Het gravelseizoen staat voor de deur. De Belgische verwachtingen zijn torenhoog. Gaan we een even mooie tennislente tegemoet als vorig jaar ? Filip Dewulf heeft lichtbewolkte vooruitzichten.
Justine Henin zal er zaterdag en zondag wel zeker bijlopen. De Waalse gaf nog maar eens aan dat ze veel moeilijker kan omgaan met de druk en haar veranderde status. Ze koppelde haar aanwezigheid op de Fedcup-ontmoeting aan die van haar Limburgse collega-opponente. Ze wou niet instaan voor de gehele verantwoordelijkheid van de ploeg, maar verkropte vooral moeilijker dat de Belgische nummer één misschien op hetzelfde ogenblik aan een toernooi zou deelnemen. Tijdig zag ze het negatieve in van haar uitspraak en meldde zich aan bij ploegkapitein Ivo Van Aken. Juju is duidelijk meer gefixeerd op die onderlinge concurrentie en laat zich nog wel eens meeslepen door emoties. In tegenstelling tot de familie Clijsters zitten er in het clubje van Henin, haar coach Carlos Rodriguez niet te na gesproken, enkele mensen die het lastig hebben de voeten op de grond te houden.
De rest van de ploeg zou, buiten Els Callens, verrassenderwijs worden samengesteld uit ex-tennisspeelsters. Het selectiecomité koos voor routine in de vorm van Laurence Courtois en Daphne Vandezande. Daarmee relativeerden ze in één klap het zo geroemde beleid van de Belgische tennisscholen. Nog niet zo lang geleden kwam men van heinde en ver om de werking van de twee centra te bewonderen. Nu blijkt het vrouwelijk tennislandschap achter onze twee vaandeldraagsters een niemandsland te zijn, zodat men moet teruggrijpen naar twee meisjes van wie de carrière al een tijdje achter de rug ligt. Een echte succesformule bestaat er dan ook niet in ons klein landje, men kan enkel proberen het aanwezige talent in goede banen te leiden.
inder selectieproblemen waren er voor het hoofd van de Davis Cupploeg, Steve Martens. Het uitvallen van Christophe Rochus werd prima opgevangen door de sterk serverende Gilles Elseneer. Nu was de Griekse tegenstand niet van die aard dat er enig gevaar in schuilde, maar de klus werd toch zeer professioneel geklaard. Prompt werd de idee geopperd om voortaan telkens met vijf volwaardige spelers aan de voorbereidingsweek te starten, iets wat al langer wordt uitgevoerd door de toonaangevende landen.
Er ligt echter één obstakel tussen een idee uiten en het uitvoeren. Geld. Spelers noch federatie zijn geneigd in de beurs te tasten om zo’n voorstel door te drukken. Zeker de bond zal niet staan springen met een verre en dure verplaatsing naar Zimbabwe voor de boeg. Nochtans zal de Belgische ploeg over alle mogelijke manschappen, Dick Norman voorop, moeten beschikken om voorbij deze moeilijke klip te geraken.
Maar eerst is er nog een alleraardigst gravelseizoen met als apotheose Roland Garros. Door de afwezigheid van Kuerten en de wisselvalligheid door blessurelast van Ferrero lijkt de weg open te liggen voor de twee protagonisten van de huidige en vorige generatie om hun onderlinge strijd ook verder te zetten op het rode clay. Hewitt en Agassi bepaalden onder hun tweetjes het verkeer op het Amerikaanse hardcourt.
In het verleden is de mediaschuwe nummer één van de wereld nooit echt tot ontplooiing gekomen op de gemalen baksteen. Door zijn energievretende spelstijl en een gebrek aan echte topspin zat hij meestal minder fris op het einde van een graveltoernooi. Ondertussen heeft hij nog meer maturiteit, servicekracht en zelfvertrouwen gewonnen.
Andre Agassi is een ander geval. Hij kan als geen ander pieken naar een topprestatie en heeft geenszins geleden onder de abrupte breuk met Brad Gilbert. Met Parijs en zijn publiek heeft de flamboyante Amerikaan altijd een haat-liefdeverhouding gehad.
