We volgden twee dagen de voorbereiding van KV Mechelen, die op het veld nog rustig is, maar in de coulissen al behoorlijk actief.
‘Van zodra de training erop zit, is het mijn beurt. Dan ga ik een halfuurtje lopen. Ik moet van mijn buikje vanaf geraken’, glimlacht Yannick Ferrera terwijl hij zijn T-shirt optilt. ‘Op foto’s in profiel begin je het al te zien.’ Het is dinsdag 26 juni en in Mechelen beginnen ze het nieuwe ‘schooljaar’ in een goeie sfeer, al ziet de lucht er weinig zomers uit. We bevinden ons op het jeugdcomplex van KV, langs de Liersesteenweg, op zo’n twee kilometer van het stadion.
Twee trainingsvelden zijn er ter beschikking gesteld van de profkern, een derde wordt heraangelegd. Er staat nog geen sprietje gras op, terwijl de sproei-installatie dubbel werk verricht aangezien het met mondjesmaat is beginnen te druppelen. Op dat terrein zou de profkern voor de rest van het seizoen moeten trainen.
De accommodatie is hier vrij beperkt. De spelers kleden zich om in het stadion en rijden met hun eigen auto naar hier. Het wagenpark weerspiegelt het imago van de club, zonder franjes of blingbling. Geen ronkende bolides, wel enkele Opel Astra’s in het rood van KV en voor de rest ook doorsneewagens. In Mechelen houden ze het bescheiden en hebben ze er ook niet echt behoefte aan om dat te veranderen. En evenmin zin om hun gewoontes om te gooien, om die houding van goede familievader in te ruilen voor de business van de nieuwe rijken. Het jaar 2002, toen KV Mechelen na een periode van wanbeheer in vereffening moest gaan, ligt nog altijd vers in het geheugen. Elke cent wordt dus twee keer omgedraaid. Van buitenaf kan dat lijken op een gebrek aan ambitie. Toch mengt KV zich onder de clubs die ertoe doen, die de groten het vuur aan de schenen leggen.
Vorig seizoen geloofde Malinois tot de laatste speeldag (en het 3-0-verlies bij AA Gent) dat het kans maakte op een miraculeus ticket voor play-off 1. Net zoals bijvoorbeeld Charleroi heeft KV Mechelen op kwalitatief vlak geen plaats in de top zes. Op financieel vlak evenmin. Yellow-Red bokst niet in dezelfde gewichtscategorie als Genk, Gent, Brugge, Oostende of Standard. De hoogste salarissen liggen hier rond de 350.000 euro bruto, terwijl de concurrentie spelers tot een miljoen betaalt. En er is ook geen sprake van om de loonmassa te verhogen om enkele folietjes te doen. De twee bazen op het sportieve niveau, Fi Vanhoof (een echt monument en behoeder van het evenwicht) en sportief directeur Rik Vande Velde (ex-hoofdscout van Anderlecht), zorgen ervoor dat ze de kerk, of de Sint-Romboutskathedraal zo je wilt, in het midden houden. Wanneer er dus 800.000 euro moet neergeteld worden om Rob Schoofs aan te trekken, breekt het koude zweet hen uit. Het bedrag lijkt gerechtvaardigd voor een jong Belgisch talent (zeker als je weet dat Jordi Vanlerberghe door zijn transfer naar Brugge de kassa gespijsd heeft met twee miljoen) en toch is zo’n uitgave de uitzondering die de regel (zo goedkoop mogelijk werken) bevestigt.
‘Als een speler jong is, het goed doet en niet geblesseerd is, dan komt hij niet naar Mechelen’, zegt Ferrera. De club mikt eerder op jonge spelers die hun carrière opnieuw willen lanceren of anciens die nog altijd honger hebben naar de bal. In die optiek moet je de komst begrijpen van Andy Kawaya (20), die voor twee seizoenen overkomt van Anderlecht, maar een jaar niet gespeeld heeft door een kuitbeenbreuk, en Nicklas Pedersen (29), een oudgediende van Malinois die ook voor twee jaar getekend heeft en die de voorbije drie seizoenen door allerlei kwaaltjes amper aan spelen toekwam bij AA Gent en KV Oostende.
Het zijn twee getalenteerde jongens – denk maar aan de invalbeurt van Kawaya op Arsenal of de magistrale goal van Pedersen op Sclessin – maar Ferrera zal hen beetje bij beetje weer op hun vroegere niveau moeten brengen. Dat vraagt ongetwijfeld wat geduld, terwijl de kern al niet te breed is.
