Maandag 27/03

Het volstaat een reglementswijziging door te voeren in het voordeel van professionele sportlui, en meteen zullen ze er misbruik van maken. Op het tennistoernooi van Key Biscayne in Miami, verloor Martina Hingis de beslissende tiebreak tegen Svetlana Kuznetsova met 11-9. De laatste slag van Hingis ging ruim over de lijn, maar Martina eiste de video te mogen zien. Haar reactie nadien op de persconferentie : “Ik wist wel dat die bal buiten was, maar je weet nooit of dat machientje niet hapert.”

Topsport blijft toch synoniem van fair play. Waar is de goede oude tijd dat Mats Wilander in de halve finale van Roland Garros tegen Jose-Luis Clerc een matchbal in zijn voordeel afwees ? Of de nog betere oude tijd toen Istvan Gulyas, ook al in Parijs, ermee instemde de finale een dag uit te stellen, omdat zijn tegenstander Tony Roche licht geblesseerd was ? Roche recupereerde dankzij die ene dag wonderwel, en borstelde Gulyas van de baan.

Woensdag 29/03

In Het Laatste Nieuws lezen wij tot onze verbazing waarom Sérgio Conceição zo woedend is geworden op Stijn Meert. ” Volgens onze informant,” aldus HLN, ” riep Meert voortdurend : “Mister Costa, mister Costa.” Waarop de Gouden Schoen antwoordde : “Ik ben niet Mister Costa, ik ben Mister Conceição,” en een fluim afvuurde.”

Dat stelt alles in een heel ander licht natuurlijk. Herinner u hoe Lorenzo Staelens op de wereldbeker ’98 Patrick Kluivert een rode kaart aannaaide. Wat had hij gezegd dat Kluivert zo buiten zichzelf bracht ? Daarvoor moest men niet al te veel fantasie hebben : Kluivert was een paar maanden voordien beschuldigd van een verkrachting. Maar Staelens wou het aan de toegesnelde verslaggevers niet kenbaar maken, en Kluivert zelf evenmin. We moesten dat begrijpen, het was te erg.

Hadden beiden er nadien over gezwegen, ze hadden een schitterende mythe gecreëerd. Zoals over wat gebeurd is in de slottijdrit van de Tour ’68, het legendarische tijdritduel tussen Jan Janssen en Herman Vanspringel. Vandaag wil Herman nog altijd niet onthullen hoe men hem daar werkelijk heeft geflikt. Maar hij laat wel telkens met graagte doorschijnen dát er iets is geweest. En dat hij meer weet.

Zo hadden Staelens en Kluivert het ook moeten spelen. Tot op het einde van hun leven hadden ze daarover interviews kunnen geven. Bij elke nieuwe derby zou minstens één van beiden in de televisiestudio worden uitgenodigd om het verhaal nog een keer ‘niet’ te vertellen. Sommige stations zouden geld bieden om hen samen in de uitzending te krijgen. Staelens en Kluivert zouden elkaar dan wel de hand drukken, de tijd heelt vele wonden, maar nog steeds niet van harte. En over wat er nu echt gezegd was, die zaterdagavond in het Stade de France, zou uiteindelijk toch geen uitsluitsel worden gegeven. De oude Kluivert zou het geheim meenemen in zijn graf, en Lorenzo Staelens zou gekweld door gewetensnood van zinnen geraken. En worden verpleegd door nonnen met ervaring.

Helaas, al na twee dagen verklapte Kluivert het geheim. Of was het Staelens ? Het was in elk geval zo onbeduidend dat wij het al lang weer vergeten zijn, maar het was inderdaad een sneer naar die verkrachting. Een ervaren profvoetballer zou daarvan toch niet door het lint mogen gaan.

Maar “Mister Costa, mister Costa” is van een andere orde natuurlijk. Het sportcomité moet hier een klare en duidelijke grens trekken : Conceição vrij, en Meert zes maanden schorsing. Waar gaan we naartoe als men ongestraft “Mister Costa, mister Costa” mag roepen naar een tegenstander ?

“Ik heb zijn familie niet beledigd,” verdedigt Meert zich. “Ik was wat aan het broebelen in het Kortrijks, hoe zou Conceição daar iets van gesnapt hebben ? Mijn eigen moeder begrijpt me niet als ik zo spreek.”

Jaja, dat zal wel. “Mister Costa, mister Costa” klinkt in het West-Vlaams en in het Portugees precies hetzelfde. Wij hebben het vorige week zelf eens uitgetest in Roeselare, waar wij toevallig geconvoceerd waren door de directie van de Roularta Media Group. Wij stapten op een autochtoon toe, en riepen : “Hé, ghi dor. Mister Costa, mister Costa !” Wel, wij kunnen u verzekeren, dat doen wij niet nog een keer. Koleriek volkje, in de Rodenbachstad.

koen meulenaere