Liefst 11.213 toeschouwers stuwden de opvolger van het failliete Beerschot zaterdag naar de kampioenstitel in de eerste provinciale klasse van Antwerpen. ‘De toekomst is aan ons.’
Antwaarpe ga zè ga veur maa… MAUVE! WIT! De Beerschotsupporters scanderen de kleuren van hun club tussen de tekst van het door De Strangers ingezongen, officieuze volkslied van hun stad. Op deze avond van zaterdag 22 maart 2014 oogt alles op het Kiel strange. De pas afgelopen voetbalmatch tussen Beerschot-Wilrijk en FC Katelijne heeft 11.213 betalende toeschouwers gelokt. 11.213. In de eerste provinciale klasse van Antwerpen. Meteen na het laatste fluitsignaal heeft het merendeel van die 11.213 fans het veld bestormd; ze wiegen nu als een golvende paars-witte zee rond de twee dug-outs. Sommigen zitten op het plastic dak van zo’n dug-out te lurken aan een fles champagne. We are the champions, my friend. Trainer Urbain Spaenhoven staat te genieten in de spelerstunnel. Danny Geerts komt op hem afgestapt: “Kom ier, mijne schat!” De twee kruipen in een innige omhelzing. Geerts is de persverantwoordelijke van Beerschot-Wilrijk. Juist ja, een persverantwoordelijke, in eerste provinciale. En pers is er. De cameramannen van de tv-zenders VRT en VTM weten niet waar eerst te filmen. De regionale zender ATV zond de match zelfs live uit.
Kampioeneuh
Even terug naar 19.30 uur. Op dat moment is ook het straatbeeld rond het Kiel al strange. Een halfuur vóór de match wandelen fans normaal gezien bij bosjes naar het stadion. Nu is er geen kat. Alle supporters hebben hun plek rond de grasmat al gezocht. Ze willen geen moment missen van ‘hun afspraak met de geschiedenis’. Als de spelers om acht uur eindelijk het veld betreden, laat de dj een stevige beat door de boxen gieren. Het stadion ontploft. Paars-witte vlaggen wapperen, ballonnen dwarrelen. Kippenvel.
Nog geen negen minuten is de match oud als Tristan Dermaut de 1-0 tegen de netten jaagt. Even later verdubbelt Peter Nijs de score. Kampioeneuholéolé. Twee spelers maken tuimelingen. Ook opgefokte fans weten met hun energie geen blijf. Een supporter van middelbare leeftijd richt zich tot een medewerker van ATV, hij snauwt hem iets toe wat nergens op slaat: dat de regionale zender er een heel jaar niet was en nu plots wel. “Ga naar huis, jong!”, gooit de supporter erachteraan. Een andere fan begint een steward uit te dagen door ernaar te roepen en zijn gelaatsuitdrukkingen te imiteren. Het hoort allemaal bij het sfeertje van het Kiel. De Beerschotfans zijn ludiek, maar hebben ook een groot bakkes en komen vaak wat arrogant over; ze zoeken het randje op en gaan erover. Na de 3-0 van Sven Van der Heyden vinden sommigen het nodig om een lied aan te heffen dat al jaar en dag het Kiel bekladt: ‘Wij zijn anti-joden’, waarmee ze verwijzen naar hun stadsrivaal, tweedeklasser Antwerp FC. Dyron Daal scoort de 4-0, de fans raken in een roes. Het feest dat ze een kwartier later, na de 5-0, in gang steken, kan de vergelijking doorstaan met een titelviering in de eerste klasse. Het naakte feit luidt dat Beerschot-Wilrijk kampioen is op het bescheiden niveau van eerste provinciale. De fans distilleren uit die zin twee woorden: Beerschot kampioen.
Rauwe misère
De boodschap van de Beerschotfans zaterdag was duidelijk. Op een reusachtig spandoek zetten ze: Futurum nobis est. “De toekomst is aan ons.” Een mooie gedachte nadat de paars-witte aanhang zich lang ondergedompeld voelde in rauwe misère. Toen ‘het echte Beerschot’ in 1999 failliet ging, bood Germinal Ekeren, op dat moment een eersteklasser, zich aan voor een verstandshuwelijk. Dat resulteerde in Germinal Beerschot, een club waarin Jos Verhaegen de baas werd. Maar die berekende figuur enerveerde de flamboyante Beerschotsupporters; zij zagen Verhaegen als een koele zakkenvuller die ver van hen bleef en de club niet groot wilde maken. Toen in 2011 Patrick Vanoppen de macht overnam, waren de Beerschotfans dan ook maar wat blij; Vanoppen bleek op zowat alle vlakken de antipode van zijn voorganger. Maar Vanoppen had een te smalle financiële basis en etaleerde dan ook nog eens een bruuske stijl waarmee hij de club helemaal in de vernieling reed. En dus moest Beerschot vorig jaar weer op zoek naar een vangnet. Deze keer kwam de redding van eersteprovincialer KFCO Wilrijk, wat uitmondde in Beerschot-Wilrijk. Zo komt het dus dat er een wat trieste kanttekening hoort bij zowel de titel van zaterdag als bij het vorige ‘Beerschotsucces’, de bekerwinst van 2005: beide kwamen er maar nadat een andere club Beerschot te hulp schoot.
Chaotische context
De faillissementen van 1999 en 2013 zijn tekenend voor Beerschot. De club is onrustig van aard; altijd is er wel wat aan de hand. Maar net die chaotische context maakt dat de Beerschotfans zichzelf dit seizoen overtroffen. Toen de club vorig jaar weer in duigen lag en er – in tegenstelling tot in 1999 – niet meteen een oplossing voorhanden was, betwijfelden velen of de fans zich wel zouden kunnen verenigen rond één nieuw project. Verdeeldheid loerde om de hoek, mede omdat velen graag ‘de nieuwe redders van Beerschot’ wilden worden. En toen in de kelder van het Belgische voetbal dan een nieuw project geboren werd, was de vraag of de fans zich zouden willen verlagen tot eerste provinciale. Maar uiteindelijk lokten de thuismatchen op het Kiel dit seizoen 6000 à 7000 man, evenveel als vorig seizoen in de eerste klasse. Niemand schatte vooraf juist in hoe diep de paarse passie snijdt bij de doorsneefans.
Het is het zwart-witdenken van de Beerschotsupporters dat mee verklaart waarom ze nu massaal meesurfen op de positieve golf, zoals dat evengoed mee verklaarde waarom ze zich haast blindelings naar de afgrond lieten leiden door Vanoppen. Dat zwart-witdenken is ook een van de voornaamste valkuilen voor de komende jaren. De kans bestaat immers dat de opmars van Beerschot-Wilrijk wel eens zal haperen, want de weg naar de eerste klasse – the road to where we belong, zoals Beerschotters het formuleren – is nog lang. En onderweg zal het ook deze keer een uitdaging blijven om eendrachtig rust in de tent te houden.
DOOR KRISTOF DE RYCK BEELDEN: BELGAIMAGE