Pete Sampras ging in Parijs al een paar keer roemloos ten onder. Hij is nog steeds obsessief op zoek naar die ene ontbrekende Grand Slamkroon. Na een minder bevredigende en kortstondige samenwerking met Tom Gullikson zocht hij nu zijn heil bij voormalige gravelkoning José Higueras. Deze laatste bracht enkele jaren geleden Jim Courier ook al eens op het hoogste Parijse schavotje en staat nu voor de schier onmogelijke opdracht de droom van Pistol Pete tot leven te brengen. Hij paste reeds de trainingsarbeid aan, er werd veel meer nadruk gelegd op het baselinespel, en stelde zelfs voor om de besnaring van het racket te modificeren met het oog op meer controle in de zandkuip van le Stade Philippe Chatrier. Dat de Grand Slamrecordhouder ermee instemde om na tien jaar niet meer met zuivere natuurdraad te spelen maar een percentage polyester eraan toe te voegen, getuigt van het geloof dat hij heeft in Higueras en in zijn eigen gravelmogelijkheden.
ampras trekt dus nog maar eens met hoge verwachtingen naar Frankrijk, maar wat gezegd dan van onze twee Belgische meisjes ? Na hun memorabele parcours in de vorige editie zullen pers en publiek met niets anders vrede nemen dan een nieuw exploot. Men mag evenwel niet uit het oog verliezen dat beide sterren vorig jaar profiteerden van een uiterst gunstige loting.
Zeker Kim Clijsters zal een zachte aanloop gegund moeten worden, zoals we spijtig genoeg al konden merken in de eerste ronde van Indian Wells. Het gebrek aan tennisritme, het niet beschikken over de volle kracht en het psychologisch blessureduiveltje in het achterhoofd zijn allemaal factoren die een rol van betekenis kunnen spelen in de eerste rondes van een groot evenement.
Het is een erg dunne lijn die de pupil van Carl Maes bewandelt. Ze zal voldoende matchen in de benen moeten krijgen zonder daardoor overbelast aan de aftrap te verschijnen. Erg gezond kan dit allemaal niet zijn en de vraag is maar of ze het seizoen op deze manier kan uitdoen. Misschien had Clijsters, met het oog op het verdere verloop van haar carrière, er toch maar beter voor gekozen haar lichaam de volle recuperatietijd te gunnen alvorens de weg terug naar boven aan te vatten.
Het eerste contact van Justine Henin met de trage ondergrond verhoopt heel wat goeds voor de lente. Nooit stond ze dichter bij een overwinning op Venus Williams dan in Amelia Island. Een tikkeltje pech, wat gemis aan koelbloedigheid en de nummer twee van de wereld hielden haar van een eerste toernooi-overwinning van het jaar. Juju speelde bij momenten groots tennis met een combinatie van haar gevarieerd slagengamma, haar behendigheid en haar mannelijke mobiliteit op het terrein.
Als dat terrein zich nu verplaatst naar Europa, komen er nog meer kansen om de zwarte panters te ringeloren. Het groene gravel aan de andere kant van de oceaan, de zogenaamde hard tru, laat toch nog iets sneller spel toe en ook de weersomstandigheden zijn niet echt te vergelijken. De Williamsen halen op het Europese gravel toch minder voordeel uit hun sterke services en ook het punten scoren wordt hen bemoeilijkt door het trage, rode grint.
Maar ze blijven toch altijd en overal de te kloppen dames. Enkele weken geleden was het Serena die een indrukwekkend machtsvertoon ontplooide en overtuigend de vijfde Grand Slam van het jaar op haar naam schreef. In de finale van de Nasdaq Open liet ze de steeds aanklampende Jennifer Capriati zo goed als kansloos.
Jenni blijft een fenomeen. Hoe ze voortdurend vanuit onmogelijke posities, meer op karakter dan op conditie, blijft terugvechten verdient alle respect. Bewondering die ze ook vorig jaar ten volle heeft gekregen van het Franse publiek. Toen kreeg ze samen met Kim Clijsters, ondanks het frisse weer, het hele stadion aan de kook.
Misschien is het nuchterder nu iets minder zonnig vooruit te kijken naar Parijs, maar dat het wel weer warm zal worden op het rode gravel staat buiten kijf.
“In het clubje van Henin zitten enkele mensen die het lastig hebben de voeten op de grond te houden.”
