Na de 6-1 op Anderlecht zit het zelfvertrouwen bij Club Brugge diep, maar dat is niet de enige reden voor de crisis. Het gaat ook om kwaliteit en de afwezigheid van een strategisch plan. ‘Al is deze ploeg beter dan het resultaat doet vermoeden’, aldus Lucas Biglia.
Veel geld uitgegeven en waar sta je? Nergens.” Een ex-werknemer van Club zuchtte zondagmiddag, toen hij Club zag strompelen en Anderlecht weinig of niks in de weg zag leggen. Overal een stap te laat, weggetikt, het hoofd buigend. Beschamend in een topper. Waar is de tijd dat Frank De Bleeckere de spelers van de twee ploegen slechts met veel moeite en kaarten (ook rode) uit elkaar kon houden? De ‘bevrijding’, die voor sommigen het vertrek van Georges Leekens had betekend, was snel uitgewerkt. Een halfuurtje tegen Newcastle en nog een tiental minuten na de rust in die Europese partij. Tot in Brussel was ze niet geraakt, die bevrijding. “Door Georges in een van zijn valiezen meegenomen”, grapte zondag een analist cynisch… Wat een huidig bestuurder van Club woensdagavond laat nog vreesde – “Het risico zit erin dat het deze week nog slecht afloopt” – was zondag iets voor halfvijf realiteit. 6-1 in de doos. We hadden het al eens eerder meegemaakt met Club op Anderlecht, in september 1983. Die score is ook altijd blijven hangen in ons achterhoofd. Deze grijze zondagmiddag zal dat ook doen. De West-Vlamingen hebben op Wapenstilstand de wapens iets te snel opgeborgen. 0 op 15, een naoorlogs record. Weinig om trots op te zijn.
Jordi’s horrormiddag
Veel geld uitgegeven en waar sta je? Nergens. Club is verzwakt door blessures, daar steekt men zich al weken achter weg. Voor een stuk terecht. Blauw-zwart begon zondag achterin met Høgli, Almebäck, Figueras en Buysse. Niet wat op papier de basisvier is ( Hoefkens, Donk, Larsen, Stenman), maar toch vier nieuwkomers die onder het huidige beleid naar Brugge zijn gehaald en stuk voor stuk werden gepresenteerd als “versterkingen”. De Noor en de Zweed in de zomer van 2011, in januari 2012 de Spanjaard, in juni de Belgische linksachter.
Alle vier zakten ze zondag zwaar door het ijs, met als dieptepunt de barre middag die Jordi beleefde. Tegen Newcastle had hij al gedeeld in de toorn van interim-trainer Philippe Clement, die vond dat zijn ploeg na de goeie start te diep met de kont voor eigen doel was gaan liggen. En daarmee zelf alle onheil, twee tegengoals, over zich had afgeroepen. Zondag gebeurde het opnieuw, al deed Clement in de beginfase nog verwoede pogingen om zijn ploeg naar voren te jagen. Zeer laag spel, en amper reactie op de acties van de Brusselaars. De Spanjaard negeerde de wenken en beleefde vervolgens een horrormiddag. Geen duelkracht bij tegengoal één, uitgespeeld bij tegengoal twee, strafschop begaan bij tegengoal vijf en lullig naast de bal gekopt bij tegengoal zes.
Geen jaar geleden werd Jordi voor ongeveer 600.000 euro weggehaald in Spanje, zeer tot verontwaardiging van zijn trainer van toen, José Ramón Sandoval. Een man met een plan, de trainer van Rayo Vallecano, en in dat plan was er een belangrijke plaats voor de centrale verdediger, geleend van Roebin Kazan. Maar een aantal persoonlijke gesprekken om alsnog te blijven en niet in te gaan op de lokroep uit Brujas konden Jordi niet van mening doen veranderen. Het stond er echt, in de Marca van 18 januari 2012, we zijn het voor u nog even gaan opzoeken. Omdat we het niet konden geloven na dat geschutter in Brussel van zondag. Rayo Vallecano staat nu zevende in de Primera División. Het lijkt onverklaarbaar.
Veel geld uitgegeven en waar sta je? Nergens. Niet centraal, waar Almebäck (550.000 euro, een jaar geleden weggehaald voor de neus van AZ) steevast door de mand valt, en ook niet op rechts, waar Høgli (transfersom onbekend, maar ook al minstens 500.000 euro) zelfs in een seizoen waarin Carl Hoefkens niet zijn beste matchen speelde, zich op geen enkel moment kan opwerpen als een concurrent.
