Michael Hawkins won de Euroliga, pakte WK-brons met de VS, heeft NBA-ervaring en speelde bij Europese grootheden als Barcelona en Real Madrid. Oostende wordt zijn nieuwe project.
Eigenlijk kan Telindus Oostende een derde opeenvolgende landstitel niet meer mislopen. En wel hierom : het wisselde van spelverdeler. Vorig jaar draaide de machine niet naar wens, tot Oostende de onfortuinlijke Eric Elliott aan de kant schoof voor Ed Cota. De cavalerie van Eddy Casteels draafde vervolgens vrolijk over de tegenstand heen en werd landskampioen. Ongeveer precies een jaar later noopte de stroeve gang van zaken tot een zelfde ingreep. AdieuAlton Mason, welcomeMichael Hawkins.
Michael Hawkins (30), een spelverdeler van 1m83, kende bij elke club waar hij inviel succes. In 1997 aangeworven door Olympiakos Pireaus en datzelfde seizoen winnaar van de Euroliga; februari 2001 aangetrokken als vervanger van de geblesseerde Jasikevicius bij FC Barcelona en later winnaar van de Copa del Rey en het Spaanse kampioenschap; vorig seizoen naar Wroclaw verhuisd en daar wéér goed voor een landstitel. Kortom : Hawkins inhalen, is succes inhalen.
Dit seizoen begon hij bij het prestigieuze Real Madrid, maar dat bedankte hem eind november voor bewezen diensten. Twee weken later tekende hij voor Oostende. “De officiële reden voor mijn ontslag was dat ik niet genoeg scoorde”, legt Hawkins uit. “Bovendien verloren we enkele Europese wedstrijden. Spijtig, want Real Madrid was één van mijn beste ervaringen in Europa. Een prachtige stad en een perfect georganiseerde club. Inzake organisatie en professionalisme benaderde Real het NBA-niveau. Eerlijk gezegd, ik was zelfs een beetje verrast dat men in Europa zo georganiseerd kon zijn.”
Van Real Madrid naar Oostende. Het is alsof je van de ene dag op de andere van kaviaar op americain preparé overschakelt. Hoe kan een Belgische club, met een budget dat rond de 2,5 miljoen euro schommelt, een ex-NBA-speler als Hawkins strikken ? “Laat ons zeggen dat ik in mijn carrière al voor hogere bedragen gespeeld heb”, bekent een schuchter glimlachende speler. “Maar mijn manager en ikzelf weten goed genoeg dat de markt vastzit, het is niet zo simpel meer om aan een betrouwbare werkgever te geraken. Ik heb een gezin te onderhouden, dan zoek je vooral naar vertrouwen. Bovendien wilde ik niet meteen terugkeren naar de VS, ik heb mijn NBA-droom immers al kunnen waarmaken. Het is de bedoeling dat ik mijn carrière in Europa afsluit en daarna terugkeer. Nu wil ik enkel basketballen en reizen. Er boden zich drie clubs aan : Oostende, Alba Berlijn en een Poolse ploeg. Mijn manager koos voor Oostende. Mij maakt het echt niets uit, ik wil gewoon basketballen. Of dat nu in Polen, België of Duitsland is. Na mijn ontslag bij Real lag ik twee weken stil, dat was al lang genoeg.”
Het klimaat terzijde gelaten – ” Extremely cold“, aldus Hawkins – maakte België een goede eerste beurt bij de donkere Amerikaan. Hoewel de familie Hawkins een half uur nodig had om te bekomen van het nieuws dat ons kleine landje tien miljoen inwoners herbergt, beklaagt hij zijn overgang geenszins. Meteen na zijn aankomst vroeg hij aan de coachingstaf om enkele videotapes te bekijken. Daarbij kwam de nieuwe aanwinst tot enkele positieve vaststellingen. “Ik stelde vast dat Oostende een soort basketbal speelt dat dicht aanleunt bij mijn stijl. Gebaseerd op de fast break, met veel snelheid en veel lopen. Op training raakte ik onder de indruk van Rimantas Kaukenas, die zowel in aanval als verdediging heel agressief speelt. Maar ik denk dat de grootste kwaliteit van dit team de verscheidenheid aan schutters is. Iedereen kan hier twintig punten netten in een wedstrijd en dat maakt ons een moeilijk te verdedigen ploeg.”
