Afgelopen weekend begon de finale van de play-offs, een clash tussen Bree en Oostende. Dat de Limburgse club zo ver raakte, heeft hij in grote mate te danken aan zijn olijke aanvoerder, Brian Lynch.

Toen de uit New Jersey afkomstige basketbalspeler Brian Lynch (28) bijna drie jaar geleden in België neerstreek, was er geen hond die naar hem omkeek. Tegen het einde van zijn eerste seizoen in de Belgische competitie veranderde alles : een sterk spelende Lynch loodste Bree naar een eerste landstitel in het clubbestaan … en hij leerde ene Kim Clijsters kennen. Plots was Brian Lynch een hot item in de media. Hij zat er zelf wat verveeld mee, want ondanks opnieuw een knap seizoen met Bree (tweede plaats en goede Europese campagne) vorig jaar en dit jaar, bleef Lynch ‘het vriendje van Kim’. Vragen over zijn opmerkelijke relatie ging hij – al dan niet opgelegd door Clijsters’ entourage – gedecideerd uit de weg in zijn contacten met de pers. “Ik moest ermee leren leven”, vertelt hij. Maar die hele hetze lag eigenlijk niet in de natuur van de olijke, altijd spontane Lynch. Daarom probeerde hij er zelf ook vooral mee te lachen. Lynch : “Onlangs stond er een foto van Kim die voor mij supporterde in de krant, met als ondertitel ‘de vriendin van Brian Lynch’. We hebben er allebei hartelijk om moeten lachen, dat was de eerste keer dat zij eens als ‘de vriendin van’ bestempeld werd in plaats van omgekeerd … (glimlacht) al was het misschien sarcastisch bedoeld.”

Maar laten we over basketbal praten, want door Brian Lynch enkel in verband met zijn relatie te noemen doe je hem oneer aan. De Amerikaanse forward is een meer dan behoorlijke basketbalspeler. Een alleskunner met een uiterst positieve ingesteldheid, een waardig aanvoerder die een budgettair zeer beperkt Bree verrassend naar de finale van play-offs wist te leiden.

Lynch : “Aan de ene kant is die finale ook voor mij een verrassing, omdat we zo slecht begonnen aan dit seizoen. We konden niet winnen en dat was heel frustrerend. Sommige journalisten zagen ons al in de tweede klasse. En dat benadruk ik nu graag, want volgens velen waren we afgeschreven, maar wij bij Bree zagen de vooruitgang die we boekten. Vanaf de tweede ronde klikte de ploeg in elkaar.”

Ik sprak je in het begin van het seizoen, toen zat je zelf toch ook vol twijfels hoor …

“Ja, omdat het moeilijk was om positief te blijven, ook al is dat altijd mijn levensfilosofie geweest. Negatief zijn is like a cancer. Maar dat we nu in de finale zouden staan, neen, dat had ik ook nooit verwacht. Gaandeweg het seizoen realiseerden we ons dat we bij de beste teams in de competitie behoorden. Onze speelstijl begon te renderen : een heel open aanval en een harde verdediging.”

Opmerkelijk is dat de ploeg ondanks de zwakke start behouden bleef, en dan plots leken jullie wel een andere ploeg. De hand van coach Chris Finch ?

“De coach heeft vastgehouden aan zijn principes van de voorbije jaren, die heel succesvol waren. Alleen duurde het een tijdje vooraleer al de nieuwe jongens het onder de knie kregen. Logisch wanneer je zeven nieuwelingen moet inpassen. Zelfs de vorige jaren kenden we altijd een moeilijke start onder Finch.”

Wat is dat recept dan precies van Chris Finch, die recentelijk weer verkozen werd tot coach van het jaar ?

“Hij speelt heel open, zonder dat hij spelers vastpint op looplijnen of posities. Ik denk dat er weinig ploegen in België zo spelen. Het vergt redelijk wat spelintelligentie van de mensen op het veld, daarom rekruteert hij daar ook naar. In zijn systeem is geen plaats voor egoïsme, dus haalt hij allemaal jongens die zich willen aanpassen. Het is veel makkelijker een hechte groep te vormen met allemaal vriendelijke, onzelfzuchtige jongens.”

Je tekende onlangs voor twee jaar bij in Bree. Wist je dat Finch en assistent Johan Roijakkers naar Bergen zouden vertrekken ?