Beide Scandinaviërs kostten samen een miljoen, evenveel als Bojan Jorgacevic, de voorbije maanden lange tijd pal in de belegering, maar sinds het verdwijnen van Leekens weer aangeschoten wild. Aan de rust van de wedstrijd tegen Newcastle verbaasde kee-perstrainer PhilippeVande Walle de interviewer van dienst bij het Franstalige Club-RTL, door bij de tegengoals van Newcastle openlijk zijn doelman met de vinger te wijzen. Dat gebeurt niet zo snel. Een dag later had ook interim-trainer Clement tijdens de persconferentie een opmerking aan het adres van zijn doelman. De tweede goal, in de korte hoek, dat mocht niet, vond hij. En uitgerekend dan lekt uit, via Estadio Deportivo – een Andalusische sportkrant – dat club Adrián volgt, de doelman van Real Betis.
Professionele scouting
Het verhaal van Jorgacevic lijkt een aflopende story bij Club. De Serviër keept er nu al een jaar degelijk, maar zonder meer. Zelden is hij de puntenpakker in hoge nood. Technisch niet hoogstaand, terend op een fysiek die hem zondag vlak na de rust in de steek liet. Pijn in de bil en er verplicht uit. Wat gebaren richting bank hielpen niet. 1 miljoen euro betaalde Club exact een jaar geleden voor de dan al 29-jarige Serviër. Club gaat nu al op zoek naar een vervanger, net zoals het straks wéér op zoek moet naar een rechtsachter en als het niet goed komt, misschien ook naar een linksachter. Wat Bart Buysse in Anderlecht liet zien tegenover de jonge Bruno, zag er immers ook niet te best uit. Het leek wel alsof de geboren en getogen Bruggeling absoluut het gelijk van zijn ex-coach Leekens, die hem lange tijd niet opstelde, wilde bewijzen.
Veel geld uitgegeven en waar sta je? Nergens. “Je mag nog tien nieuwe spelers kopen in de komende transferperiodes, als ze van hetzelfde niveau zijn als deze, blijf je een probleem hebben”, zuchtte de gewezen werknemer. Club wéét dat, en het werkt aan de scouting. Ze zijn er – gelukkig – al weg uit het tijdperk Houwaart, anderhalf jaar geleden voorgesteld als een van die ex-boegbeelden die Club gingen helpen.
Op een dag zat een goeie bekende van ons op een toernooi naar een interland van de jonge Rode Duivels te kijken. Hij raakte er in gesprek met een Nederlandse scout, die, tot zijn grote verbazing, de jonge Belgen tot in de details kende: waar ze speelden, hoe ze het deden, hun sterke punten, hun zwakke,… Hij praatte erover alsof het zijn eigen kinderen waren. Even later kwam Houwaart, die wat verderop zat, de Belg groeten. Of hij even ook een vraag mocht stellen: zou hij hem eens de namen van de Belgen kunnen geven die op het veld stonden? Qua indruk kon dat tellen. Is dat de scout die het professionele Club Brugge uitstuurde? Het verhaal duurde dan ook niet lang, Henk is er nog verbitterd om.
Een inschattingsfout, zoals ook de keuze van Georges Leekens vorige week werd afgedaan. Een dure fout, en dat net op het moment dat er ook al vragen werden gesteld bij de overname van de club door Bart Ver- haeghe. Ze gebeuren, bij iedereen, elke week. Maar Club betaalt ze dezer dagen cash.
Symbolische wandeling
Staat Club dan écht nergens? Uiteraard niet, het leven is nooit zwart-wit, en zoals gezegd, er zijn andere, betere verdedigers. Maar zelfs de huidige hebben in zich meer kwaliteiten dan ze tonen. Dat bewijst de tweede plaats vorig seizoen, niet zo gek ver achter Anderlecht, en de reeks die ChristophDaum toen neerzette. Het beste resultaat in zeven seizoenen, daar klampte Vincent Mannaert zich vorige week nog aan vast. De kern die afgelopen zomer werd samengesteld, is kwalitatief nog sterker en tot twee weken geleden stond Club nog bovenin, en niet achtste, zoals zondagavond.
Het heeft dus niet alleen met individuele kwaliteiten te maken, ook zeker met ingesteldheid. Dezelfde verslaggever van Club RTL zag tot zijn grote verbazing tegen Newcastle zeer flauw opwarmgedoe bij Björn Vleminckx, die weinig zin leek te hebben in een invalbeurt in de slotfase. Wat eerder ook al Tom Høgli overkwam, in de bekermatch tegen Zaventem.
Het is dus niet alleen kwaliteit. Vadis Odjidja hééft ooit scouts van Everton kunnen overtuigen en speelde eerder al voor Club op topniveau in Brussel. Het heeft met mentaliteit te maken, onverzettelijkheid. Met persoonlijke discipline. Lucas Biglia constateerde het vlak na affluiten zondagavond: “Deze club is niet zo slecht als het resultaat doet vermoeden.”