Michael Hawkins past perfect in de basketbalfilosofie van Eddy Casteels. Een hardwerkende, klaarkijkende en professioneel ingestelde ploegspeler. Zo staat hij in alle basketbalgidsen beschreven. Iemand die leiderschap brengt. Zelf beweert hij veeleer laid back te zijn, maar dan vooral buiten het veld. “Thuis laat ik mijn vrouw de beslissingen nemen, maar zodra ik op een basketbalveld kom, weet ik wat er van mij verlangd wordt. Die leiderscapaciteiten zijn met de jaren gegroeid. Al sinds mijn achtste speel ik op de positie van spelverdeler. Mijn collegetrainers drukten me altijd op het hart dat ik assertiever moest worden. Ik stak ook veel op door andere spelverdelers, met name John Stockton, Terrell Brandon en Isaiah Thomas, te observeren. Van hen leerde ik dat een point guard de richting moet aangeven, hij moet anderen beteren laten spelen.”
Of zoals de Italiaanse denker Niccolo Machiavelli het stelde, “zijn het voornamelijk het karakter en de vitaliteit van de leider die het succes van een groep bepalen”. In dat opzicht zit Oostende gebeiteld. Michael Hawkins kan zelfs NBA-ervaring op zijn curriculum vitae zetten. Na enkele jaren CBA (de wachtkamer van de NBA) mocht hij in het seizoen 1996/97 aan de slag bij de legendarische Boston Celtics. Hij speelde er 29 wedstrijden, scoorde daarin gemiddeld drie punten en deelde 2,2 assists uit. Na een geslaagd Grieks avontuur, kwam hij later nog korte periodes aan de bak bij Portland, Sacramento, Cleveland en één seizoen bij de Charlotte Hornets. Daarenboven pakte hij met de Amerikaanse nationale ploeg brons op het WK in 1998 in Athene.
Hawkins blikt tevreden terug. Hij bloost zelfs even bij zoveel mooie herinneringen. “Ik kan nog steeds niet geloven dat ik de nationale ploeg van de VS heb vertegenwoordigd,” zegt hij, “maar die bronzen medaille en mijn shirt zijn wel degelijk echt. Het was het jaar dat er in de NBA een lock-out plaatsvond en de profspelers weigerden aan te treden voor de VS. Dus werden er in Chicago try-outs georganiseerd voor alle CBA-spelers, collegespelers en Amerikanen in het buitenland. Ik werd door het trainersduo Rudy Tomjanovich en Del Harris geselecteerd en speelde achteraf een goed WK. Ik leidde het team qua aantal speelminuten en ik ben nog altijd Amerikaans recordhouder met de meeste assists in één wedstrijd op een WK.
“Door die goede prestaties kon ik weer in de NBA spelen. Maar bij Sacramento, Charlotte en Cleveland werd ik telkens geweerd door jonge, talentvolle spelverdelers. Logisch dat de coaches Jason Williams, Baron Davis en Terrell Brandon ervaring lieten opdoen. Die clubs hadden immers veel meer kapitaal in hen geïnvesteerd dan in mij. Aan de ene kant ben ik daar wat ontgoocheld over, omdat ik het gevoel had dat niveau aan te kunnen en omdat ik nooit dé grote droom heb verwezenlijkt : basisspeler zijn in de NBA. Anderzijds denk ik dat veel spelers in mijn schoenen zouden willen staan. Ik nam het op tegen Michael Jordan, de ene avond speelde ik tegen Stephon Marbury, de volgende dag draai je je om en sta je tegenover John Stockton. Prachtig !”
Liefst elf teams in acht jaar profbasketbal. Raakt hij het dan nooit moe ? Integendeel, Hawkins ziet enkel voordelen. “In elke nieuwe ploeg maakte ik snel vrienden. Being liked was never a problem for me. Ik behandel de mensen zoals ik zelf behandeld wil worden. En door zo vaak van omgeving te veranderen, word je opener van geest. Je wordt toleranter tegenover andere culturen. Dat neemt niet weg dat we de VS missen ( Hawkins’ vrouw knikt hard van ja, nvdr). Na mijn carrière keren we terug naar Amerika. Naar Houston, waar we een huis kochten. Maar vooralsnog beschouw ik het als een zegen dat ik zoveel kan reizen. Ik kan nu met eigen ogen alle plaatsen ontdekken waarover je in de geschiedenislessen leest. Zoals het Parthenon en de Acropolis in Athene, of het Colosseum in Rome… Mijn liefde en interesse voor Europa groeien nog steeds.”
door Matthias Stockmans
‘Ik ben nog altijd Amerikaans recordhouder met de meeste assists in een WK-wedstrijd.’
