Na tien seizoenen eerste klasse in vooral Limburg (Bree) en Henegouwen (Quaregnon), ging Stefan Sappenberghs eindelijk in Antwerpen aan de slag. Hij verwachtte er veel van, maar het draaide anders uit.
Na een lange revalidatie als gevolg van een operatie aan de achillespees, was Stefan Sappenberghs (pas 31 geworden) erop gebrand zich voor de eigen supporters te bewijzen. Maar de revalidatie sleepte langer aan dan voorzien, zodat de eerste maanden van deze campagne een echte hel werden. Ook al omdat hij pijn aan de andere achillespees begon te krijgen ook. “Doordat ik de geopereerde achillespees spaarde, geraakte de andere overbelast. Ik had juist enkele betere wedstrijden achter de rug en kreeg een nieuwe serieuze opdoffer te verwerken. En toen was het al december. In plaats van rustig Kerstmis te kunnen vieren, moest ik opnieuw intensief behandeld worden. Met verzorging en pijnstillers kan ik het seizoen volmaken, maar daarna zal ik ook met die achillespees onder het mes moeten.”
Antwerpen blijft een aparte stad, met mensen met een aparte mentaliteit. Het team was nieuw, met vooral Antwerpse en Amerikaanse spelers, en een Antwerpse coach. Dat zorgde voor hoogspanning en akkefietjes, geeft Sappenberghs toe, maar meestal in positieve zin. “Wij hebben het soms nodig dat er elektriciteit in de lucht hangt.”
Zoals tegen Rode Ster Belgrado, toen de Arenahal wel een elektriciteitscentrale leek. Spelers timmerden op elkaar dat het een lust was, met in de hoofdrol ene Sappenberghs. Die blikt daar luchtig op terug : “Nu lach ik eens met die hele story. Maar ik blijf op mijn standpunt : ten eerste heb ik niet als eerste geslagen, en ten tweede vind ik de Europese schorsing van drie speeldagen een schande. Waarom krijg ik dezelfde sanctie als die Stefanovic ? Hij sloeg eerst, lokte alles uit en komt vervolgens goed weg. De trip naar Joegoslavië en de bitsige, sombere en zelfs vijandige drie dagen in Belgrado zal ik nooit vergeten. In moeilijke omstandigheden speelden we er een schitterende wedstrijd. Een klein Belgisch ploegje dat kwam winnen tegen het grote Rode Ster Belgrado : die mannen konden dat niet verkroppen. Ik denk nog altijd dat zij dat gevecht echt gezocht hebben.”
Sappenberghs, die een Europese schorsing van drie speeldagen kreeg, beseft dat hij goed weg kwam. “Ik had inderdaad een oog kunnen verliezen. Een gebroken oogkas en neusbreuk waren nu de letsels. Een plastisch chirurg heeft mij wat opgelapt.”
Over de toekomst verkeert hij nog in het ongewisse. Pas na de volgende operatie zal Sappenberghs weten hoelang hij onbeschikbaar zal zijn. Hij gokt op een revalidatie van acht weken, zodat hij in augustus zonder problemen de voorbereiding op het nieuwe seizoen kan aanvatten. “Echt, ik ben al die miserie meer dan kostbeu. Door de vele pijnstillers kreeg ik ook af te rekenen met een maagbloeding. Ik moest onmiddellijk stoppen met die medicatie. Zo kan ik tijdens de play-offs weer enkele pilletjes innemen, zodat ik hopelijk zonder pijn de ploeg nog kan helpen. En als we de halve finales bereiken, kan ik mijn kwakkelseizoen toch nog met een positieve noot afsluiten.”
Sappenberghs heeft nog een contract van twee jaar. Alleen al voor het twintigtal vrienden dat voor hem een abonnement nam op de wedstrijden van Antwerpen, wil hij op een fatsoenlijke manier terugkeren. “Ik zou nog graag een viertal seizoenen op het hoogste vlak meedraaien. Maar daarvoor moet ik wel blessurevrij blijven. Schrijf maar op : volgend seizoen zal de echte Stefan Sappenberghs in de Arenahal te bewonderen zijn.”
Maar als er iemand is voor wie hij straks écht het beste van zichzelf wil geven, dan wem coach Tony Van den Bosch. “Hij heeft nog niet veel plezier aan mij gehad. Slechts bij de nationale ploeg heb ik onder hem enkele sterke prestaties neergezet. In één van mijn eerste seizoenen in eerste klasse speelde ik bij Okapi Aalst. Tony Van den Bosch was er toen ook mijn coach. Dat seizoen sukkelde ik met een zware knieblessure, ging uiteindelijk ook onder het mes en kwam nauwelijks aan spelen toe. Toen ik Aalst en dus ook Van den Bosch verliet, raakte ik nauwelijks nog geblesseerd. Vele jaren speelde ik op een redelijk hoog niveau, en vorig jaar dan lukte het mij, op dertigjarige leeftijd, om naar mijn geboortestad getransfereerd te worden. Met Van den Bosch als trainer wou ik mij echt tonen. Helaas, dubbele pech heeft mijn eerste seizoen bij Antwerpen naar de vaantjes geholpen. Het besef dat de coach in mij blijft geloven, doet me enorm veel plezier. Alleen voor die man wil ik mij volgend seizoen opnieuw tonen.”
door Patrick Ceulemans
