Bayern München gaat resoluut voor de zege in de Champions League. Club Brugge mag, zo vinden de Duitsers, geen onoverkomelijke hindernis betekenen.
“We mikken hoog in deze Champions Leaguecam- pagne. Eigenlijk mag de groepsfase voor ons niet meer dan een routineklus zijn.” Dat zegt Felix Magath, trainer van Bayern München, over de kansen van zijn club om de volgende ronde te halen. Club Brugge weet meteen waar het komende dinsdag aan toe is : het zelftrouwen van de Duitsers reikt tot in de hemel, met de mogelijkheid van een Beierse nederlaag wordt zelfs geen rekening gehouden. Toegegeven : FC Bayern München heeft ook reden tot euforie. De club is de competitie als een pletwals begonnen. Vooral in eigen huis lijkt de Duitse landskampioen nagenoeg onaantastbaar. Dat de Duitsers met Roy Makaay een superspits tussen de lijnen hebben lopen, die zo ongeveer iedere thuiswedstrijd de netten vindt, is daar natuurlijk niet vreemd aan.
Weinig clubs kunnen zo sterk polemiseren als Bayern München. Bayern verdeelt de Duitse voetballiefhebbers ruwweg in twee groepen : zij die de roodblauwe club onvoorwaardelijk in het hart dragen en iedere overwinning en titel uitbundig vieren, en zij die het team uit het diepst van hun wezen haten. You love them, or you hate them, bij Bayern München lijkt er geen middenweg. Nu zorgt vijfmaal kampioen spelen in zeven jaar tijd natuurlijk onvermijdelijk voor een zekere vorm van jaloezie. Maar veel is ook gelegen, zo zeggen tegenstanders, aan de manier waarop Bayern de successen aan elkaar rijgt. Bayern München staat bekend als een zeer arrogante ploeg die de concurrentie verzwakt door er de beste spelers weg te kopen, die – frustrerend genoeg – zeer vaak wint en bij scheidsrechterlijke beslissingen bijzonder dikwijls de wind mee heeft. En alsof dat nog niet voldoende is, bezit de Beierse club een fantastische konijnenpoot die het team in laatste instantie nog wedstrijden doet winnen of zelfs onverwacht titels oplevert.
Enkele voorbeelden uit de recente geschiedenis : in 2000 leek werkelijk niets Bayer Leverkusen nog van de landstitel te kunnen houden. Tot op de laatste speeldag onbegrijpelijk verloren werd van middenmoter Unterhaching en het kampioenschap alsnog naar Bayern ging – vanaf toen draagt Leverkusen overigens de weinig flatterend bijnaam Neverkusen, de ploeg waarvoor het nooit het zal lukken. Eén jaar later mocht Bayern weer de goden danken toen leider Schalke 04 op de voorlaatste speeldag verrassend verloor van degradatiekandidaat VfB Stuttgart. Natuurlijk was het weer Bayern dat profiteerde… Voor FC Hollywood lijkt het kortom altijd mee te zitten en dat steekt bij menig Duits voetbalsupporter. Toen Bayern in 1999 op dramatische wijze de Champions Leaguefinale verloor tegen Manchester United, waren er wellicht evenveel Duitsers die juichten als treurden.
De opgang van Bayern München, tot midden jaren zestig in de schaduw van stadsgenoot München 1860, loopt parallel met de loopbaan van Duits voetbalicoon Franz Beckenbauer. De stijlrijke verdedigende middenvelder debuteerde op zijn negentiende voor Bayern, toen nog een club uit de tweede klasse. Beckenbauer was na een banale ruzie in onvrede geraakt bij München 1860, zijn club van opleiding. Hij scoorde meteen in zijn eerste wedstrijd voor Bayern en de club promoveerde dat jaar naar de Bundesliga. De kelk was voor München 1860 nog lang niet geledigd : met Beckenbauer won Bayern vier landstitels, vier keer de Duitse beker, driemaal Europacup 1 en zelfs de wereldbeker voor clubteams. De legende Bayern München, de volksclub die altijd won, was geboren. Momenteel leidt der Kaiser, net zestig geworden, de organisatie van het WK 2006.
Wanneer Club Brugge dinsdag het veld betreedt tegen München, staat het overigens voor een primeur. Blauw-zwart heeft de eer als eerste uitploeg een Champions Leaguewedstrijd te spelen in de gloednieuwe Allianz Arena. Bayern verliet er zijn Olympiastadion voor, in 1972 nog de thuisbasis voor de Olympische Spelen van München. Het prachtige nieuwe stadion kan 66.000 toeschouwers ontvangen en is volgende zomer het strijdtoneel voor de openingsmatch van het WK. De opvallendste feature van de Arena is zijn doorschijnende huls, die bij thuiswedstrijden van Bayern rood oplicht, als ware het een gigantisch vuurbaken. De huls kan ook blauw of wit verlicht worden, voor wanneer München 1860 er speelt of de Duitse nationale ploeg.
