Vorige week werd een journalist op KV Kortrijk door de politie uit de perszaal verwijderd. De man had enkele kritische kanttekeningen geplaatst bij Jean-Marc De Grijse, de sterke man van de West-Vlaamse club die bij voorkeur in de luwte blijft en daardoor iets mysterieus heeft. Dat viel zo slecht dat hem de toegang tot het stadion werd ontzegd. Toen de journalist toch opdook, werd hij door de politie uit de persruimte gezet. Niemand bij KV Kortrijk die zich daar vragen bij stelde. De persbabbel werd gewoon afgebroken.
In hun pogingen om censuur uit te oefenen zijn er nu ook clubs die de grens van de schaamteloosheid overschrijden. Je vraagt je af waar dat gaat eindigen. In dit land hebben velen lange tenen en maken kritische journalisten het zichzelf niet gemakkelijk. Clubs willen liefst controle uitoefenen over alles wat er verschijnt. Dat gebeurt al lang bij interviews, die nauwgezet worden nagelezen. Kritische passages sneuvelen dan onder de hakbijl van de censuur. Dat kan niet bij analyses en opiniërende stukken. Clubs hebben er moeite mee als ze met hun pijnpunten worden geconfronteerd.
En die zijn er volop bij KV Kortrijk, waar de perschef een paar weken geleden opstapte omdat de situatie voor hem niet meer werkbaar was en waar ook commercieel manager Claude Bamelis na amper een maand de deur achter zich toetrok. Nu plaatste ook Hein Vanhaezebrouck, na de 2-1-nederlaag van zaterdag op Westerlo, kritische kanttekeningen bij het beleid van de club die, zoals hij het formuleerde, oogst wat er is gezaaid. En dat is ook voor de supporters die de club door dik en dun steunen heel jammer, voegde de trainer daaraan toe. Of Vanhaezebrouck verder nog toegang krijgt tot het Guldensporenstadion?
Eén dag na de beschamende nederlaag van Germinal Beerschot op Sporting Charleroi verzamelde een aantal journalisten voor de poorten van het Kiel. Het was crisis op Beerschot, de zoveelste. Voorzitter Herman Kesters wond zich op bij de massale aanwezigheid van de media maar vooral de toekomstige sterke man Patrick Vanoppen ging helemaal door het lint. Hij riep dat hij het had gehad met de pers en niet meer wil weten van al dat geshit en gezever en dat iedereen maar moest vertrekken. En hij noemde de journalisten onnozelaars. Wat een niveau, wat een intrieste vertoning. Veel gemakkelijker dan in deze verscheurde club eindelijk een eenheid te creëren is het om de pers tot staatsvijand nummer één uit te roepen.
Intussen gaat het van kwaad naar erger met de Antwerpse club. De autobanden van een aantal spelers werden door de supporters platgezet, er was een anderhalf uur durend groepsgesprek. Dan verwacht je leiders die te midden van de uitbrekende paniek het hoofd koel houden. Maar geen dirigenten die uit hun rol vallen, zich verlagen en zichzelf daarmee eigenlijk diskwalificeren. Alleen hebben ze dat laatste niet in de gaten. Zeker niet bij Germinal Beerschot, van oudsher al een broeinest waarin iedereen om zijn macht kampt. Wanneer stapt er daar eens een dirigent binnen die de emoties kan uitschakelen?
Maar emotie en macht bepalen veel in dit land, dat al acht maanden zoekt naar een nieuwe regering. De voetbalwereld lijkt wel een kopie van de Belgische politiek. Nog altijd zijn ze er bij de Profliga niet in geslaagd te beslissen hoe de competitie er volgend seizoen moet uitzien. Nieuwe formules worden uitgedokterd. Van een frontvorming bij de zogenaamde K11, die eerder unaniem stemden voor een competitie met achttien ploegen en zonder play-offs, is er inmiddels geen sprake meer.
Het vaak bekrompen clubbelang staat al langer de ontwikkeling van het voetbal in de weg. Er is meer dan ooit nood aan sterke, innovatieve leiders. Zoals Bart Verhaeghe? Het is vreemd hoe snel deze zakenman bij Club Brugge de macht in handen kreeg: eerst gedelegeerd bestuurder dan voorzitter, waarop de functie van gedelegeerd bestuurder wordt afgeschaft. Tenzij Verhaeghe echt een vernieuwer is, ruikt dit naar paniekvoetbal. Terwijl dat doorgaans niet wordt gespeeld bij blauw-zwart.
DOOR JACQUES SYS
Waar eindigt de censuur?
