Het meest memorabele voetbalmoment van 2014 was het kopbaldoelpunt van Robin van Persie op de Wereldbeker tegen Spanje. Gedurende enkele seconden waren voetbal en ballet één. Dé wedstrijd van het jaar was de 1-7-overwinning van Duitsland in de halve finale tegen thuisland Brazilië. Van het WK van de Rode Duivels herinneren we ons nog alleen de match tegen de VS en dat ze bij de laatste acht eindigden.
2014 was ook het jaar dat Barcelona en Manchester United clubs als alle andere werden. De Mancunians gingen plots ‘galacticos’ kopen. Net zoals de nieuwe rijken van Chelsea of buur City.
Ook Barça verloor zijn imago van morele superioriteit. De eerste opdracht van FC Barcelona is het promoten en steunen van de Catalaanse identiteit. De ‘azulgrana’ weigerden tot 2006 shirtreclame en toen ze overstag gingen, pronkte Unicef op het torso van de sterren van Camp Nou. Terwijl de concurrentie haar ziel aan de hoogste bieder verkocht, stelde Barcelona de borsten van zijn helden beschikbaar voor liefdadigheid.
Sinds dit seizoen zijn ook Messi en co gedegradeerd tot ordinaire reclamezuilen, voor Qatar Airways. En het wordt nog erger. Volgend seizoen vervangen horizontale de verticale strepen op de iconische shirts, omdat kledijsponsor Nike denkt zo meer replicatruitjes te kunnen verkopen. ‘No Gusta’ (het bevalt ons niet) kopte El Mundo Deportivo, nadat 87 procent van de lezers van de Catalaanse sportkrant zijn afkeur liet blijken.
Dat geld nog het enige is wat telt in het moderne voetbal werd vorige week nog eens duidelijk geïllustreerd. De clubs uit de Premier League vragen tot 600 pond (ruim 700 euro) om een kind als mascotte te laten opdraven bij een wedstrijd. Alleen rijkeluiskinderen kunnen nog hand in hand met hun idolen opdraven. The people’s game?
2014 was boven alles het jaar van de FIFA. De wereldvoetbalbond schoot zich slag om slinger in de eigen voeten in het dossier rond de toewijzing van de WK’s van 2018 en 2022 en incasseerde vorige week de definitieve uppercut toen Michael Garcia – de voorzitter van een van de twee ethische commissies – ontslag nam en verklaarde dat de hoogste voetbalorganisatie niet tot zelfreiniging in staat is. Om nog enigszins het eigen gezicht te redden werd een paar dagen later beslist alsnog het Garciarapport openbaar te maken.
In november namen de Verenigde Naties een resolutie aan waarin ‘de onafhankelijkheid en autonomie’ van de sport werd omarmd. IOC-voorzitter Thomas Bach had het over een ‘historische mijlpaal’. Misschien had hij het beter ‘een historische vergissing’ genoemd. De internationale sportbestuurders worden immers door niemand gecontroleerd en de heren (er zitten weinig dames in de leiding) voelen zich boven alle wetgeving verheven.
Gelukkig deed de stortvloed aan beschuldigingen aan het adres van de FIFA in Zwitserland een frank vallen. Zwitserland is al vele decennia een vrijstaat voor zestig internationale sportbonden. Het gefoefel bij onder andere FIFA, UCI (wielerbond) en IAAF (atletiekfederatie) schaadde echter steeds nadrukkelijker het imago van het land, zodat de politiek ingreep.
Sinds 12 december zijn de bobo’s niet meer onaantastbaar in het land van de koeienbellen. Nieuwe wetgeving bezorgde Blatter en co de status van ‘politiek prominente personen’. Vanwege hun invloed en positie worden deze als kwetsbaar voor corruptie beschouwd en extra in de gaten gehouden door de financiële autoriteiten. Sportbestuurders worden dankzij de nieuwe wetgeving, in Zwitserland de Lex FIFA genoemd, op dezelfde manier behandeld als politieke dictators. En de Zwitsers willen nog verder gaan en eindelijk ook corruptie in de sport tot een misdrijf maken.
Binnen het wereldvoetbal zelf is intussen alle hoop gevestigd op prins Ali van Jordanië. UEFA-president Michel Platini wil dat hij zich begin 2015 out als tegenkandidaat van Sepp Blatter voor het voorzitterschap van de FIFA.
DOOR FRANÇOIS COLIN
Blatter en co worden in Zwitserland voortaan behandeld zoals politieke dictators.
