In 1988 won Marc Degryse zijn eerste van in totaal vier trofeeën als Profvoetballer van het Jaar. Opmerkelijk: Degryse won de prijs met drie verschillende ploegen. In 1988 met Club Brugge, in 1990 en 1995 met Anderlecht en in 2000 met Germinal Beerschot.
Met zijn derde trofee – eentje voor Gent en nu de tweede op rij voor Anderlecht – hijst Mbark Boussoufa zich naast monumenten als Jan Ceulemans en PärZetterberg, die ook elk drie keer wonnen. Het onderstreept de impact van de fiere Marokkaanse Nederlander op de Belgische competitie.
Romelu Lukaku noemde hem zondagavond op het gala “het brein van Anderlecht”. Hij zou hem zwaar missen. En wij ook. Met veertien goals (waarvan vijf in de play-offs en twintig assists heeft Boussoufa dit seizoen nadrukkelijk zijn stempel gedrukt op Anderlecht. Voetbal dat bijwijlen sprankelend was en de dertigste titel van paars-wit kleur gaf. Met Romelo Lukaku, die werd gelauwerd als topschutter van het voorbije seizoen, ook al scoorde Dorege Kouemaha dit seizoen één goal meer, en Trainer van het Jaar Ariël Jacobs was de avond paars-wit getint. Alleen Silvio Proto, tweede bij de doelmannen, deelde niet in de prijzen.
Anderlecht stak er dit seizoen met kop en schouders boven uit. Als het erin slaagt de ploeg samen te houden en Jelle Van Damme ervan kan overtuigen om niet voor een smak ponden te kiezen, is er niet zo veel nodig om nog eens te schitteren in de Champions League. Van dat soort galawedstrijden blijven ze in Brussel nu al iets te lang verstoken, sinds 2006 om juist te zijn. Boussoufa was dit seizoen ook goed in Europa. Had Anderlecht in Hamburg mét zijn spelmaker kunnen spelen, dan waren zij misschien tot in de kwartfinales van de Europa League doorgedrongen en niet de Duitsers. Want met of zonder Boussoufa, het scheelt.
Verontrustend voor Club Brugge is dat het ook dit seizoen weer geen terrein kon goedmaken op de Brusselaars. De nederlaag bij een enthousiast Gent kwam hard aan, zo hard dat Stijn Stijnen zwaar door het lint ging. De kinderlogica zegt: Ivan De Witte is begonnen, de preses van Gent had daar niets te zoeken, zo vlak na het affluiten van een geladen duel. Maar de reactie van Stijnen, die eerder in de wedstrijd al rood had moeten krijgen, is absoluut niet goed te keuren. En dat weet de doelman zelf ook wel. De frustratie van Stijnen zit diep. Wat zaterdag opborrelde, sluimerde al veel langer. Slechts 7 zeges in 19 matchen na Nieuwjaar, het zorgde voor intern ongenoegen. Club Brugge lijkt een gespleten elftal, verdeeld in twee kampen. Adrie Koster heeft een pak werk voor de boeg, meer dan voetballijnen in het elftal slijpen. Club won slechts drie matchen in de play-off, het was fysiek niet klaar voor wedstrijden in de duels en mentaal niet voor een ‘aanhangseltje’ van een reguliere competitie, maar evenmin tactisch. Het had Gent zaterdag voor de rust wat beter à la Inter kunnen aanpakken, met de lijnen dicht bij elkaar. Nu leek het op na- ief aanvallend voetbal. Overmoed?
AA Gent is stilaan de kloof met Club Brugge aan het dichtfietsen. Stilaan, want we houden een slag om de arm. In de reguliere competitie over lange duur eindigden de Buffalo’s toch op acht punten van de West-Vlamingen. Ook de publieke opkomst in de Arteveldestad en dus de financiële ruimte blijft beperkt. Op de lange duur moet zich dat ergens wreken. Maar: er is heel veel enthousiasme waarop verder gebouwd kan worden, hopelijk ook concreet, aan een nieuw Arteveldestadion.
Gent staat op een kruispunt: weet het straks na de bekerfinale MichelPreud’homme te behouden, dan kan het verder bouwen op nu al goeie fundamenten. Ivan De Witte wil daarvoor ver gaan en zijn trainer heel veel sportieve macht geven.
Maar die trainer is eigenzinnig. Hij wilde graag bondscoach worden, maar De Witte besliste in zijn plaats van niet. Bovendien mist hij respect bij de buitenwereld, de spelers plaatsten hem maar als nummer vijf bij de trainers, ook al is het gros van de opinieleiders in de media hem heel goed gezind. En dus overweegt Preud’homme de emigratie waar hij als speler destijds ook al voor koos. Waarna de erkenning voor zijn kwaliteiten als doelman plots heel groot werd.
Verliest Gent zijn coach, dan is het terug naar af, naar een rol in de schaduw. Een grote zorg voor voorzitter De Witte.
door PETER T’KINT
“De financiële ruimte in Gent blijft beperkt.”