Facebookpetitie
Om tien uur beëindigen de spelers hun sessie spierversterkende oefeningen op het kunstgrasveld. Onder het toeziend oog van assistent Sven Swinnen, want KV beschikt niet over een aparte fysiektrainer. Ondertussen heeft de hoofdcoach op het aangrenzende veld alles klaargezet voor de verschillende oefeningen. Wat volgt is een halfuurtje rondjes lopen in kleine groepen. Wanneer het ritme opgetrokken wordt van 13 naar 15 kilometer per uur, worden Nicklas Pedersen en Yohan Croizet een eerste en een tweede keer gedubbeld door de verschillende groepjes. Het duo heeft de trainingen nog maar net hervat, terwijl de rest al bezig is van 21 juni.
Om half elf komt de bal in het spel. Samen met zijn staf spreekt Ferrera kort met Aleksandar Bjelica, die aangeeft dat hij pijn heeft aan de lies en niet ‘normaal’ kan trainen. De miserie houdt aan (zie kaderstuk). Bjelica mag niet terug naar de kleedkamer, dat pleziertje wordt hem niet gegund. Terwijl de rest van de groep de bal rondtikt op het grasveld, doet Bjelica er nog enkele toertjes bij aan een indrukwekkend tempo…
Het is nog maar de verre voorbode van het nieuwe seizoen, maar Yannick Ferrera gaat al voluit. Hij schreeuwt in het Engels naar een van zijn spelers die de bal verloren heeft nadat hij zich tussen een massa tegenstanders had gewaagd. De Brusselse coach van 36 jaar, die al aan zijn zesde seizoen als trainer van een profclub bezig is, schakelt vlot tussen Nederlands, Engels en Frans. De ex-coach van Standard geniet veel waardering Achter de Kazerne. De toon werd gezet door een petitie op Facebook, waarbij meer dan duizend Kakkers om zijn komst vroegen toen Aleksandar Jankovic wegging. En toch werd zijn start een nachtmerrie, want hij pakte amper 1 op 12. Daarna keerde dat wel, onder meer door een ijzersterke reeks thuiswedstrijden. Mechelen werd, gesteund door zijn publiek, een onneembare vesting – Anderlecht verloor er trouwens voor het laatst op verplaatsing. De spionkop van KV weet wie het moet bedanken en scandeert geregeld de naam van zijn coach.
Schoenborstels
Bij KV is Ferrera een van de weinige mediatieke figuren, misschien wel de enige. Aan beide kanten van de taalgrens zuigt de Spaanse Belg bijna alle aandacht naar zich toe. Mechelen wordt soms wat vergeten in de media, gesitueerd als het is tussen de almacht van Anderlecht en de arrogantie van Antwerpen. De laatste Belgische Europacupwinnaar leeft wat in de schaduw van die twee metropolen.
Net zoals boegbeeld Tim Matthys is KV geen club die leeft van dromen. Niemand maalt daar trouwens om. Integendeel, de speler is gewoon een onderdeel van de Mechelse familie, niets meer. De echte vedette is het publiek, dat om de twee weken talrijk opkomt, zelfs in play-off 2.
KV Mechelen is een club van de oude stempel. Bij welke andere eersteklasser vind je nog schoenborstels om de modder van tussen de studs te vegen? Het is slechts een detail, maar het illustreert de paradox van een populaire club die vorige week haar 7500e abonnement verkocht en die over een fraai vernieuwd stadion beschikt, maar waarvan de dagelijkse praktijk en de ambitie veraf staan van het volkse elan.
Op deze dinsdag 27 juni is de belangstelling wel maar matig. Amper een tiental nieuwsgierigen dagen op bij de training. Enkele kinderen en ouderlingen en twee fotografen die de eerste bewegingen van Pedersen komen vastleggen. ‘Te veel nonchalance in de laatste baltoets, je moet meer killer zijn!’, tiert Ferrera. Gezien de kwaliteit van zijn trainingen en zijn tactische analyses hebben de spelers van Standard zijn vertrek al gauw betreurd. Ferrera is fanatiek en nauwgezet met zijn werk bezig. Soms té. De man is nooit op zijn gemak, ook niet naast het voetbal. Het is al gebeurd dat hij bij dageraad de poorten van de Académie Robert Louis-Dreyfus opende na een quasi slapeloze nacht. Dat is nauwelijks veranderd, ook al is de druk bij KV Mechelen minder dan op Sclessin. En Yann Daniélou, zijn assistent die mee van Standard is gekomen, is daar om dat in goede banen te leiden, als een soort mental coach van de trainer.
Rits in de gracht
Woensdag 28 juni, één uur ’s middags. Yannick Ferrera zit in zijn kantoor, samen met zijn assistenten Yann Daniélou, Sven Swinnen, Tom Caluwé en keeperstrainer Jugoslav Lazic. We bevinden ons onder de historische maar aftandse tribune van KV, het enige gedeelte van het stadion dat nog niet werd gerenoveerd. Er hangt een doordringende en onaangename verfgeur. Het nieuwe likje verf kan de ouderdom van de plek niet verbergen. Ferrera zet zijn computer uit en gaat naar de kleedkamer. Nadien stapt hij in de wagen van Tom Caluwé om naar het trainingscentrum te rijden.
