Guy Dufour, opgeleid bij het grote PSV, maar doorgebroken bij het bescheiden Lommel, leeft in een droom. ‘Ik kan nog altijd niet vatten dat ik nu écht

een Standardspeler ben.’

De voorbije weken ging bij Standard de aandacht vooral naar de woelige strijd om de overname van de club, waardoor de zoektocht naar interessante versterkingen minder prioritair was. Slechts een van de nieuwkomers wordt bestempeld als een directe versterking: de talentvolle Geoffrey Mujangi Bia (ex-Charleroi) keert vermoedelijk sterker terug van zijn Engels avontuur bij Wolverhampton.

Een ander fris gezicht op Sclessin is dat van de van Lommel overgekomen GuyDufour. De vaardige linksvoetige middenvelder voetbalt al vijf jaar in de luwte van de Nederlandse en Belgische tweede klasse. Op zijn 24e wil Guy Dufour eindelijk uit de schaduw treden en zich bewijzen op het hoogste niveau.

Fan van Wamberto

Dat Guy Dufour in eerste klasse zou spelen, was tot halfweg maart vrij aannemelijk. Dufour maakte deel uit van het sterke middenveld dat Lommel United drie vierde van de competitie aan kop hield in tweede klasse. Toch liep het mis en werd niet Lommel, maar Oud-Heverlee Leuven kampioen. “We hebben op het verkeerde moment een serieuze dip gehad”, geeft Dufour als verklaring. “Lommel had zonder twijfel de ploeg om kampioen te spelen, maar in de laatste rechte lijn verloren we twee keer achtereen. De kopjes gingen naar beneden en we raakten niet meer uit de neerwaartse spiraal, ook niet in de eindronde.”

Ondanks de ontgoocheling van de gemiste titel én promotie, had Dufour zich de voorbije twee jaar intussen wel aardig in de kijker gespeeld bij Lommel. “Ik kreeg telefoon van Paul Stefani, de manager van Steven Defour en Igor De Camargo: ‘Kunnen we eens afspreken? Ik heb een club voor je!’ Ik dacht aan een middenmoter in eerste klasse of zo, maar dat het om Standard ging, had ik nooit verwacht. Mijn contract bij Lommel liep deze zomer af en blijkbaar volgden ze me al bijna een jaar. Ook andere eersteklassers toonden interesse, maar toen ik hoorde dat ik naar Standard kon heb ik al de rest laten vallen.”

Dufour kwam in een droom terecht. “Zoals veel Limburgers ben ik van kindsbeen supporter van Standard. Eind jaren 90 ging ik vaak kijken met de vriend van mijn nichtje. Ik was erbij toen Lierse kampioen speelde op Standard. Veel prijzen pakten ze niet in die periode, maar door de ongelooflijke sfeer was ik toch verkocht. Mijn favoriete spelers waren Wamberto en de Nederlander Björn van der Doelen. Toen ik een maand geleden naar Luik reed om mijn contract te tekenen, voelde ik een mengeling van zenuwachtigheid en ongeloof. Het moment dat ik effectief mijn handtekening had gezet, werd ik eens goed vastgenomen door Pierre François. Ik voelde me meteen welkom, ik was een van hen nu.”

Voetbalbagage van PSV

De voetbalcarrière van Guy Dufour is op zijn minst grillig te noemen. Dufour groeide op in het carrosseriebedrijf van zijn vader in Leopoldsburg en erft van hem niet alleen de passie voor wagens, maar ook de liefde voor het voetbal. “Mijn pa speelde nog bij Beringen in tweede en derde klasse. Ook mijn grootvader voetbalde: hij was doelman bij Leopoldsburg en SK Lommel.”

Op zijn dertiende speelt Dufour bij Verbroedering Geel en raakt hij in het vizier van de jeugdscouts van PSV Eindhoven. “Het was een serieuze stap om in Nederland te gaan voetballen, maar PSV regelde alles perfect. De club organiseerde een pendeldienst vanuit Mol om alle Belgische jeugdspelers uit Limburg en de Kempen ’s avonds van en naar de trainingen te brengen.

“Bij PSV heb ik eigenlijk al mijn voetbalbagage opgedaan”, vertelt Dufour, “en dat kun je zien aan mijn manier van voetballen. Zeker in tweede klasse, voelde ik constant dat ik technisch in het voordeel was. Verzorgd trappen en passen, de bal aannemen en goed leggen, dat werd er bij PSV echt wel ingeslepen. Ik stond vooral links op het middenveld, maar er waren ook periodes dat ik op de tien of voor de verdediging werd uitgespeeld. Ik ben sowieso op mijn best in een rol waarin ik het spel kan verdelen.”

