alarmerend de situatie in het Astridpark wel moet zijn.
Het is verbijsterend dat iedereen nu weer doet alsof het incident werd gesloten. Aimé Anthuenis moet wel van staal zijn om verder te functioneren alsof er niets gebeurde, in de wetenschap dat hij rond zich alleen maar op wantrouwen stuit en dat hij werd gered door spelers die oude rekeningen wilden vereffenen en hun eigen belang laten prefereren boven dat van de club.
een mens in de bestuurstop van Anderlecht die dat onder ogen wil zien. Voorzitter Roger Vanden Stock liet weten in de toekomst met Anthuenis verder te willen. Het mag moedig zijn dat een club niet zwicht voor het geklaag van spelers, als vrijwel de hele groep een trainer uitspuwt is er geen enkele basis om verder te werken.
Dat het überhaupt zo ver kon komen, is tekenend voor de zwakte van de dagelijkse leiding. In de wandelgangen valt te beluisteren dat er achter de schermen gewerkt wordt aan een nieuw bestuurlijk organigram, maar zolang het onder de huidige machthebbers alleen maar tot wat verschuivingen komt, lost dat niets op.
Anderlecht is een schip zonder kapitein. Ook dat werd door de muiterij van De Wilde en De Boeck op een pijnlijke manier duidelijk gemaakt. Waardoor twee spelers met een lange staat van dienst straks verdwijnen. En een trainer die menselijke waarden hoog in het vaandel draagt, zwaar beschadigd geraakte. Rustig keek het bestuur toe. Het werkt nu verder alsof er niets is gebeurd.
door Jacques Sys,
