Laat de show beginnen

'Ik voel sinds drie weken geen enkele pijn meer.' Uit de mond van Obbi Oulare is dat groot nieuws. Hij zei het voor de verplaatsing van Standard naar Club Brugge. Een Oulare die niet lijdt, dat was lang geleden. De website Transfermarkt telde zijn afwezigheden op sinds hij door Watford aan een reeks ploegen werd uitgeleend (Zulte Waregem, Willem II, Antwerp, Standard) en kwam uit op 500 dagen onbeschikbaarheid. Is er nu een eind gekomen aan de lijdensweg? De reus glimlacht in elk geval weer en dat lijkt wel geleden van toen hij in 2015 Brugge verliet voor Watford. Hij vertrok toen met veel enthousiasme richting Premier League, nauwelijks verlamd door zijn transferprijs van 8 miljoen euro. Flashback naar 8 december 2018. Twee weken na zijn debuut in het shirt van Standard, na een lange revalidatie volgend op een heupoperatie, maakt hij zijn eerste goal voor de Rouches, op het veld van STVV. Nu is hij zeker gelanceerd! Maar enkele dagen later breekt hij zijn been tijdens een Europa Leaguewedstrijd in Turkije. Opnieuw maanden miserie. Afgelopen zomer was hij een van de mannen in vorm tijdens de voorbereiding. Tot hij tegen Strasbourg opnieuw geblesseerd geraakte, aan de dij ditmaal. Weer twee weken out. Pas half oktober zagen we hem dus in de ploeg. Zijn eerste volledige match speelde hij half november, tegen KV Mechelen. Stiekem had hij gehoopt al tegen Arsenal terug te zijn, maar dat lukte net niet. Tegen Frankfurt stond hij er wel en met een assist voor Maxime Lestienne had hij een voet in de zege van de Luikenaars. De tweede operatie aan zijn heup in de lente (eerder onderging hij er al een op zijn vijftiende) zou hem definitief verlossen van herhaaldelijke terugvallen. 'Het werd eindelijk duidelijk dat alle blessures van daaruit begonnen. Ik heb die tweede operatie lang uitgesteld, maar nu ze achter de rug is gaat het veel beter.' Minstens zes blessures aan de rechterkant kwamen voort uit een onevenwicht en een gebrek aan soepelheid. Tot de operatie in 2018 stond hij dagelijks op met pijn. Daarnaast laat ook zijn nieuwe werkzekerheid hem een stuk rustiger leven dan de voorbije jaren. Toen hij een contract voor vijf jaar getekend had bij Watford, begreep hij al snel dat het daar moeilijk zou worden. Hij had de trainer op voorhand nooit ontmoet en vanaf de eerste training besefte Oulare dat hij niet in diens plannen paste. 'Hij kende mijn naam niet en wist zelfs niet op welke positie ik speelde. Ik trainde in de wetenschap dat ik nooit zou spelen.' Tijdens zijn uitleenbeurten stond hij onder druk, omdat zijn toekomst onzeker was. Dat is nu voorbij. 'Een voetballer verkiest altijd een club waar hij deel uitmaakt van een langetermijnproject. Ik heb bij Standard een contract van vier jaar. Het is niet meer zo dat ik een beperkte tijd heb om me te tonen voor ik terug naar Watford moet.' Nieuwe stabiliteit dus. 'Ik had mijn buik vol van het verhuizen. Dat begon al tijdens de voetbalcarrière van mijn vader. Ik ben 23 jaar en ik heb misschien al in 23 huizen gewoond. Als men me vraagt waar ik vandaan kom, zeg ik dat ik geboren ben in Waregem en nergens ben opgegroeid. Het voordeel is wel dat ik me gemakkelijk ergens aanpas en sociaal ben. Maar goed, zes clubs in vijf jaar, dat is veel te veel. Dat ik nu definitief bij Standard zit en kan werken met een trainer die me kent, is een last die van mijn schouders valt. Want telkens je van club verandert, heb je het gevoel dat je je opnieuw moet bewijzen.' Onlangs vertelde hij over de omzwervingen toen hij nog een kind was en zijn vader voetbalde: 'Toen hij in Spanje speelde, zijn we in Las Palmas gaan wonen. Toen hij in Turkije speelde, gingen we één week op de twee naar ginder. Ook toen hij in Engeland speelde, pendelden we.' Op zijn zestiende ging hij het huis uit, tijdens zijn korte passage bij Standard. 'Op de training ging dat. Op school ook min of meer. Maar op het internaat niet. Ik voelde me daar nooit thuis, daar ben ik te veel een familiemens voor. Ik was nog niet rijp om zonder mijn ouders te leven.' Die instabiliteit in zijn huisvesting weerspiegelde zich in de jeugdploegen waar hij voor speelde. Op zijn 23e was hij al aan zijn tiende club toe. 'In mijn jeugdjaren was ik het doorgaans altijd zelf die besloot om van club te veranderen.' De Beloften, dat is voor hem aan afgesloten hoofdstuk ( zie kader), hij is er ook te oud voor. De Rode Duivels heeft hij in het achterhoofd. 'Had ik andere keuzes gemaakt in mijn carrière, dan was het misschien nu al zover geweest. Als ik bij Watford had kunnen spelen misschien ook.' Hij verklaarde al dat hij op een dag 'in de voetsporen van Romelu Lukaku en Christian Benteke' wil treden. Lukt dat niet, dan heeft hij een plan B: de nationale ploeg van Guinee. Hij heeft de dubbele nationaliteit en zijn vader ziet dat zeker zitten. Souleymane Oulare werd onlangs benoemd tot verantwoordelijke voor de jeugdopleiding binnen de Guinese voetbalbond. 'Ik zie mijn zoon liever voor Guinee kiezen dan voor België, maar hij moet beslissen. Daar moet hij wel geen jaren meer mee wachten. België heeft een geweldige ploeg, maar Obbi moet rekening houden met de concurrentie. Het is wel een voordeel voor hem dat Roberto Martínez de Belgische competitie op de voet volgt. Hij heeft zich al lovend uitgelaten over Obbi, dat is positief.' Souleymane ziet gelijkenissen tussen zijn parcours en dat van zijn zoon. Ook hun fysieke en technische kwaliteiten zijn gelijkaardig. 'Ik was ook sterk en explosief. Maar dat betaal je cash, ik heb ook heel wat spierscheurtjes gehad. Vandaar dat ik meer ben gaan anticiperen en ik heb Obbi aangeraden dat ook te doen. Hij moet niet wachten tot de bal vertrokken is om zich op gang te trekken. Zo kun je die typische blessures vermijden.' Hij zegt er ook bij dat zijn zoon nu nooit bij Standard zou spelen zonder al die fysieke kwaaltjes. 'Hij heeft alle kwaliteiten voor het hoogste niveau. Hij is snel, heeft ondanks zijn lengte een goeie techniek en hij is tweevoetig. Zonder zijn blessures had hij een ander traject gekend. Maar het is nog niet te laat, hij is nog maar 23. '