Dufour zat bij PSV in een talentvolle lichting: ” Ibrahim Afellay debuteerde al in 2004 bij de grote jongens en vanaf 2005 mochten ook Roy Beerens, Ismaïl Aissati en ikzelf meetrainen met de eerste ploeg. Ik heb in dat seizoen enorm veel bijgeleerd. Toch blijft het jammer dat ik nooit eens op het veld heb mogen proeven van het hoogste niveau. Ik zat verschillende keren op de bank, zowel in de competitie als Europees, maar zelfs een korte invalbeurt was me niet gegund.”

Dufour verliet PSV in 2006 met een wrang gevoel. “De opleiding was er prima, maar een échte kans heb ik nooit gekregen. Een schande is dat natuurlijk niet, want op dat moment was PSV een Europese subtopper: Guus Hiddink was er trainer en op het veld stonden kleppers als Alex, Jefferson Farfán, Timmy Simons en Phillip Cocu.”

Toch houdt Dufour een tastbare herinnering over aan die periode. “In oktober 2005 zat ik op de bank in San Siro, toen PSV in de Champions League tegen AC Milan speelde. Ik ben erin geslaagd om na de wedstrijd het truitje van Paolo Maldini te bemachtigen. Een echte ruil was het wel niet, want hij was niet geïnteresseerd in mijn truitje.” ( lacht)

Een jaar later volgde een schril contrast met de glamour van de Champions League: PSV rekende niet meer op Dufour en hij tekende voor twee jaar bij FC Volendam, in de Nederlandse eerste divisie. “Ik dacht dat ik er goed aan deed om een stap terug te zetten, maar Volendam bleek de verkeerde keuze. Ernie Brandts had me gehaald, maar hij vertrok naar NAC Breda en werd als trainer opgevolgd door Stanley Menzo. Tussen hem en mij heeft het nooit echt geboterd.”

In januari 2008 wordt het contract van Dufour bij Volendam in onderling overleg ontbonden. “Ik was eigenlijk blij dat ik daar kon weggaan. De sfeer in die stad lag me totaal niet. Volendam is eigenlijk een soort gesloten gemeenschap en je wordt er als buitenstaander erg moeilijk aanvaard. Ik had constant het gevoel dat ik iets verkeerd deed.”

Privéles Frans

Na Volendam vindt Dufour een halfjaar onderdak bij FC Eindhoven, ook in de Nederlandse eerste divisie, en speelt daar nog een paar wedstrijden met een amateurcontract. “Mijn carrière zat in een dipje en ik wou me daar terug in de kijker spelen. Ik was dolblij toen Lommel me polste, want op dat moment was ik het stilaan beu in Nederland. Ik had geen probleem met de Nederlandse mentaliteit, maar verlangde gewoon om terug in België, in mijn vertrouwde omgeving, te kunnen zijn.”

Bij Lommel raakt Dufours carrière terug uit het slop, mede door Franky Van der Elst. “In het eerste jaar bij Lommel worstelde ik nog met de spelstijl van tweede klasse. Maar onder Van der Elst kreeg ik terug plezier in het voetbal, ook omdat ik voelde dat hij volledig in mij geloofde. Ik ben hem dankbaar, want mijn transfer naar Standard heb ik deels aan hem te danken. De belangrijkste raad die Van der Elst me meegaf, is dat mijn handelingssnelheid nog omhoog moet. Ook toen een Waalse journalist me na de bekendmaking van mijn transfer opbelde, hielp hij me uit de nood. Mijn Frans is echt niet goed en Van der Elst heeft die man toen te woord gestaan. Intussen volg ik wel privéles Frans, want ik wil mijn plan kunnen trekken in Luik.”

Toch zal niet de taal, maar vooral het niveau van het voetbal de voornaamste hinderpaal worden die Dufour moet overwinnen, als hij wil slagen bij Standard. “De eerste trainingsweek hebben veel ploegmaats waarschijnlijk gedacht: wat komt die hier doen? Dat begrijp ik wel, want ik kan het zelf eigenlijk amper vatten dat ik zonder tussenstap van een topploeg in tweede naar een topploeg in eerste ben geraakt. Ik ben intussen 24 en speelde nog nooit een wedstrijd in eerste klasse. Als ik deze kans niet grijp, ben ik een dommerik.

“Voor Standard ben ik een risicoloze transfer”, aldus Dufour. “Veel wordt er van mij niet verwacht, dus het kan alleen maar meevallen. Ik hoop dit seizoen op een paar basisplaatsen en wat invalbeurten, maar ik ben ook realistisch. Axel Witsel en Steven Defour kunnen misschien nog vertrekken, maar dan nog zal de concurrentie op het middenveld moordend zijn. Misschien ben ik aan de winterstop de revelatie, maar voor hetzelfde geld word ik uitgefloten door de supporters en wil Standard mij aan de winterstop al uitlenen aan een andere eersteklasser. We zien wel waar het schip strandt.”

DOOR BREGT VERMEULEN – BEELD REPORTERS

“Zoals veel Limburgers ben ik van kindsbeen fan van Standard.”