Geen enkele gele kaart viel er zondag, tenzij die ene, voor protest, van Odjidja. Zelfs Jonathan Blondel onderging de match, iemand van wie je op zijn minst het mes tussen de tanden verwacht. Bij Club was er geen druk op de bal, ze waren toeschouwers bij de ontelbare driehoekjes die Anderlecht kon laten zien… Op een gegeven moment wandelde Cheikhou Kouyaté het halve veld over, zonder dat één Bruggeling hem ook maar een strobreed in de weg legde. Een symbolische wandeling.
Mentaliteit, maar ook tactiek en spelsysteem. Anders dan Anderlecht, dat zogoed als altijd makkelijk de man in balbezit vond (voor de rust op een gegeven moment 74 procent balbezit, na 90 minuten uiteindelijk 66 procent), was het offensieve spel van Club net als in de laatste weken vooral gebaseerd op een individuele ren, of een actie. Het 4-3-3-raam staat er, maar de animatie is onbestaande. Clement probeerde alle eilandjes te laten versmelten tot één geheel. Dat werkte héél even, tegen Newcastle, maar niet in Brussel. Daarvoor weegt de assistent als tussenpaus niet zwaar genoeg. En uit de eigen fierheid komt het duidelijk niet.
Ervaren trainer
Opvallend: Club neemt zijn tijd in de zoektocht naar een nieuwe trainer en wil daarbij een brede consensus, met ook inspraak van Clement. De man staat dan ook voor een grote uitdaging, en een inschattingsfout wil Club niet maken. De ploeg heeft de perceptie al tegen, de modernisering heeft veel mensen zich tegen blauw-zwart doen afzetten. Stel dat het opnieuw fout loopt…
Ook opvallend: Club keek daarbij vorige week een tijdje vooral richting zuiden. Het management achter Carlos Bacca kwam snel met Juan Carlos Garrido op de proppen. Ex-Villarreal, de club die groot werd gemaakt door de Chileen Manuel Pellegrini, die zijn goede werk beloond zag met een transfer naar Real Madrid. Ernesto Valverde, zijn opvolger, kon dat niveau niet aanhouden, waarna Garrido het wel weer opkrikte. Een vierde plaats in de competitie én een halve finale in de Europa League, het was niet min. Na een tegenvallende CL-campagne en het afbouwen van de kern werd het minder en uiteindelijk moest de trainer ook gaan.
Waarom zou zo’n man hier komen werken? Wel, je moet maar eens het vliegtuig richting Spanje nemen, dezer dagen. Het is niet op TVE Internacional dat u de realiteit van de samenleving ziet. Spanje is er zéér erg aan toe, met in sommige regio’s lokale ambtenaren die al maanden niet meer worden betaald, een in de tijd zéér beperkte werkloosheidsvergoeding en banken die genadeloos bij de minste achterstal in renteaflossing een huis aanslaan. Dan komt zo’n man liever hier wat minder centen verdienen. Want hier is hij zeker van zijn geld. Standard, AA Gent of Club Brugge, de top leek hem zeer aantrekkelijk. Dat geldt trouwens ook voor spelers à la Jordi.
Toen Garrido vorige week dinsdagavond een lang gesprek had met Philippe Clement, leek de deal al bijna rond. Wat voorbarig, want plots kwam er een kink in de kabel. Een concurrent schoof een andere Spanjaard naar voren. De mannen achter Garrido zagen er een complot in, want de tegenkandidaat bleek een oude bekende van… Víctor Vázquez. Óscar García Junyent, op dit moment aan de slag bij Maccabi Tel Aviv, werkte vroeger immers bij… Barcelona B.
Een brede consensus, oké, maar laat Club dezer dagen dan ook spelers mee een trainer kiezen? Vincent Mannaert deed het af als een indianenverhaal, ook al belandde de kandidatuur wel degelijk in zijn mailbox, en ook iemand die de Israëlische competitie zéér goed kent, wilde het amper geloven. “Dat is het vermelden in uw blad écht niet waard. De man is pas een paar maanden in Israël aan de slag, bij een topclub dan nog. Hij staat er aan de leiding ( zondag verloor Maccabi wel de derby bij Hapoel, nvdr), er is op dit moment geen sprake van een ontslag.”
Wie het deze week ook wordt – Club kan het zich moeilijk veroorloven om nog veel langer te wachten – hem wacht een uitdagende taak: mentaal oplapwerk, tactische duidelijkheid en een winnersmentaliteit in de groep slijpen. Werk voor een ervaren trainer, zo denken wij. Of zoals een zaakwaarnemer zondag sms’te: “Dit is geen job voor een goedkope, onervaren trainer. Als Club dat denkt, kunnen ze zich wel eens lelijk vergissen.”
DOOR PETER T’KINT – BEELDEN: IMAGEGLOBE
Het verhaal van Jorgacevic lijkt afgelopen bij Club.
