Vol trots maakte Juventus het nieuws wereldkundig: de met de nodige bombarie binnengehaalde vedette Cristiano Ronaldo blijkt fysiek net zo fit te zijn als een speler van twintig jaar. Zijn vetpercentage ligt met 7 procent liefst 3 tot 4 procent onder het gemiddelde van een professionele speler. En zijn spiermassa ligt ruim bóven het gemiddelde: 50 procent tegenover een gemiddelde van 46.
De monden vielen open. Anderen trokken grote ogen. Mensen roemden zijn arbeidsethos. De drang naar prijzen is bij Ronaldo nog altijd onverzadigbaar.
Natuurlijk: dat is ontzettend knap. Ronaldo is 33 jaar en weet nog elke dag op topniveau te presteren. Sterker nog: Ronaldo is 33 jaar en weet op topniveau nog altijd de op één na beste te zijn.
En toch kan ik het niet helpen. Meer dan knap vind ik zijn prestaties iets treurigs hebben. Want welke man met een gezond verstand stelt iedere minuut van de dag in het teken om de beste van de wereld te móéten zijn?
Dat is onmogelijk. En toch doet Ronaldo dat. Het gaat hier dan ook niet om willen. Maar om moeten. Van zichzelf. Om alle anderen het tegendeel te bewijzen.
Want zo voelt dat bij Ronaldo. Het is niet plezier dat hem drijft. Zoals Lionel Messi aan de bal een kunstwerk is, dat de mens vanbinnen raakt, is Ronaldo aan de bal een vat vol explosieven, gedreven door angst. Angst om niet de beste te zijn. Neen, Ronaldo wil niet de allergrootste speler ooit worden omdat hij daarvan geniet. Hij wil de beste zijn om niet de pijn te hoeven voelen.
Velen roemen zijn ego als motor, maar ik blijf vooral raden naar welk leed hem drijft om dat middels het voetbal te proberen te verdrijven.
Dat zie ik in zijn ogen als hij een fout maakt. Of zoals op het WK, toen hij tegen Iran een slaande beweging maakte. In afwachting van de VAR droeg zijn blik alles wat hij zo graag wil verbergen: onzekerheid. Want dat is Ronaldo.
Toen de scheidsrechter hem de gele kaart toonde, zag je die flauwe lach. Een grimas die de wereld moest doen geloven dat de scheidsrechter het verkeerd had gezien. Het was zijn manier om alle pijn te verbergen. Want een vernedering: dat was het. Ronaldo wilde wegkijken. Verdwijnen. De wereld mocht hem niet zien op deze manier, nu hij feilbaar was geweest. Niemand mag het weten: dat hij een mens is die niet elke minuut van de dag de beste kan zijn.
Veel mensen vinden dat knap. Ik niet. Maar ik snap het wel. Want welke mens kent geen pijn, geen angst, geen onzekerheid? Ik zou het knap vinden als Ronaldo zijn feilbaarheid niet langer zou verbergen achter de idiotie van zijn overgave. Als hij begon met leven.
Al uw reacties en sportgerelateerde zoekertjes zijn welkom bij Sport/Voetbalmagazine, Raketstraat 50 bus 5, 1130 Brussel of via e-mail : sportmagazine@roularta.be. De redactie behoudt zich het recht voor teksten in te korten of te weigeren. De schrijver moet zijn naam en woonplaats vermelden.