Een uur later. Linksbuiten Andy Kawaya ontmoet voor het eerst zijn nieuwe ploegmaats, net als rechtsachter Faycal Rherras, ex-STVV en overgekomen van het Schotse Heart of Midlothian. De twee nieuwkomers vervangen Laurens Paulussen en Nils Schouterden, die een onvoldoende op het rapport kregen en naar een andere werkgever mogen uitkijken. De kern mist nog altijd kwaliteit en diepgang om erop te mogen hopen de resultaten van vorig seizoen te kunnen evenaren. Tal van jongeren maken de kern volledig. Mats Rits, die in de pers gelinkt werd aan Anderlecht, Brugge, Standard en Gent, maar die zijn contract met één seizoen zou gaan verlengen bij KV, is nog altijd niet aanwezig op de trainingen. De oorzaak is een val met de fiets en een auto die hem in de gracht gereden heeft. De wonde is niet ernstig, maar raakte ontstoken en dus moet hij rust nemen.
De training is licht. De groep wordt in tweeën verdeeld en werkt ruim een uur op balbezit en balcirculatie. Pedersen toont met enkele baltoetsen dat hij een echte versterking vormt, áls zijn lichaam het uithoudt. Zijn stijl is een stuk eleganter en verfijnder dan de nochtans ook efficiënte maar wat meer houterige Nicolas Verdier, die naar Eupen vertrok.
De zomer is druilerig geworden en bijna niemand waagt het om een kijkje te komen nemen. Behalve dan de waarnemer die voor Bjelica komt en voortdurend notities neemt, en twee moeders die als vrijwilligers werken voor de jeugd. Iedereen lijkt hen te kennen. Na afloop van de training krijgen Yannick Ferrera en Seth De Witte een stevige knuffel.
8000 euro voor een match
De spelers vertrekken opnieuw naar het stadion, waar ze om vier uur een maaltijd krijgen en nadien een korte sessie theorie. Om halfacht betwist KV in de naburige gemeente Leest zijn derde wedstrijd in de voorbereiding, nadat het won in Rijmenam (0-12) en Katelijne (0-3). Voor Ferrera is het moeilijk tot onmogelijk om uit dergelijks partijtjes conclusies te trekken. Het komt erop aan om ook de jongeren wat speelminuten te gunnen en te zien wat ze in hun mars hebben. En door naar de randgemeenten af te zakken hoopt men ook aan klantenbinding te doen met huidige en toekomstige supporters. Bovendien kan de club zo de kas wat spijzen, want een bezoekje van KV kost tot 8000 euro. Ter vergelijking: om Standard over de vloer te krijgen voor een oefenwedstrijd moet een club algauw 15.000 tot 20.000 euro neertellen.
Eersteprovincialer Leest ontvangt veel volk vanavond. De weiden in de buurt zijn omgetoverd tot parkings. Er is zowat 500 à 700 man opgedaagd, ook al omdat de hemel besloten heeft om de sluizen dicht te houden.
Ook al heeft de komst van KV een prijskaartje, met tien euro per ticket en lange rijen aan de tapkranen en de hamburgertenten, kan de avond best rendabel zijn voor deze club die haar roemrijke grote broer ontvangt. De match zelf is logischerwijze eenrichtingsverkeer. In de eerste helft maken de jongeren Soladio en Zeroaul elk een knappe goal. Ferrera observeert en geeft de jongeren af en toe een richtlijn mee. Hij zit ontspannen op de bank. Tot een speler van Leest op een hallucinante manier, met gestrekt been, ingaat op Zeroual. Ferrera veert meteen op. ‘Heb je dat gezien!’, vaart hij uit tegen de lijnrechter. ‘Puta madre!!’, roept hij erachteraan, terwijl zijn speler nog steeds op de grond ligt. ‘Dat is hier geen Champions League, hé!’, schreeuwt hij naar de hoofdscheidsrechter. Inderdaad, verre van zelfs… De wedstrijd eindigt op een forfaitscore (0-5).
De dag erop moeten ze weer aan de bak en wordt er gemakkelijk gewonnen op Kampenhout (0-4). Morgen wordt het andere koek, dan wacht het Olympiakos van Besnik Hasi.
DOOR THOMAS BRICMONT – FOTO’S BELGAIMAGE
De hoogste salarissen liggen bij KV Mechelen rond de 350.000 euro bruto, terwijl de concurrentie spelers tot een miljoen betaalt.
KV Mechelen is een club van de oude stempel. Bij welke andere eersteklasser vind je nog schoenborstels om de modder van tussen de studs te vegen?
Nicklas Pedersen toont met enkele baltoetsen op training dat hij een echte versterking vormt, áls zijn lichaam het uithoudt.
