Het moet bitter geweest zijn voor Hugo Broos. Het gevoel niet meer mee te tellen, amper nog een telefoon te krijgen, thuis te zitten, uitgerangeerd, gekwetst en vernederd na een carrière waarin hij vier keer tot Trainer van het Jaar werd uitgeroepen. Een revanche noemde Broos het toen hij met Kameroen de finale van de Afrika Cup haalde. Alsof alle irritatie en frustratie uit zijn lichaam vloeide. Want dat soort uitspraken past absoluut niet bij de ex-verdediger. Geen moment in zijn carrière heeft Broos zichzelf opgeblazen.
Er zijn weinig mensen die Hugo Broos dat eerherstel niet gunnen. Als er één woord is waarmee je hem kan omschrijven, dan is dat eerlijkheid. Broos ergert zich aan voetballers die hun overeenkomst niet respecteren, aan spelers die zich zo belangrijk voelen dat het uitsluitend om hun eigen persoontje draait. Is dat een ouderwetse gedachte? Nee, bij Broos draait het om normen en waarden, om trots en respect. Ook nu, in Kameroen, kreeg hij te maken met de afzegging van een aantal van zijn sterspelers. Het maakt het onverwachte succes nog groter.
Natuurlijk is Hugo Broos geen wereldtrainer. En uiteraard heeft ook hij zijn mankementen. Broos wil weleens zeuren, pleegt weinig te communiceren, iets wat hem al heel zijn carrière achtervolgt. Maar hij heeft er een uitleg voor: als je te veel praat, ga je op den duur jezelf tegenspreken. Daarom zegt hij alleen het noodzakelijke.
Hugo Broos had moeite met het gewijzigde voetballandschap, met spelers die juichen als ze scoren en janken als ze op de bank zitten, met makelaars die voortdurend rond die spelers fladderen. Hij wilde zijn periode bij Club Brugge weleens romantiseren toen hij op training voortdurend stond te genieten. Omdat er zo veel verbetenheid en gretigheid in de groep zat. Altijd maar weer over die pijngrens gaan, niet kunnen verliezen in een trainingspartij, een zware tackle op training en toch nooit discussiëren, bij Club Brugge ervoer Broos hoe een voetballer kan groeien als hij door iedereen wordt gerespecteerd en geaccepteerd. Dat klimaat schiep hij ook in de nationale ploeg van Kameroen.
Toch lag Hugo Broos al jaren niet meer goed in de markt. Te vaak ook had hij na zijn Anderlechtperiode de bons gekregen. Als je het etiket hebt van iemand die in zijn denkbeelden voorbij is gestreefd, dan worden vakmanschap en trouwheid al snel naar de achtergrond geduwd. Nooit liet Hugo Broos zich nochtans in de hoek drummen. Toen hij bij RWDM eens met een beperkte spelersgroep aan het seizoen moest beginnen, maakte hij in een interview openlijk brandhout van het beleid van de club. Hij werd er niet voor gesanctioneerd. En toen hij in een korte periode bij Zulte Waregem niet meeging in de euforische kreten van de toenmalige sterke man Patrick Decuyper,werd hij ontslagen.
Principieel is Hugo Broos altijd geweest. En steeds probeerde hij te relativeren. Ook in de drie seizoenen bij Anderlecht, waarin hij zich soms te pletter liep op de gemakzucht van de spelersgroep. Broos las geen kranten maar nam ’s avonds thuis ter ontspanning een boek in de hand over, bijvoorbeeld, de invloed van de CIA. Toch was hij getekend en verouderd na zijn periode in het Astridpark. Vanaf dat moment kwam het tot korte passages bij zijn nieuwe werkgevers. Met tussendoor lange, te lange periodes zonder werk.
Jaren geleden al zei Hugo Broos dat hij voor een Belgische club niet meer in aanmerking kwam. Zal dat nu veranderen of wordt die Afrika Cup gewoon voor kennisgeving aangenomen? Hugo Broos wordt op 10 april 65 jaar. Hij zou met pensioen kunnen gaan. Op een hoogtepunt, als Koning van Afrika. Maar Hugo Broos heeft de afgelopen jaren genoeg gerust. In hem brandt nog steeds het heilige vuur.
@JacquesSys
DOOR JACQUES SYS
Bij Hugo Broos draait het altijd om normen en waarden.