“Ja. Op een bepaald moment hebben we erover gepraat dat ik met hem mee zou gaan, maar Bree was zo goed voor me en bovendien woont Kim hier, het voelt als een thuis voor mij en dat vind ik ook belangrijk. Misschien moet ik dit niet vertellen, maar eind vorig seizoen heerste er veel onduidelijkheid over de toekomst van Bree, er werd gesproken over degradatie. Ik zat dus eigenlijk zonder job. Ik had een titel op zak, een goede Europese campagne afgewerkt, behoorlijke statistieken op mijn cv, ik dacht : er zullen zeker wel enkele clubs komen aankloppen. Maar ik wachtte en wachtte en wachtte … geen enkel Belgisch team bood zich aan. Ik kreeg wel aanbiedingen uit andere Europese landen, maar die waren niet van die aard dat ik alles in België zomaar zou achterlaten. Met het oog op mijn band met de coach en de familie van Kim die hier woont. Ik wilde in België blijven.

“Eerlijk gezegd voelde ik me wel in mijn eer gekrenkt. Ik dacht bij mezelf : misschien ben ik dan toch niet zo goed als ik dacht, want niemand wil me. Terwijl ik zelfs einde contract was. Ik zag al mijn ploegmaats vertrekken : Travis Conlan, Yves Dupont, Julius Jenkins, Roger Huggins … en ik bleef achter. Ik voelde me kwaad, gechoqueerd en teleurgesteld tegelijk. Het deed me realiseren hoezeer ik de coach dankbaar moest zijn, want hij zag iets in me dat de anderen blijkbaar niet zagen. Het motiveerde me om dit derde jaar bij Bree alles uit de kast te halen. Ook al dacht ik bij die slechte start : misschien hebben ze wel gelijk door die anderen te kopen en niet mij.”

Dat je nu de finale haalt, moet heel zoet smaken ?

” Bittersweet ! Dit is een heel mooie persoonlijke zege. Ook voor jongens als Jim Cantamessa, Odell Hodge en Nate Reinking is die finale een mooie revanche. Ook zij bleken niet gegeerd, alsof de vertrekkers de sterren waren en wij het opvulsel. Maar kijk, nu staan de achterblijvers wel weer in de finale.”

Maar nu vertrekken de beide coaches, de architecten van het succes, en toch tekende je opnieuw bij.

“Ik denk dat het niet slecht is dat onze wegen scheiden. Twee weken geleden had ik een emotioneel gesprek met Finch, ik vertelde hem dat ik me wel wat naakt voel nu hij vertrekt. I’m the last man standing. Natuurlijk stel ik me wel eens vragen over hoe de ploeg er volgend seizoen zal uitzien, maar de club is altijd heel open geweest over de financiële problemen en kwam altijd zijn beloftes na. Dus behoud ik ook nu het vertrouwen in hen.”

Je werd dit seizoen tot aanvoerder gebombardeerd. Een nieuw soort verantwoordelijkheid voor jou ?

“Ja, ik aanvaardde het aanvoerderschap na twee jaar waarin er relatief weinig gebeurd was binnen de club. De aanvoerder moest zelden iets zeggen. Maar dit jaar liep eerst alles mis : financieel, sportief … ik moest heel veel tussenkomen. Sommige jongens twijfelden of ze nog wilden spelen als ze niet op tijd betaald werden. Telkens wanneer ons loon tijdig op de rekening stond, was ik dus een opgelucht man.”

Er kwam bij de start van de competitie ook kritiek op Bree omwille van de grote Amerikaanse toevoer. Jullie speelden met acht Amerikanen en niet één Belg.

“Als de Liga slim is, trekken ze het verplichte aantal Belgen omhoog. Hoe kan je anders de Belgische jongeren motiveren ? Daarvan ben ik me heel bewust. Het feit dat we allemaal Amerikanen onder elkaar waren, veranderde de hele dynamiek van deze ploeg. Je moet je inbeelden met welke mentaliteit de meeste Amerikanen naar hier komen : ze willen een carrière uitbouwen en zoveel mogelijk geld verdienen. Als je zo negen jongens hebt rondlopen, wordt het heel moeilijk om daar een homogene groep mee te vormen. Met te veel Amerikanen zit je in principe met te veel egoïsme.”

Toch bewees Bree dat je ook met weinig geld kan meedoen voor de titel.

“Ja, maar op dit niveau is het verschil tussen iemand die 50.000 euro of iemand die 80.000 euro verdient (per jaar, nvdr), niet zo groot. Enkel wanneer je bij de echte toppers gaat, merk je het verschil in prijskwaliteitsverhouding. Bovendien kan je pech hebben en iemand binnenhalen die de teamspirit kapotmaakt, dan ben je dus beter af met het soort spelers dat Bree aanwerft. Wederom de verdienste van de coach, die goede karakters bijeenzette. Want als je zo slecht start als wij, komt het vaak voor dat veel spelers denken : ik ga zelf iets forceren, op die manier kan ik me toch laten opmerken door mijn goede statistieken. Dat is bij ons niet gebeurd, integendeel, we leerden nog meer voor elkaar te spelen.”