Het nieuwe stadion blijkt overigens drie maanden na de ingebruikname al te klein : alle wedstrijden die Bayern in 2005 nog speelt, zijn al lang uitverkocht. De club vraagt zijn supporters zelfs met aandrang om voor Kerstmis niet meer te bellen om wedstrijdkaartjes aan te vragen. Het ticketingdepartement van de club, waar toch ongeveer dertig man de klok rond werkt, is immers totaal overbelast. Begrijpelijk, aangezien het callcenter dagelijks ongeveer 50.000 telefoontjes te verwerken krijgt. De tickets voor de uitwedstrijden van Bayern zijn overigens ook al de deur uit, net als de 35.000 jaarabonnementen. De Beierse club is een succesproduct, maar men verkoopt het ook wel goed. De website van Bayern wordt bijvoorbeeld ook vertaald in het Japans en het Chinees.
Hoewel de Duitse perscommentatoren zich nog herinnen dat Club twee jaar geleden Borussia Dortmund uit de Champions League hield, toch geeft niemand een cent om de kansen van blauw-zwart. En de Bayernsterren, die zien het ook wel zitten. Toen Oliver Kahn de Champions Leagueloting vernam, luidde zijn eerste reactie droogjes : “Uitstekend. Deze groep staat me wel aan. Het zal ongetwijfeld nog zwaar worden, maar dit is wel Bayern München”, zei de Bayerndoelman, die zelden een gebrek aan zelfvertrouwen kan worden aangewreven. Waarom zou hij ook ? Met de Braziliaan Lucio en de Fransman Valérien Ismael heeft Kahn een van de sterkste verdedigende duo’s ter wereld voor zich staan. Ook de backs zijn Frans en internationaal gelauwerd : aan de kwaliteiten van Bixente Lizarazu en Willy Sagnol twijfelt niemand.
Het Bayernmiddenveld is zo mogelijk nog sterker. Sterspeler Michael Ballack blijkt de ideale foerier voor das Tor Phantom Roy Makaay en mocht in de zomer dus weer niet weg, ondanks verregaande interesse van Manchester United. Wellicht betekent dit dat Ballack, wiens verbintenis bij Bayern tot juni 2006 loopt, deze winter een langlopend megacontract tekent. De doortastende Duitser is voor jonge talenten als Bastian Schweinsteiger en Owen Hargreaves een lichtend voorbeeld, en stuurt hen bij waar nodig. Op de flanken posteert Bayern fantasten als Sebastian Deisler en Zé Roberto, die een wedstrijd met één genadige ingeving kunnen doen kantelen.
En alsof dat allemaal nog niet erg genoeg is voor Club Brugge, loopt er in de aanval ene Roy Rudolphus Anton Makaay rond, een absoluut doelpuntenfenomeen. Rápido y letal, zeiden ze er-over in zijn Spaanse tijd bij Deportivo La Coruña. Snel en dodelijk. Makaay had in het seizoen 2002/03 de Bayerndefensie helemaal tureluurs gespeeld en de trotse club uit München zelfs een hattrick aangesmeerd. De volgende jaargang voetbalde de gehaaide Nederlander bij Bayern, waar hij jaarlijks goed is voor zo’n twintig doelpunten in de Bundesliga en minstens zes in de Champions League. Makaay krijgt steevast een Zuid-Amerikaanse bliksemafleider naast zich. En of dat nu Roque Santa Cruz, Claudio Pizarro of José Paolo Guerrero is, voor de verdedigers van de tegenstander is het nooit goed nieuws.
Wie de namen en de palmares van de Duitse tegenstander overloopt, kan alleen besluiten dat het volgende dinsdag loodzwaar wordt voor Club Brugge. Gelukkig hebben de Clubsupporters niet alleen het voetbal om naar uit te kijken. In weerwil van wat de naam suggereert, zijn volgende dinsdag de Beierse Oktoberfeste al volop aan de gang. Veertien feesttenten op de Münchense Theresienwiese, waar men het bier per liter verkoopt. Nu nog hopen dat er voor de Bruggelingen wat te vieren valt.
door Jef Van Baelen
Weinig clubs kunnen zo sterk polemiseren als Bayern München.
‘Eigenlijk mag de groepsfase voor ons niet meer dan een routineklus zijn.’ (Felix Magath)
