Waarom Gilles De Bilde, ondanks zijn catwalkdebuut in Milaan, niet zal doorbreken als internationaal model, maar wel nog een toekomst heeft als ‘ladies man’.

Tijdens de redactievergadering waren de heren journalisten het er allemaal roerend over eens. In deze eerste Golden Cup-editie van Sport/Voetbal Magazine was hooguit plaats voor één man. En dan nog liefst een dude, het mannelijk equivalent van een babe. Onmiddellijk viel de naam van Gilles De Bilde. Over zijn sportieve talenten mochten de meningen wel eens uiteenlopen, ’s mans effect op vrouwen hadden ze allemaal proefondervindelijk ervaren. Laat Gilles De Bilde op televisie verschijnen en elk familiaal dispuut inzake de afstandsbediening wordt onmiddellijk gestaakt. Geen vrouw in het huishouden die dan nog zaagt over Thuis (echtgenote), Idool 2003 (dochter) of Dierenplezier (teefje). Met dezelfde wetmatigheid als de stelling van Pythagoras is de heren rust gegund als de Ket nog maar met zijn kleine teen in beeld komt. Een wedstrijd van paars-wit betekent gegarandeerd een rustig avondje voor de buis.

Tot er bij Anderlecht een nieuwe trainer opduikt. Hugo Broos, zelf moeders mooiste niet, gunt de blonde Apollo van zijn ploeg het daglicht niet. Sinds hij vernomen heeft dat zeventig percent van de verkochte supporterstruitjes het nummer 20 draagt en er nog steeds geen enkele trainersjogging over de toonbank is gegaan, zit Gilles De Bilde meer op de bank dan wel op het veld. Wie zei nu weer dat vrouwen rancuneus kunnen zijn ?

Feit is dat deze wantoestand tot grote ontevredenheid heeft geleid bij zowel supportersclubs als verzamelde pers. Een reactie liet niet op zich wachten. Terwijl de eerste groep te pas en te onpas de naam van Gilles De Bilde scandeerde en zodoende de weekendbijlage van een gerenommeerd dagblad haalden, bedisselde de tweede groep, de heren journalisten van Sport/Voetbal Magazine, een geraffineerdere strategie. Waarom de vrouwen niet voor hun kar spannen ? Zie daar, de echte reden voor deze speciale editie.

Oorspronkelijk was een pikante centerfold van Gilles gepland, tot Dirk Bikkembergs roet in het eten gooide en de Ket naar Milaan haalde om in zijn nieuwste sweaters te defileren. De foto’s haalden alle dagbladen – ook de krantenjongens weten dat Gilles goed verkoopt – waardoor ze bij Sport/Voetbal Magazine het idee van de naakte torso moesten opgeven en er noodgedwongen een modejournaliste bij haalden. Het feit dat ondergetekende hem twee jaar geleden al eens interviewde voor Weekend Knack en sindsdien geboekstaafd staat als fan-om-esthetische-redenen, deed hen bij mij aankloppen. Dat ik niet in Milaan was tijdens de mannendefilé’s en zijn catwalkdebuut dus niet met eigen ogen gezien had, werd snel afgedaan als een verwaarloosbaar detail. En dat penalty wat mij betreft evengoed een nieuw spelletjesprogramma van Walter Grootaers kan zijn, dan wel een voetbalterm, evenzeer. Dat ik hem in mijn artikel had vergeleken met supergod David Beckham, maakte van mij de perfecte voorhoedevechtster.

Toegegeven, zijn catwalkdebuut was ook mij niet ontgaan en toch wou ik in eerste instantie bedanken voor de eer. Ten eerste, omdat ik liever die pikante centerfold van Gilles had gezien. Ten tweede, omdat mijn betoog het cliché van de voetbalongeletterde vrouw bevestigt, terwijl steeds meer van mijn seksgenoten hun mannelijke collega-supporters onder tafel praten in de voetbalkantine. Ten derde, omdat ik in mijn hoedanigheid van modejournalist toch enkele kritische kanttekeningen moest plaatsen bij de figuur van De Bilde als fashionisto. Want terwijl voetbalkenners hem nonchalance verwijten – in plaats van te trainen zit hij liever op zijn luie kont aan zijn zwembad in Marbella – komt hij net een beetje nonchalance tekort op modevlak.