Jullie versloegen in de halve finale titelfavoriet Charleroi. Wat ging er bij hen mis, denk je ?

“Ze waren zonder twijfel de meest getalenteerde ploeg en wonnen verdiend het reguliere kampioenschap. Ik weet niet echt wat er misliep in de play-offs. In de eerste wedstrijd tegen hen speelden we een superwedstrijd, die eer mogen we wel opstrijken, alles lukte die avond. In de tweede wedstrijd lagen de waardeverhoudingen ‘normaler’ en toch haalden we het op het einde.”

En hoe schat je de kansen in tegen Oostende in de finale ?

“Ik denk dat we een goede kans maken. Onze ploeg staat nu sterker dan een maand geleden, toen we nog van hen verloren. Maar zij kunnen hetzelfde beweren. Het zal er dus zeker om spannen.”

Mocht je de titel pakken, zal die nog verrassender zijn dan die van twee jaar geleden. Want toen hadden jullie wel een groep met uitgesproken persoonlijkheden, zoals Conlan en Huggins. Nu niet.

“Dat komt omdat sommige jongens nu pas op hun echte waarde spelen. Jeff Horner en Kelvin Torbert, om er twee te noemen. Ik vind het een schande – en schrijf dat maar in vette drukletters – dat Torbert niet eens genomineerd was voor de MVP-trofee. Die jongen werkt zich elk wedstrijd de ziel uit zijn lijf, zowel offensief als defensief. Een groot talent en nu hij in de halve finale tegen Charleroi 36 punten maakte, zien de mensen dat pas. Het is leuk zulke jongens te zien openbloeien. Twee jaar geleden was het al een verrassing dat we de titel pakten, maar die verbazing zou nu nog groter zijn, aangezien we in november nog onderaan bengelden.”

Het feit dat je graag in België wil blijven, bewijst het belang van je omgeving voor je. Terwijl je vroeger juist iemand was die op zijn 26ste al zeven verschillende clubs had versleten en zowat heel Europa was rondgetrokken.

“Juist daarom hecht ik zoveel waarde aan wat Bree me biedt : een thuis. Het was kwestie van die ooit te vinden. Ook al mis ik de Verenigde Staten soms, maar dat maak ik tijdens de zomermaanden goed. En wellicht wordt dat in de toekomst wel opnieuw mijn thuis … maar voorlopig ligt mijn toekomst hier. Ik voel me bijzonder goed in België.”

Door in België te blijven neem je wel meer druk op de schouders.

“Dat klopt niet helemaal. Ik slaag er toch meestal in om privé en werk gescheiden te houden. Ik praat er ook niet te vaak over omdat ik begrijp dat Kim een speciale figuur is voor de Belgen.”

Toen je haar pas leerde kennen, wist je wel niet dat ze tenniste.

“Nee … daar lachen we nu nog geregeld om. (glimlacht) Ik volgde het tennis niet zo, ik kende enkel Venus en Serena Williams. Maar toen ik met Kim uitging, realiseerde ik me dat het iets zou veranderen en dat ik daarmee zou moeten leren leven. Mocht ik met een onbekend meisje verloofd zijn, dan zou niemand me naar privésituaties vragen, dat probeer ik nu dus ook zo te houden. En zij ook. Je ziet in sommige magazines wel eens koppels alles uit de doeken doen, dat zijn dingen die ik niet snap. Ik heb er geen enkele behoefte aan om de mensen mee te delen wat er allemaal in onze woonkamer staat.”

Het moment dat jullie relatie in de openbaarheid werd gesmeten, was Brian Lynch ineens een bekende naam in België. Dat zal wel vreemd geweest zijn ?

“Ik lachte daar eens mee. Overal waar ik vernoemd werd, was ik ‘de vriend van Kim Clijsters’, ik was niet Brian Lynch voor hen.”

Verdween met het feit dat Kim vroeger stopte dan verwacht, een bepaalde last van je schouders ?

“Als je het niet erg vindt, antwoord ik daar liever niet op. Dat zijn haar zaken.”

Maakt het voor jou uit of ze in de tribune zit om je aan te moedigen ?

“Zoals ik zei, daar heb ik het liever niet over.”

De komende anderhalve maand kan wel een heel feestelijke periode worden voor jou. Op 12 juni verjaar je, met een beetje geluk behalen jullie één van de volgende weken de landstitel en op 14 juli staat je huwelijk gepland.

“Ja, veel leuke dingen om naar uit te kijken. Een zoete zege voor me na de moeilijke periode in het tussenseizoen.”

door matthias stockmans