Wat ik probeer te zeggen : op vestimentair niveau ontbreekt het De Bilde wel eens aan lef. Terwijl hij de voetbalregels aan zijn laars durft te lappen, volgt hij die van de mode af en toe wat te slaafs. Zo had hij zich voor de foto’s van Weekend Knack van kop tot teen in Versace gestoken. Mooi, maar trop is teveel. Hij verklaarde wel dat zijn onderbroek van Armani was, maar omdat wij een respectabel blad zijn, hadden we daar niet veel aan. It’s a thinline, en die werd resoluut overschreden toen hij pas na vijf poetsbeurten met zijn zakdoek wou plaats nemen op een plastieken stoel in de tribune.

Nu durven wel meer sportmannen zich te gedragen als fashion victims. Zo zag ik Gilles’ spitsbroeder Frank Vandenbroucke op één of andere receptie. Speciaal voor de gelegenheid had hij zijn Quick Step-pakje geruild voor iets met evenveel logo’s van Dolce é Gabbana. Niets mis met D&G, maar wie mode op de voet volgt, weet dat de logomania al enkele seizoenen achter ons ligt. Te veel logo’s verraden onzekerheid en een gebrek aan persoonlijkheid.

Misschien zit Posh Spice er wel voor iets tussen, feit is dat zijn Britse tegenhanger de nuances beter aanvoelt. De ene dag zien we David Beckham als jonge dandy, de andere dag verschijnt hij als skinhead op de cover van het avant-gardemagazine I-D, blauw oog en bebloed gezicht incluis. Het mannenblad Menzo heeft het met De Bilde nadien nog eens nageaapt, echter weinig overtuigend. Ten eerste, omdat de kopie altijd maar een flauw afkooksel is van het origineel. Ten tweede, omdat De Bilde meer dan een beetje modder op zijn gezicht nodig heeft om overtuigend de rol van bad boy te spelen. Zoals mijn collega het formuleerde, nadat ze Gilles had ontmoet in Milaan : “Hij is zo’n charmante jongen”.

Desbetreffende collega is als een moeder voor mij en aldus zal ze dat waarschijnlijk ook voor Gilles zijn geweest. Om maar te zeggen dat hij geen onderscheid in leeftijd maakt bij het aanwenden van zijn charmes. Van de grootmoeders die voor hun kleinkinderen een handtekening komen vragen, tot de 16-jarige bakvissen die tijdens de grote vakantie elke middag post vatten aan de ingang van het Constant Vanden Stockstadion : hij trakteert ze stuk voor stuk op een schalkse glimlach. Het soort Don Juan-blik waardoor zelfs de meest rabiate fashioniasta een oogje toeknijpt voor eventuele vestimentaire foutjes.

Hetgeen nog niet wil zeggen dat daarmee Gilles’ broodje in het modemilieu gebakken is. Eén zwaluw maakt de lente niet. Net zomin als één defilé van Dirk Bikkembergs. Ook al wordt zijn look nog bijgeschaafd, dan nog blijft De Bilde te klein en te oud om nog internationaal als model door te breken. Maar als ladies man heeft hij mijns inziens ongetwijfeld nog een toekomst. Mocht ik bij de VRT iets te zeggen hebben, ik zou het wel weten. Als ze zelfs Sabine Appelmans kunnen leren spreken, waarom dan Gilles De Bilde de voetbalmatchen niet laten becommentariëren. Zo is iedereen tevreden. De VRT ziet zijn kijkcijfers stijgen, de heren van Sport/Voetbal Magazine kunnen opnieuw rustig naar hun televisiematch kijken en Constant Vanden Stock heeft alleen nog de blote kont van Jestrovic om over te piekeren. Als de Uefa nu maar eens een Gouden Stud-competitie zou organiseren, dan kon de goede man ook eens rustig slapen. In tussentijd is Gilles De Bilde altijd welkom op onze redactie voor gratis stijladvies.

door Pascale Baelden, moderedactrice Weekend Knack

Terwijl voetbalkenners hem nonchalance verwijten, komt De Bilde net een beetje nonchalance tekort op modevlak.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content